Easy Come, Easy Go

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται ακούγοντας πολλές φορές τη φωνή και την κιθάρα του Rory Gallagher κυρίως στα πιο σοφτ κομμάτια του είναι σπαραξικάρδιος. Πραγματικά ο τρόπος που ερμηνεύει τα κομμάτια του και ο τρόπος παίζει τις κιθαριστικές του φράσεις κυρίως σε κομμάτια όπως το "Easy Come, Easy Go" (Jinx, 1982) ή στο "I Fall Apart" και σχεδόν σε όλα τα αριστουργήματα του χτυπάνε κατ ευθείαν στην καρδιά. Ο πόνος του Rory είναι αληθινός και αν και Ιρλανδός πονάει σαν ανατολίτης με όλο του το είναι. Γι αυτό και εδώ στην Ελλάδα τον έχουμε θεό (νταξ είναι και λόγω της συναυλίας στη Φιλαδέλφεια στις αρχές του '80), είναι πολύ κοντά στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι όσον αφορά το συναίσθημα. Αυτόν τον πόνο και τον "νταλκά" που βγάζουν τα κομμάτια του δύσκολα τα συναντάς τόσο αληθινά σε κλασσικά ροκ κομμάτια. 

Στο "Easy Come, Easy Go" ο Rory είναι παρηγορητικός με την κιθάρα του και τους στίχους του απευθυνόμενος σ' ένα άλλοτε ανέμελο άτομο που τώρα πια ακούει λυπημένα τραγούδια και είναι στις μαύρες του. Πάλι μας χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα ο άτιμος...τα λέει παρακάτω:

From easy come and easy go, 

Now you're not so carefree. 

You found the thorn behind the rose, 

You took it, oh, so badly.

Lost inside yourself, 

You've gotta break out soon. 

You've gotta try again 

To hear a brand new tune.

Once easy come and easy go, 

You just hear sad notes lately. 

You used to fly and chase the wind, 

I don't know you lately.

Don't take it, oh, so bad, 

Things are gonna change. 

Don't make it, oh, so sad, 

The sun will shine again.

Please don't lock me out, 

What's it all about? 

I'll change it all completely. 

Won't you let me in, 

Don't you need a friend? 

If I can help, just call me.

I'm easy come and easy go, 

Don't paint it all so sadly. 

Before you know the light will shine, 

Don't burn out completely.

Locked inside yourself, 

You've gotta break out soon. 

Come on and try again, 

And hear a different tune

Everything You've Come To Expect

Hooray! Νέος δίσκος Last Shadow Puppets! 8 χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους The Age Of The Understatement οι μαριονέτες επιστρέφουν και μας προσφέρουν ότι ακριβώς περιμέναμε από αυτούς (Everything You've Come To Expect βρε!). Εγκατεστημένοι πλέον στην Καλιφόρνια και με τον αέρα της να τους έχει συνεπάρει όπως και το ροκσταριλίκι του Turner τους έχει απομακρύνει πλέον από εκείνα τα πιτσιρίκια του 2008 που έκαναν τις καρδιές μας να σπάσουν, με τα λάθη τους που φτιάχτηκαν για τις αγαπημένες του ή ίσως και για μας εν τέλει και πλέον αρκεί στον Alex να κρουνάρει ή να ρίξει που και που κανα φαλτσέτο μέσα στον ηδονισμό της Καλιφόρνια, συμπαρασύρροντας και τον κολλητό του, που η καρίερα του τα τελευταία χρόνια μοιάζει αντιστρόφως ανάλογη από αυτή του πρώτου.
Λοιπον έχουμε πάλι εξαιρετικά έγχορδα (βλ.Owen Pallett), που μας γυρίζουν ξανά στην pop του Bacharach και του Walker αλλά το ύφος είναι ελαφρώς  διαφορετικό, λόγω όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Το "Bad Habits" ήταν η πρώτη μου επαφή με το δίσκο, καταλάβαμε ότι πρόκειται περί αυτοσαρκασμού αλλά δεν με έπεισε, όπως και το το ομότιτλο που με απογοήτευσε παρά τα τσέμπαλα και τα άψογα έγχορδα του. (Άλεξ σαν να το παράκανες με το φαλτσέτο) Η αποζημίωση ήρθε με το "Aviation" που έπαιζε και θα παίζει non-stop ,ένα αυτοστιγμεί κλασσικό puppet κομμάτι και με το "Miracle Aligner" με την ωραία στρωτή μελωδία του.
Γενικά πολλά κομμάτια περνούν αδιάφορα, ίσως το "Used To Be My Girl" ξεχωρίζει γιατί μου θυμίζει τους Monkeys στο πιο σκοτεινό τους και το "Sweet Dreams, TN" έχει πλάκα, με το παροδικό croon του Turner.
Όπως και να χει τα παιδιά περνάνε καλά στην Καλιφόρνια (ή μήπως όχι;) και μια από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς μάλλον θα περάσει απαρατήρητη, χαρίζοντας μας δύο- τρία κομμάτια να ακούμε μέχρι το επόμενο των Monkeys...