Οι Monophonics είναι ένα συγκρότημα πολύ αγαπητό στο ελληνικό κοινό, κυρίως λόγω του airplay του "Bang Bang' της διασκευής των Αμερικάνων στο κλασσικό αυτό κομμάτι που έκανε γνωστό η Nancy Sinatra στα 60's. Έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και είναι μια εξαιρετική soul- funk μπάντα. Σ' αυτή την ανάρτηση θα μιλήσω για τον διπλό δίσκο τους In the Brain.
Κυκλοφόρησε το 2012 και ηχητικά σε πηγαίνει κατευθείαν στα τέλη των 60's, αρχές 70's, όπου η soul είχε μια ψυχεδελική και παράλληλα μια funk πλευρά. Κλασικά τα εφέ fuzz και wah είναι εδώ στις κιθάρες στα πλήκτρα, πνευστά και μια μπάντα που δεν σταματάει να γκρουβάρει. Επιρροές από Sly & The Family Stone, Isaac Hayes, Curtis Mayfield μεταξύ άλλων και άμεση αναφορά στον Ike Turner με το cover του "Thinking Back" και στους Funkadelic με το κομμάτι "There's A Riot Going On".
Τα covers είναι το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" το "Thinking Back" που αναφέραμε και το "Sure Is Funny" από Lost Generation. Τα υπόλοιπα είναι originals και η μπάντα τα δίνει όλα. Ο δίσκος είναι διπλός, το οποίο σημαίνει ότι έχουμε και πολλά πράγματα που δεν χρειάζονται αλλά ας εστιάσουμε στο καλό υλικό.
Το ομότιτλο είναι ένα ωραίο ορχηστρικό feel-good psych-funk κομμάτι, το "Deception" ξεχωρίζει με την ωραία του πνευστά στην εισαγωγή και την πολύ ωραία ερμηνεία του Kelly Finnigan, ο οποίος έχει μια εξαιρετική φωνή για το είδος που υπηρετεί. Πάθος, ενέργεια και γκρούβα είναι τα στοιχεία που κάνουν τους Monophonics να ξεχωρίζουν παρότι ο ήχος τους δεν είναι κάτι το καινούργιο, και μας τα δίνουν απλόχερα.
Το "They Don't Understand" μ' αρέσει επίσης, ωραίος ρυθμός,πνευστά, φλάουτα και εδώ ωραία ερμηνεία, ενώ ακολουθεί το ορχηστρικό "Mirage" που είναι πιο κινηματογραφικό και πιο νοσταλγικό και δίνει μια διαφορετική νότα στον δίσκο. Το "Foolish Love" φαίνεται να είναι η κεντρική σύνθεση του άλμπουμ, είναι σχεδόν 8λεπτο με αρκετά afrobeat στοιχεία, δεύτερα φωνητικά, πολλά fuzz και ψυχεδελικά πλήκτρα και σίγουρα ξεχωρίζει.
Η κλασική πλέον εκτέλεση του "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" είναι εδώ όπως είπαμε και είναι πάρα πολύ καλή, ο τρόπος που έχουν δομήσει και ενορχηστρώσει το κομμάτι δείχνουν την ποιότητα των Monophonics. To χαλαρό "Tempation" μας οδηγεί προς το τέλος του ταξιδιού τους, ταξίδι στον χρόνο, στον κλασικό πολύχρωμο soul-funk ήχο τους και ταξίδι στο μυαλό όπως λένε και οι ίδιοι, που κοιτάζουν μπροστά με το "Keep Looking Ahead", τελευταίο κομμάτι-επίλογο στον δίσκο. Πρωτοκλασάτη funky-soul μπάντα οι Monophonics, όπως πρέπει να είναι μια μπάντα του είδους τους και το In the Brain ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί στα κλασικά του είδους.
Είναι γνωστό ότι ο Bob Dylan έχει αντλήσει πάρα πολλά από την αμερικάνικη παράδοση ειδικά όσον αφορά την folk και την blues μουσική. Και δεν θα μπορούσε να μην έχει επηρεαστεί από τον θρυλικό bluesman Blind Willie McTell (1898 - 1959 ). Ο Dylan φαίνεται ότι αναγνώρισε και την μεγάλη σημασία αυτού του μπλουζίστα καθώς έγραψε το 1983 κομμάτι με το όνομα του, αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στον συγκεκριμένο μουσικό. Το κομμάτι κυκλοφόρησε στο άλμπουμ The Bootleg Series Volumes 1-3 (Rare & Unreleased) 1961-1991 και αποτελούσε outtake από τον δίσκο που κυκλοφόρησε o Dylan το 1983, το Infidels.Στο κομμάτι ο Dylan αναφέρεται στην αμερικάνικη ιστορία και στην εποχή της δουλείας των Αφρικανών στην Αμερική. Στο τέλος κάθε στροφής ο Dylan αναφέρει: "Nobody can sing the blues like Blind Willie McTell". Ιδού και το κομμάτι στο vimeo απλά πατήστε στο πάνω του:
O Blind Willie McTell ήταν μπλουζ μουσικός που έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα και έπαιζε κυρίως στον δρόμο σε πόλεις της πολιτείας της Georgia όπως η Atlanta και Augusta. Ήταν τυφλός όπως δηλώνει και το όνομα του, ενώ δισκογραφούσε τακτικά με διάφορα ονόματα (σε ένα από αυτά, το Georgia Sam αναφέρεται πάλι ο Dylan στο κομμάτι του "Highway 61 Revisited"). Το παικτικό του στυλ ήταν ιδιαίτερο καθώς χρησιμοποιούσε δωδεκάχορδη κιθάρα και έπαιζε με τα δάχτυλα ενώ ήταν και εξαιρετικός στην slide κίθαρα, σπάνιο για ragtime μουσικό. Επίσης η ψιλή του φωνή μαζί με την ήπια ερμηνεία του έρχονταν σε αντίθεση με την πιο γρεζάτη και σκληρή ερμηνεία για την οποία είναι γνωστή οι περισσότεροι μπλουζ τραγουδιστές . Το στυλ του αντλούσε σε μεγάλο βαθμό από την ragtime μουσική και από τα piedmont blues, που διέφεραν ρυθμικά από τα μπλουζ της Ατλάντα.
Η πρώτη μου επαφή με τον συγκεκριμένο μουσικό είναι μια ηχογράφηση του 1933 με τον μπλουζίστα Curley Weaver, το υπαρξιακό "You Was Born To Die" στο οποίο ο Blind Willie McTell παίζει slide κιθάρα και τραγουδάει τις δεύτερες, με τον Curley Weaver στα φωνητικά και την δεύτερη κιθάρα.
Πρόσφατα άκουσα και το άλμπουμ του Last Session, το οποίο ηχογραφήθηκε το 1956 (λίγο πριν το θάνατο του μπλουζίστα το 1959) με τον McTell να εκτελεί δικά του κομμάτια και διασκευές ενώ σε πολλά σημεία μπορείς να ακούσεις τον McTell να μιλάει για το πως έγραψε μερικά κομμάτια (π.χ. " The Dyin' Crapshooter's Blues") καθώς και για την ζωή του. Κυκλοφόρησε βέβαια μετά τον θάνατο του το 1962 με τον ίδιο να μένει στην αφάνεια και την αξία του να αναγνωρίζεται μεταγενέστερα ειδικά από μουσικούς όπως τον Jack White, τους Allman Brothers (βλ. διασκευή στο "Statesboro Blues"), τον Taj Mahal και πολλούς άλλους.
Πολύ καλό το "No Time to Die" από την Billie Eilish για την νέα ταινία του James Bond, και επί τη ευκαιρία να δούμε και άλλα καλά κομμάτια που έγιναν theme songs για την μακροβιότερη σειρά ταινιών στην εποχή μας. Είμαι φαν των ταινιών του Bond μπορώ να πω αλλά δεν έδινα πολύ σημασία στα κομμάτια. Ήρθε όμως η ώρα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου να τα ακούσω, να τα μελετήσω και παρακάτω να σας παρουσιάσω αυτά που μου άρεσαν περισσότερο.
Adele - "Skyfall" (Skyfall, 2012)
Λοιπόν δε με νοιάζει τι λέτε, το "Skyfall" μ' αρέσει. Ξεκινά με τα πνευστά έτσι Bond-ικα, πιάνο, μπαίνει ωραία η Adele φωνάρα, "This is the end" και τα λοιπά. Το χουμε φάει πολύ στη μάπα είναι η αλήθεια, αλλά το θεωρώ πολύ όμορφο κομμάτι και το ότι είναι χιλιοπαιγμένο με βοήθησε, αντί να το σιχαθώ, να το εκτιμήσω ακόμη περισσότερο. Όχι μπράβο! Ανήκει σίγουρα στα καλύτερα Bond κομμάτια για μένα.
Tina Turner - "Goldeneye" (Goldeneye, 1997)
Επόμενο που με άρεσε είναι το "Goldeneye" (όχι δεν είμαι βορειοελλαδίτης!). Tina Turner, εισαγωγάρα, πολύ groovy και μυστήριο (ε με κατάσκοπο έχουμε να κάνουμε), τραγούδι γραμμένο από τους Bono και The Edge των U2 (!). Αποκλίνει από το κλασικό Bond soundtrack αλλά είναι sexy, υποχθόνιο και creepy ειδικά άμα δώσετε βάση στους στίχους ("You'll never know how I watched you from the shadows as a child"). Και σε κάποια φάση η Turner το απογειώνει, δείχνοντας ότι το είχε ακόμη τότε στα 56 της.
Nancy Sinatra - "You Only Live Twice" (You Only Live Twice, 1967)
Το "You Only Live Twice" με μπέρδεψε, δεν ήξερα αν θέλω να το βάλλω ή όχι αλλά μάλλον είναι πολύ κλασικό για να το αποφύγω, και έχει και αυτή την ψυχεδελική κιθαρίτσα μέσα που δεν μπορούσα να αντισταθώ. Nancy Sinatra λοιπόν, σε μια απ' τις μεγαλύτερες της επιτυχίες, με το κομμάτι να ισορροπεί πολύ καλά τον κλασικό ήχο των ταινιών με τον ήχο της εποχής του (την ψυχεδελική και ορχηστρική pop).
Carly Simon - "Nobody Does It Better" (The Spy Who Loved Me, 1977)
Από την συμπαθέστατη Carly Simon, μια κλασική πρωτοκλασάτη 70's πιανιστική μπαλάντα, το "Nobody Does It Better". Εδώ είναι από τις λίγες περιπτώσεις όπου το theme song δεν έχει ίδιο τίτλο με την ταινία. Κλασικός ήχος Καλιφόρνια, πιάνο, έγχορδα, πολύ ωραία ερμηνεία, αριστουργηματάκι βασικά, δεν έχω πολλά να πω.
Paul McCartney & Wings - "Live And Let Die" (Live And Let Die, 1973)
Το πρώτο theme song σε ταινία Bond στο οποίο δεν ανακατεύτηκε ο John Barry. Το άκουσα πρώτη φορά από Guns N' Roses και ψυλλιάστηκα ότι δεν παίζει να ναι δικό τους. Αλλοπρόσαλλο κομμάτι αλλά μ' αρέσει. Έχει το πολύ όμορφο μπαλαντοειδές σημείο στην αρχή, μετά γίνεται γρήγορο με αυτά τα τεράστια brass riffs, και μετά γίνεται ψιλό-reggae. Πέρναγε φάση τότε ο Paul με πολυμερή κομμάτια(βλ. "Band on the Run"). Το χω συνηθίσει δεν με χαλάει, το βάζω άνετα στα καλύτερα Bond songs όπως βλέπετε...
Shirley Bassey - "Goldfinger" (Goldfinger, 1964), "Diamonds are Forever" (Diamonds are Forever, 1971)
Δύο από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της σειράς έχουν ερμηνευτεί από την σπουδαία Shirley Bassey. Tο πρώτο είναι το "Goldfinger" και είναι ότι πιο "Bond" έχει γραφτεί, άλλωστε είναι γραμμένο από τον John Barry που είναι ταυτισμένος με τα soundtracks του αγαπημένου μας πράκτορα. Στο συγκεκριμένο κομμάτι τα πνευστά είναι εξαιρετικά, η Bassey πολύ θεατρική, πολύ δυναμική ερμηνευτικά και το κομμάτι καλπάζει... Ο ήχος αυτός, κυρίως λόγω των συγκεκριμένων ταινιών, είναι σχεδόν ταυτισμένος με τις spy ταινίες.
Το επόμενο το ήξερα από μικρός σαν κομμάτι αλλά δεν είχα ιδέα ότι είναι από ταινία James Bond (εν τω μεταξύ ο τύπος λέγεται Βond, που τον είδανε τον δεσμό, πηγαίνει με 10 γυναίκες σε κάθε ταινία), το Diamonds Are Forever (1971). Τελευταία φορά που ο Sean Connery ενσωματώνει τον Βρετανό πράκτορα, ταινία που αν θυμάμαι καλά δεν έχω δει, αλλά το κομμάτι είναι ultra classic. Και μόνο η φράση "Diamonds Are Forever" αρκεί για να καταλάβεις ότι το ξέρεις. Πνευστά, έγχορδα, καμπανάκια και τα σχετικά, John Barry και εδώ. Η Bassey πιάνει τις ψηλές του κομματιού για πλάκα. Μεγάλο κομμάτι.
Sheryl Crow - "Tomorrow Never Dies" (Tomorrow Never Dies, 1997)
Παιδιά φοβερό το "Tomorrow Never Dies" από Sheryl Crow! Δεν το περίμενα! Έχει κλασικό alternative pop ήχο των 90's, ωραίες κιθάρες, έχει και τα έγχορδα να μην ξεχνιόμαστε ότι είναι soundtrack και η Crow ρε φίλε φωνάρα δεν την είχα στα υπόψιν. Δίνει σίγουρα ένα από τα πιο δυνατά ρεφρέν της λίστας ("Until that day/Until the world falls away/Until you say there'll be no more goodbyes/I see it in your eyes/Tomorrow never dies"). Μπράβο. Όχι μπράβο.
Από τα υπόλοιπα κομμάτια μου άρεσε το "Writing's on the Wall" από τον Sam Smith από το Spectre του 2015, αλλά είναι πολύ κοντά στο "Skyfall" μουσικά και προφανώς προτίμησα Adele. Mου άρεσε και το "A View to a Kill" από Duran Duran αλλά το θεωρώ λίγο παρωχημένο, ενώ καλά κομμάτια είναι και τα "The World is Not Enough" και "Thunderball" από Garbage και Tom Jones από τις ομότιτλες ταινίες (1999 και 1965 αντίστοιχα) αλλά η λίστα έμεινε φτωχή.
Υπάρχουν πολλά λαϊκά τραγούδια τα οποία έχουν καεί, επειδή πάντα τα άκουγες σε εκπομπές, σε ραδιόφωνα και γενικά έφταναν στ' αυτιά σου και από τους μεγαλύτερους, αλλά ποτέ δεν είχες την ευκαιρία να τα εκτιμήσεις. Ελάχιστες φορές έβαζα να ακούσω λαϊκά τραγούδια αλλά μερικά από αυτά όσο χιλιοπαιγμένα και αν είναι υπάρχουν φορές που τα βάζω και μου αρέσουν πάρα πολύ. Ιδού λοιπόν, μερικά από τα αγαπημένα μου κλασικά ελληνικά λαϊκά τραγούδια.
Γιάννης Πουλόπουλος - "Μια Φορά Μονάχα Φτάνει" (1967)
Από τον δεύτερο δίσκο του Γιάννη Πουλόπουλου, Γιάννης Πουλόπουλος 2, το "Μια Φορά Μονάχα Φτάνει" είναι ένα απ' τα κλασικά κομμάτια του συγκεκριμένου τραγουδιστή, μελωδικά αψεγάδιαστο, από τον Γιάννη Σπάνο (οι στίχοι είναι απ' τον Κώστα Κινδύνη). Κλασικότατο, αγαπημένο χασάπικο, μπορεί να το βάλω κανα βράδυ να μερακλώσω.
Πόλυ Πάνου - "Τι σου 'κανα και πίνεις" (1968)
Θρυλική ερμηνεύτρια η Πόλυ Πάνου (έτσι λένε, εγώ δεν ξέρω) αυτό το κομμάτι είναι από τα αγαπημένα μου της ελληνικής δισκογραφίας. Σε στίχους (κλασικά) Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική (κλασικά) Μίμη Πλέσσα από την ταινία Όλγα Αγάπη Μου το "Τι σου 'κανα και πίνεις" είναι ένα μελωδικό αριστούργημα.
Βίκυ Μοσχολιού - "Θα κλείσω τα μάτια" (1971)
Η Μοσχολιού για κάποιο λόγο μου είναι συμπαθέστατη χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτή πέρα από το ότι έχει ερμηνεύσει μερικά απ' τα πιο όμορφα λαϊκά τραγούδια. Πανέμορφο κομμάτι από τον Άκη Πάνου που το 'χε κυκλοφορήσει με άλλους στίχους το 1967 και είχε ερμηνευτεί από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη αλλά το κομμάτι δεν έπιασε (απ' ότι διάβασα πρόχειρα, λόγω χούντας).
Βίκυ Μοσχολιού - "Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ" (1965)
Μεγααααάλη αδυναμία αυτό το κομμάτι. Κόβω φλέβα. Πάλι η Μοσχολιού εδώ, στο πιο ερωτικό, το πιο καψούρικο ζεϊμπέκικο όλων των εποχών. Μουσική από τον Απόστολο Καλδάρα και στίχοι από τον Χρήστο Αργυρόπουλο. "Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά!"
Σταμάτης Κόκοτας - "Πες πως μ' αντάμωσες" (1968)
Ώπα! Να τα μας! Σταμάτης Κόκοτας κυρίες και κύριοι. Μέγιστος! Μουσική Γιάννη Σπανού, στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου, 45αρι από το το 1968. Άλλη μια μελωδιάρα που λατρεύω.
Τόλης Βοσκόπουλος και Μαρινέλλα - "Πριν χαθεί το όνειρο μας" (1976)
Ένα ακόμη ερωτικό τραγούδι (είμαι ερωτιάρης ο άτιμος!). Ντουετάρα από το 1976 με τον Τόλη και τη μεγαλύτερη ντίβα του ελληνικού τραγουδιού, τη Μαρινέλλα. Μουσική έχει γράψει ο ίδιος ο Τόλης ενώ οι στίχοι είναι του Μίμη Θειόπουλου. Το κομμάτι κυκλοφόρησε σε 7ιντσο single το 1976.
Ρένα Κουμιώτη – "Πρώτη Φορά" (1969)
Ένα τραγούδι από το ελληνικό Dark Side Of The Moon, δηλαδή τον πιο εμπορικό ελληνικό δίσκο ever, τον Δρόμο του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, το «Πρώτη Φορά». Από τα αγαπημένα μου λαϊκά και αυτό, που αγάπησα αρχικά από την φωνή του Γιάννη Κότσιρα (βρίστε με όσο θέλετε). Στον Δρόμο το ερμήνευσε η Ρένα Κουμιώτη, που ερμηνεύει ακόμη ένα στον δίσκο (το "Δώσε μου το Στόμα σου").
Γιάννης Βογιατζής – Τζένη Βάνου (1978 ) – "Θέλω κοντά σου να μείνω"
Αγαπημένο ντουέτο της Τζένης Βάνου με τον Γιάννη Βογιατζή, (δεν τον είχα ξανακούσει πριν ψάξω γι' αυτή την εκτέλεση) εγώ το γνώρισα από τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη (ξαναβρίστε με). Οι στίχοι είναι του Γιώργου Γιαννακόπουλου, ενώ η μουσική του Γιώργου Μουζάκη. Υπέροχο και αυτό.
Πέρασε λοιπόν ο πρώτος μήνας της χρονιάς και το ριξα στα mixtapes εδώ στο Pleasant. Αρχές του μήνα έκανα το πρώτο mixtape με τα καλύτερα της περασμένης χρονιάς το οποίο ακολουθεί και με τη setlist του και με τα όλα του.
1) Jungle - Casio
2) Mark Ronson feat. Lykke Li- Late Night Feelings
3) Billie Eilish - Wish You Were Gay
4) Tyler, The Creator - Earfquake
5) The Black Keys - Lo/ Hi
6) Hozier - No Plan
7) Cage The Elephant - Ready to Let Go
8) Karen O & Danger Mouse - Leopard's Tongue
9) Michael Kiwanuka - Hero
10 Lana Del Rey - California
Λίγο πολύ είναι η λίστα του '19 που είχα ποστάρει εδώ στο blog αλλά πλέον σε μορφή κασέτας.
Ύστερα ακολούθησε το δεύτερο mixtape από τα χεράκια του φίλτατου Θάνου, το Night Tapes, με επιλογές από μεγάλους κιθαρίστες της ροκ μουσικής κυρίως, όπως τους Peter Green, Rory Gallagher και David Gilmour για να πίνουμε τα ουίσκια μας τα βράδια. Αφήνω και αυτό εδώ από κάτω. Με ανάποδη setlist αυτή τη φορά έτσι για να σας μπερδέψω.
1) Chemicals, Chemistry, Mystery & More - Alvin lee
2) Love workout - David Crosby & Graham Nash
3) Things We Said Today - The Beatles
4) Τhere's No Way out of Here - David Gilmour
5) So Hard To Share - John Mayall
6) Loser Two Times - Peter Green
7) Jinxed - Rory Gllagher
8) Love, Pain & Sorrow - Snowy White
9) Girl You're Nice and Clean [Alternative] - Buddy Guy
10) Mothers And Daughters - Vaya Con Dios
Το τρίτο mixtape είναι μια δική μου λίστα αφιερωμένη στους ποιητές της ροκ (Tim Buckley, Van Morrison, Tom Waits) και γενικά μουσικούς που μου έδωσαν αυτό το κάτι παραπάνω που θεωρώ πως αγγίζει την ποίηση (βλ. Yazz Ahmed, Morphine). Anyway, το δημοσίευσα εδώ και αυτό στο blog.
Τελευταίο mixtape του μήνα από τον εραστή της μουσικής Άγγελο, ο οποίος ήθελε να ονειροπολήσουμε και γι αυτό φρόντισε να έχουμε μπόλικα τραγούδια. Από indie επιλογές (Radiohead, Monika, Still Corners) μέχρι soul και jazz (Bobby Womack, Nina Simone, Black Pumas) δημιουργήθηκε το παρακάτω mixtape.
1) Bobby Womack - California Dreaming
2) Lupe Fiasco (ft. Jill Scott) - Daydreamin'
3) Nina Simone - Feeling Good
4) Black Pumas - Colors
5) Still Corners - The Message
6) Radiohead - Reckoner
7)Monika - Are You Coming With Us
8) Lou Reed - Walk on the Wild Side
9) The Growlers - Empty Bones
11) Khruangbin & Leon Bridges - Texas Sun
12) Radiohead - Weird Fishes/ Arpeggi
13) Vassilikos - Moon River
14) Sidney Bechet - Si tu vois ma mère
15) Balthazar - Blood Like Wine
16) Moby - Everloving
Προς το παρόν λοιπόν συνεχίζω με mixtapes τα οποία θα βλέπετε στο προφίλ μου στο Μixcloud και θα δημοσιεύω από ένα τη βδομάδα, με τους guests να συνεχίζονται. Κάντε και ένα follow στο Mixcloud να ενημερώνεστε για τις κασέτες μου και θα σας κρατάω ενήμερους για τις επόμενες δράσεις μου! Αυτά!
Το τρίτο mixtape της σειράς Pleasantapes (σύντομα θα ανέβουν και τα δύο προηγούμενα εδώ στο blog), είναι αφιερωμένο στους ποιητές της rock μουσικής και όχι μόνο. Περιλαμβάνει μερικούς απ' τους αγαπημένους μου singer- songwriters (Tim Buckley, Neil Young, Van Morrison) αλλά και ιδιαίτερους καλλιτέχνες για μένα (ποιητές του Ήχου καλή ώρα) όπως είναι οι Morphine ή η Yazz Ahmed. Ακολουθεί και η λίστα. Καλές ακροάσεις!
1) Van Morrison - Cyprus Avenue
2) Tim Buckley - Gypsy Woman
3) Yazz Ahmed - La Saboteuse
4)Tom Waits - The One That Got Away
5)Morphine _ You Look Like Rain
6)Neil Young - On The Beach
7)Bruce Springsteen - The River
8)Mazzy Star - Five String Serenade
9)Fleet Foxes - Your Protector
Μια μικρή ανασκόπηση με πέντε δίσκους από την χρονιά
που πέρασε. Από το παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο της BillieEilish, την επιστροφή παλιών indieονομάτων (KarenO) μέχρι την συνεχή εξέλιξη σύγχρονων μουσικών όπως του
MichaelKiwanuka, αυτές είναι οι πέντε επιλογές μου για το 2019.
Billie Eilish- When We All Fall Asleep, Where
Do We Go?
Όλοι
πλέον ξέρουμε την ιστορία της Billie Eilish. Δεκαεφτά χρονών έγινε η
μεγαλύτερη popstar
του πλανήτη και γι αυτό είναι υπεύθυνος αυτός ο δίσκος. Εξαιρετικά,
καλογραμμένα pop κομμάτια ("Bad Guy", "Wish You Were Gay",
"All The Good Girls Go To Hell"), συγκινητικές μπαλάντες όπως το
"I Love You" και μερικές πιο ιδιαίτερες στιγμές (βλ.
"ilomilo") συγκροτούν ένα αρτιότατο άλμπουμ, το pop άλμπουμ της
χρονιάς. Μην ξεχνάμε βέβαια και τον αδερφό της Finneas O' Connell,
με τον οποίο συν-γράφει τα κομμάτια της η Billie και στον οποίο οφείλεται η
παραγωγή του δίσκου.
Tyler, The Creator- IGOR
To IGOR λένε
είναι το καλύτερο άλμπουμ του Tyler. Έχω ακούσει μόνο το προηγούμενο του αλλά
θα συμφωνήσω γιατί αυτό εδώ μου άρεσε αρκετά. Ιδιαίτερη παραγωγή, καλά
κομμάτια, πολύ στυλ (είναι και fashion designer ο Tyler), γούστο και αρκετό
fun. Δεν έχω προλάβει να τον ακούσω όσο θα ήθελα, αλλά το "Earfquake"
και το "New Magic Wand" ήταν αρκετά να μου τραβήξουν την προσοχή και
ο δίσκος να μπει στη λίστα.
The Claypool Lennon Delirium- South
Of Reality
Αυτό
μπήκε στη ζούλα, τελευταία στιγμή. Η συνεργασία του Sean Lennon (υιού
του μεγάλου John) με τον μπασίστα και ιθύνων νου των εκκεντρικών Primus, Les
Claypool μας έδωσε το South of Reality. Ο δίσκος
εντάσσεται στο είδος της νεοψυχεδέλειας με έντονα prog στοιχεία, ωραία εφέ,
ωραία παραγωγή, καλές μελωδίες και αρκετά περιπετειώδης. Μια χαρά χωράει στη
λίστα τώρα που το σκέφτομαι.
Karen O & Danger Mouse- Lux Prima
ToLux Primaμ' άρεσε. Ο Danger
Mouse έστησε ένα ολόκληρο soundtrack και η Karen O κάνει
το κομμάτι της σ' ένα δίσκο που έχει πάρα πολλά καλά κομμάτια. "Ministry", "Woman",
"Redeemer", "Leopard's Tongue", "Reveries", κλασικός ποιοτικός Danger Mouse που σχεδόν πάντα με κερδίζει.
Michael Kiwanuka- Kiwanuka
Το
τελευταίο άλμπουμ από τον MichaelKiwanukaμου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Φαίνεται να κάνει
πολύ πιο σίγουρες κινήσεις πλέον σε όλα τα επίπεδα (μουσικά, στιχουργικά μέχρι
και εικαστικά) και παίρνει κλασικούς ήχους από soul, funkκαι
rock
για να εμπλουτίσει την τραγουδοποιία του. “YouAin’tTheProblem”, “Hero”, “PianoJoint”, “Rollin’”, είναι μερικά απ’ τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου,
που χάνει σε ελάχιστα σημεία την ποιότητα του και το ενδιαφέρον του.
