Ήρθε λοιπόν η ώρα να παρουσιάσω τα δέκα αγαπημένα μου διεθνή άλμπουμ για την δεκαετία που σε λίγες μέρες τελειώνει. Αυστηρά προσωπική εννοείται περιέχει κυρίως άλμπουμ που με συντρόφευσαν πολλές φορές, κάποια τα άκουσα λιγότερο αλλά τα εκτιμώ και τα θεωρώ σημαντικά. Πάμε λοιπόν.
1.The Black Keys - El Camino (2011)
Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας. Ήταν πολύ σημαντικός για μένα σε προσωπικό επίπεδο και είχα χαρεί που επιτέλους μια αγαπημένη μου μπάντα είχε γίνει mainstream με το υπέροχο single "Lonely Boy". Εκεί που οι περισσότεροι ξενερώνουν όταν μια underground μπάντα ξαφνικά κάνει επιτυχία, εγώ ήμουν ενθουσιασμένος που μια rock μπάντα ήταν mainstream, κάτι σπάνιο για αυτή τη δεκαετία. 11 κομμάτια σε συμπαραγωγή και συν-γραφή με τον αγαπημένο μου παραγωγό τον Danger Mouse. 11 ροκιές που αντλούν από το rockabilly, το glam του Marc Bolan, τους Clash, τους Led Zeppelin, ένας cars & girls δίσκος. Τίποτα το βαθύ, όμορφα παιγμένο απλό rock με εξαιρετική παραγωγή, μπασογραμμές που ακούς μόνο από τα χεράκια του Brian Burton, ξυλόφωνα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά και hooks και μελωδίες που τραγουδούσα όλη τη δεκαετία. Ένας δίσκος για το κορμί και όχι για το μυαλό, όπως είναι το rock n' roll που μ' αρέσει. Έχει αυτή τη χρυσή τομή μεταξύ του rock και του pop που σπάνια βρίσκεις πλέον σε σύγχρονες κυκλοφορίες.
2. Arctic Monkeys- AM (2013)
Αυτή τη δεκαετία καθόρισε σε μεγάλο βαθμό για μένα η μουσική των Arctic Monkeys. Τους συμπαθούσα αρκετά μέχρι να κυκλοφορήσουν το AM. Αλλά αυτός ο δίσκος ήταν το κάτι άλλο. Επιτέλους οι Arctic Monkeys παρουσίασαν έναν πιο ολοκληρωμένο ήχο, σκοτεινό, sexy πολύ κοντά στο hip- hop και στο r&b ανανεωμένο σε σχέση με το βαρετό προηγούμενο άλμπουμ, Suck It & See. Πολλά reverb, δεύτερα φωνητικά από τον εξαιρετικό Matt Helders (τον ντράμερ), και στίχοι με τις ανησυχίες του Turner, κυρίως σεξουαλικές. Πολλοί τους κατηγόρησαν ότι έχασαν την σπιρτάδα τους, ότι έγιναν όχημα του νάρκισσου Turner, εγώ πάλι βρήκα πολλά πράγματα που έψαχνα στο παρηκμασμένο σύγχρονο mainstream rock. Μεγάλα riffs, σύγχρονη παραγωγή, κομμάτια που να τραγουδιούνται, καλό γούστο και το AM είναι ένας δίσκος που τα έχει όλα αυτά.
3. The Black Angels- Phosphene Dream
Από τις αγαπημένες μου μπάντες την δεκαετία που πέρασε, αγαπήθηκαν αρκετά και στην χώρα μας. Άμεσες αναφορές στον 60's ήχο που τόσο αγαπώ, αλλά με σύγχρονη παραγωγή και πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο ύφος. Ο πιο προσβάσιμος δίσκος τους σε επίπεδο τραγουδοποιίας με μικρά σε διάρκεια κομμάτια και με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο που σε ρουφάει όπως και η μουσική τους. Δυσοίωνη και απειλητική αλλά παράλληλα πολύχρωμη και καρτουνίστικη.
4. Angus & Julia Stone- Angus & Julia Stone
Αγαπημένος δίσκος απ' τα δύο αυτά αδέρφια απ' την Αυστραλία. Μου κράτησαν συντροφιά με τον πολύ ωραίο indie- folk ήχο τους, που οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στον μεγάλο και τρανό Rick Rubin που επιμελήθηκε τα πολύ όμορφα και ανέμελα τραγούδια τους. "Grizzly Bear", "My Heart Beats Slow", "A Heartbreak" είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για πολύ όμορφα και άψογα εκτελεσμένα κομμάτια που σου ζεσταίνουν την ψυχούλα.
5. Timber Timbre- Hot Dreams
Καταπληκτικός creepy, sexy σκοτεινός δίσκος, με επιρροές από americana, rockabilly και πολύ κινηματογράφο. Ένα soundtrack για σκοτεινές νύχτες (έχω μια προτίμηση στις καλοκαιρινές), με το πολύ προσωπικό ύφος των Timber Timbre, να με αφήνει άφωνο κάθε φορά. Μουσική που σου δημιουργεί μια ένταση σαν τα καλά ψυχολογικά θρίλερ με τις ενορχηστρώσεις, την παραγωγή και τα τραγούδια τους τον κάνουν τόσο απολαυστικό και εθιστικό που δεν θες να ξεφύγεις απ' τον κόσμο τους.
6. Bill Callahan- Dream River
Ο Bill Callahan είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Δισκογραφεί από το 1990 υπό την ονομασία Smog, μέχρι το 2007 να αρχίσει να δισκογραφεί με το κανονικό του όνομα. Δεν τον ξέρω πέρα από αυτό το άλμπουμ αλλά νομίζω τον κατάλαβα. Βαριά φωνή, χαμηλών τόνων τραγουδοποιός, επηρεασμένος αρκετά από την αμερικάνικη παράδοση, έντονα προσωπικός ήχος και στίχος. Το Dream River έχει τα στοιχεία του Callahan αλλά έχει και μια μουσική που τον συνοδεύει η οποία κυλάει σαν ποτάμι. Τι φλάουτα, τι χεράτα κρουστά, κάτι ξεσπάσματα της κιθάρας απίστευτα, το άλμπουμ αυτό όπως και το παραπάνω χτίζει έναν δικό του κόσμο, ήρεμο, γαλήνιο και μέσα σ' αυτόν ο Callahan σου διηγείται τις μεθυσμένες ιστορίες του.
7. King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana
Ό,τι και να πω γι αυτούς τους τρελούς Αυστραλούς λίγο είναι. Η παραγωγικότητα τους τα τελευταία χρόνια είναι απίστευτη, περιοδεύουν ακατάπαυστα, έχουν δύο ντράμερ στην σύνθεση τους και παίζουν ένα δικό τους rock αλλάζοντας concept και ήχο σε κάθε δίσκο. Το 2017 στο Microtonal Banana (ένα από τα 5 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά!), ανακάλυψαν την μικροτονική μουσική, έφτιαξαν δικά τους μικροτονικά ηλεκτρικά όργανα και με κέρδισαν. Με μελωδίες ανατολικές, ενταγμένες στον δικό τους ήχο (ψυχεδελικός 10's ήχος, δεν θέλω να πω hipster, με πολλά kraut στοιχεία θα τον περιέγραφα) με κέρδισαν και έδωσαν κάτι φρέσκο σ' αυτό το ταλαιπωρημένο είδος που λέμε rock. Βάλε "Sleep Drifter", βάλε "Billabong Valley", βάλε "Rattlesnake" ο δίσκος κυλάει νεράκι.
8. Yazz Ahmed- La Saboteuse
Την αγαπάω την Yazz Ahmed. Βρετανή τρομπετίστρια με καταγωγή απ' το Μπαχρέιν, μπλέκει jazz, ψυχεδέλεια, και μπόλικα ανατολικά στοιχεία σ' έναν δίσκο που απευθύνεται στην ψυχή. Σίγουρα στο top 10 της δεκαετίας. Ακούστε τον ολόκληρο όταν θέλετε να καθαρίσετε το μυαλό σας και να ταξιδέψετε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
9. St. Vincent- St. Vincent
Ο πιο μέσα στην εποχή rock δίσκος που άκουσα. Ηλεκτρονικά και avant- guarde στοιχεία στην ιδιοσυγκρασιακή art-pop της ιδιοφυούς Annie Clark. Ένας δίσκος που είναι ταυτόχρονα πιασάρικος και πειραματικός ("Rattlesnake") πολύ εύστοχος σε πολλά σημεία σε στιχουργικό επίπεδο, ("Digital Witness") και πολύ όμορφος σε αρκετά σημεία ("Prince Johnny"). Απ'την πρώτη ακρόαση ήξερα ότι ανήκει στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Και η St. Vincent καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα 10's πατώντας στα βήματα της Kate Bush,του David Bowie και του David Byrne.
10. Lorde- Pure Heroine
Το "Royals" ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες του 2013 και η δεκαεφτάχρονη τότε Lorde από τη Νέα Ζηλανδία είχε γίνει θέμα συζήτησης για το πόσο ώριμο στίχο είχε για την ηλικία της. Και γω αυτό αναρωτιόμουν και μάλιστα όταν άκουσα και άλλα κομμάτια από τον δίσκο ("Team", "A World Alone", "Buzzcut Season") έπαθα πλάκα. Η παραγωγή πολύ λιτή σχεδόν μινιμαλιστική, η Lorde όμως εξαιρετική και ερμηνευτικά και με την τραγουδοποιία της. Άνοιξε το δρόμο για μελλοντικές teen pop stars με πιο ποιοτική μουσική και στίχο. Η Lorde κυκλοφόρησε και το Melodrama το 2017 που δεν με ενθουσίασε και δεν ξέρω κατά πόσο θα το συνεχίσει αλλά το 2013 ήταν η χρονιά της και το Pure Heroine ένα πολύ ωραίο δείγμα ώριμης teen-pop.
1.The Black Keys - El Camino (2011)
Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας. Ήταν πολύ σημαντικός για μένα σε προσωπικό επίπεδο και είχα χαρεί που επιτέλους μια αγαπημένη μου μπάντα είχε γίνει mainstream με το υπέροχο single "Lonely Boy". Εκεί που οι περισσότεροι ξενερώνουν όταν μια underground μπάντα ξαφνικά κάνει επιτυχία, εγώ ήμουν ενθουσιασμένος που μια rock μπάντα ήταν mainstream, κάτι σπάνιο για αυτή τη δεκαετία. 11 κομμάτια σε συμπαραγωγή και συν-γραφή με τον αγαπημένο μου παραγωγό τον Danger Mouse. 11 ροκιές που αντλούν από το rockabilly, το glam του Marc Bolan, τους Clash, τους Led Zeppelin, ένας cars & girls δίσκος. Τίποτα το βαθύ, όμορφα παιγμένο απλό rock με εξαιρετική παραγωγή, μπασογραμμές που ακούς μόνο από τα χεράκια του Brian Burton, ξυλόφωνα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά και hooks και μελωδίες που τραγουδούσα όλη τη δεκαετία. Ένας δίσκος για το κορμί και όχι για το μυαλό, όπως είναι το rock n' roll που μ' αρέσει. Έχει αυτή τη χρυσή τομή μεταξύ του rock και του pop που σπάνια βρίσκεις πλέον σε σύγχρονες κυκλοφορίες.
2. Arctic Monkeys- AM (2013)
Αυτή τη δεκαετία καθόρισε σε μεγάλο βαθμό για μένα η μουσική των Arctic Monkeys. Τους συμπαθούσα αρκετά μέχρι να κυκλοφορήσουν το AM. Αλλά αυτός ο δίσκος ήταν το κάτι άλλο. Επιτέλους οι Arctic Monkeys παρουσίασαν έναν πιο ολοκληρωμένο ήχο, σκοτεινό, sexy πολύ κοντά στο hip- hop και στο r&b ανανεωμένο σε σχέση με το βαρετό προηγούμενο άλμπουμ, Suck It & See. Πολλά reverb, δεύτερα φωνητικά από τον εξαιρετικό Matt Helders (τον ντράμερ), και στίχοι με τις ανησυχίες του Turner, κυρίως σεξουαλικές. Πολλοί τους κατηγόρησαν ότι έχασαν την σπιρτάδα τους, ότι έγιναν όχημα του νάρκισσου Turner, εγώ πάλι βρήκα πολλά πράγματα που έψαχνα στο παρηκμασμένο σύγχρονο mainstream rock. Μεγάλα riffs, σύγχρονη παραγωγή, κομμάτια που να τραγουδιούνται, καλό γούστο και το AM είναι ένας δίσκος που τα έχει όλα αυτά.
3. The Black Angels- Phosphene Dream
Από τις αγαπημένες μου μπάντες την δεκαετία που πέρασε, αγαπήθηκαν αρκετά και στην χώρα μας. Άμεσες αναφορές στον 60's ήχο που τόσο αγαπώ, αλλά με σύγχρονη παραγωγή και πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο ύφος. Ο πιο προσβάσιμος δίσκος τους σε επίπεδο τραγουδοποιίας με μικρά σε διάρκεια κομμάτια και με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο που σε ρουφάει όπως και η μουσική τους. Δυσοίωνη και απειλητική αλλά παράλληλα πολύχρωμη και καρτουνίστικη.
4. Angus & Julia Stone- Angus & Julia Stone
Αγαπημένος δίσκος απ' τα δύο αυτά αδέρφια απ' την Αυστραλία. Μου κράτησαν συντροφιά με τον πολύ ωραίο indie- folk ήχο τους, που οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στον μεγάλο και τρανό Rick Rubin που επιμελήθηκε τα πολύ όμορφα και ανέμελα τραγούδια τους. "Grizzly Bear", "My Heart Beats Slow", "A Heartbreak" είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για πολύ όμορφα και άψογα εκτελεσμένα κομμάτια που σου ζεσταίνουν την ψυχούλα.
5. Timber Timbre- Hot Dreams
Καταπληκτικός creepy, sexy σκοτεινός δίσκος, με επιρροές από americana, rockabilly και πολύ κινηματογράφο. Ένα soundtrack για σκοτεινές νύχτες (έχω μια προτίμηση στις καλοκαιρινές), με το πολύ προσωπικό ύφος των Timber Timbre, να με αφήνει άφωνο κάθε φορά. Μουσική που σου δημιουργεί μια ένταση σαν τα καλά ψυχολογικά θρίλερ με τις ενορχηστρώσεις, την παραγωγή και τα τραγούδια τους τον κάνουν τόσο απολαυστικό και εθιστικό που δεν θες να ξεφύγεις απ' τον κόσμο τους.
6. Bill Callahan- Dream River
Ο Bill Callahan είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Δισκογραφεί από το 1990 υπό την ονομασία Smog, μέχρι το 2007 να αρχίσει να δισκογραφεί με το κανονικό του όνομα. Δεν τον ξέρω πέρα από αυτό το άλμπουμ αλλά νομίζω τον κατάλαβα. Βαριά φωνή, χαμηλών τόνων τραγουδοποιός, επηρεασμένος αρκετά από την αμερικάνικη παράδοση, έντονα προσωπικός ήχος και στίχος. Το Dream River έχει τα στοιχεία του Callahan αλλά έχει και μια μουσική που τον συνοδεύει η οποία κυλάει σαν ποτάμι. Τι φλάουτα, τι χεράτα κρουστά, κάτι ξεσπάσματα της κιθάρας απίστευτα, το άλμπουμ αυτό όπως και το παραπάνω χτίζει έναν δικό του κόσμο, ήρεμο, γαλήνιο και μέσα σ' αυτόν ο Callahan σου διηγείται τις μεθυσμένες ιστορίες του.
7. King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana
Ό,τι και να πω γι αυτούς τους τρελούς Αυστραλούς λίγο είναι. Η παραγωγικότητα τους τα τελευταία χρόνια είναι απίστευτη, περιοδεύουν ακατάπαυστα, έχουν δύο ντράμερ στην σύνθεση τους και παίζουν ένα δικό τους rock αλλάζοντας concept και ήχο σε κάθε δίσκο. Το 2017 στο Microtonal Banana (ένα από τα 5 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά!), ανακάλυψαν την μικροτονική μουσική, έφτιαξαν δικά τους μικροτονικά ηλεκτρικά όργανα και με κέρδισαν. Με μελωδίες ανατολικές, ενταγμένες στον δικό τους ήχο (ψυχεδελικός 10's ήχος, δεν θέλω να πω hipster, με πολλά kraut στοιχεία θα τον περιέγραφα) με κέρδισαν και έδωσαν κάτι φρέσκο σ' αυτό το ταλαιπωρημένο είδος που λέμε rock. Βάλε "Sleep Drifter", βάλε "Billabong Valley", βάλε "Rattlesnake" ο δίσκος κυλάει νεράκι.
8. Yazz Ahmed- La Saboteuse
Την αγαπάω την Yazz Ahmed. Βρετανή τρομπετίστρια με καταγωγή απ' το Μπαχρέιν, μπλέκει jazz, ψυχεδέλεια, και μπόλικα ανατολικά στοιχεία σ' έναν δίσκο που απευθύνεται στην ψυχή. Σίγουρα στο top 10 της δεκαετίας. Ακούστε τον ολόκληρο όταν θέλετε να καθαρίσετε το μυαλό σας και να ταξιδέψετε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
9. St. Vincent- St. Vincent
Ο πιο μέσα στην εποχή rock δίσκος που άκουσα. Ηλεκτρονικά και avant- guarde στοιχεία στην ιδιοσυγκρασιακή art-pop της ιδιοφυούς Annie Clark. Ένας δίσκος που είναι ταυτόχρονα πιασάρικος και πειραματικός ("Rattlesnake") πολύ εύστοχος σε πολλά σημεία σε στιχουργικό επίπεδο, ("Digital Witness") και πολύ όμορφος σε αρκετά σημεία ("Prince Johnny"). Απ'την πρώτη ακρόαση ήξερα ότι ανήκει στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Και η St. Vincent καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα 10's πατώντας στα βήματα της Kate Bush,του David Bowie και του David Byrne.
10. Lorde- Pure Heroine
Το "Royals" ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες του 2013 και η δεκαεφτάχρονη τότε Lorde από τη Νέα Ζηλανδία είχε γίνει θέμα συζήτησης για το πόσο ώριμο στίχο είχε για την ηλικία της. Και γω αυτό αναρωτιόμουν και μάλιστα όταν άκουσα και άλλα κομμάτια από τον δίσκο ("Team", "A World Alone", "Buzzcut Season") έπαθα πλάκα. Η παραγωγή πολύ λιτή σχεδόν μινιμαλιστική, η Lorde όμως εξαιρετική και ερμηνευτικά και με την τραγουδοποιία της. Άνοιξε το δρόμο για μελλοντικές teen pop stars με πιο ποιοτική μουσική και στίχο. Η Lorde κυκλοφόρησε και το Melodrama το 2017 που δεν με ενθουσίασε και δεν ξέρω κατά πόσο θα το συνεχίσει αλλά το 2013 ήταν η χρονιά της και το Pure Heroine ένα πολύ ωραίο δείγμα ώριμης teen-pop.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου