Φοιτητής της Φιλοσοφικής πριν κάτι χρόνια, έψαχνα ποιήματα για κάποια εργασία σχετική με την ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα. Είχα ανοίξει διάφορες ανθολογίες με κορυφαία ποιήματα της ελληνικής γλώσσας και κάποια στιγμή αρχίζω και διαβάζω κάτι πολύ γνώριμο. "Μέσα στη βουή του δρόμου, ήταν να βρω το όνειρο μου". Ώπα! Αυτό κάπου το ξέρω... Και φτάνω πιο κάτω: "Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο/ σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα" και αρχίζω να το λέω τραγουδιστά. Και λέω "τι λές ρε;" Κοιτάω ξανά ποιητή: Μήτσος Παπανικολάου, κοιτάω χρονολογία: 1927!
Ναι κυριές και κύριοι, η γνωστή επιτυχία των Domenica, για όσους δεν το ήξεραν, πριν μελοποιηθεί ήταν ένα ποίημα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα!
Ο ποιητής Μήτσος Παπανικολάου (1900- 1943) ήταν ότι πιο κοντινό θα βρεις στην Ελλάδα σε καταραμένο ποιητή. Αυτοκαταστροφικός, εξαρτημένος από ουσίες, με εισαγωγές σε ψυχιατρικές κλινικές και ένας πρόωρος θάνατος από υπερβολική δόση. Προφανώς θαύμαζε τους αντίστοιχους καταραμένους ποιητές εκ Γαλλίας (Ρεμπώ, Μποντλέρ και τα σχετικά), ενώ δεν θα μπορόύσε να μην έχει επηρεαστεί από τον σύγχρονο του Κώστα Καρυωτάκη. Δεν θα σταθώ στα βιογραφικά του καθώς δεν είναι δύσκολο να τα βρείτε στο διαδίκτυο, αλλά θα σταθώ στο ότι ο τύπος έγραψε ένα ποίημα 100 χρόνια πριν και αυτό έγινε επιτυχία χωρίς να ακούγεται παρωχημένο ούτε στο ελάχιστο. Υπεύθυνοι γι αυτό οι Domenica, καθώς η μελοποίηση ενός ποιήματος και μάλιστα με τόσο πετυχημένο τρόπο είναι ένα από τα πιο δύσκολα- κατά τη γνώμη μου- εγχειρήματα που μπορεί να φέρει σε πέρας ένας συνθέτης- τραγουδοποιός στην ελληνική γλώσσα.
