Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Ghost On The Highway

Είδα προχθές το documentary για τον Jeffrey Lee Pierce και τους Gun Club, Ghost on The Highway: A Portrait of  Jeffrey Lee Pierce and the Gun Club ,σκηνοθετημένο από τον Kurt Voss όπου μιλούσαν οι μουσικοί που πέρασαν κατά καιρούς από το ιστορικό αυτό συγκρότημα και κυρίως αναφέρονταν στην πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα του Pierce, ο οποίος απεβίωσε στα 37 του από εγκεφαλική αιμορραγία το 1996. Εκτιμούσα αρκετά τους Gun Club, κυρίως λόγω μεμονωμένων κομματιών τους ("Sex Beat", "For the Love of Ivy" κτλ.) αλλά τώρα κατάλαβα πόσο καλός τραγουδοποιός ήταν ο Pierce, προσέχοντας λίγο παραπάνω τους στίχους του.
Στο "Sex Beat" βρίσκεται σε παράκρουση ερμηνευτικά και δεν καταλαβαίνεις και πολλά αλλά προσέχοντας λίγο τους στίχους του ακούς κάτι τέτοιο:

"And yes you do look cool and by the floodlights so blue
You make my tropical apartment bed, your sacrificial pool
My body in the water and my heart is in your hand
So this is the way you choose to send me to the judgement land
So you can't move, move oohh..sex beat, gο"
...
"And every day I agree you throw me down by the christmas tree
I watched your lights blink on and off while you start your fun with me
I, I know your reasons and I, I know your goals
We can fuck forever but you will never get my soul
Just so you can move".



Ήτανε διαβασμένο παλικάρι ο Pierce, παρότι υπερβολικά κατεστραμμένος και αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι οι πάνκηδες (με την ευρύτερη έννοια πάντα), δεν ήταν αυτά τα χαμένα κορμιά που νομίζουμε αλλά διαβασμένοι άνθρωποι με πλήρη επίγνωση της τέχνης τους. Διάβαζε και θέατρο (Pinter) και beat λογοτεχνία (θαύμαζε τον Burroughs όπως αναφέρεται στο documentary) γούσταρε πολύ τα 60's και τα delta blues και άκουγε και αρκετή reggae μεταξύ άλλων.
Επίσης αφήνω εδώ ένα πολύ ωραίο που λέει για δαύτον ο Henry Rollins στο ντοκιμαντέρ:

...Music like that is usually done by people who are dead ... you see this kind of shambling screw-up—you're like, "What can he do?!" I mean ... you don't even want to give him a car; you know, you're like, "Uh uh". "I need to do my laundry?"—"We'll do it for you"; I mean he'll never even figure out a washing machine. Not 'cause he's stupid—he's one of those people, like ... him, have a straight job? It could never work; he could never work in that world. It's like, you could never have Iggy [Pop] be a waiter. Don't give him a real job—they can't balance a check book, they can't do anything; but, they can do that thing! Jeff was one of those guys ... He is totally legendary now—he is lore.


Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Spotify: On Repeat #2

Φθινοπωρινό repeat στο Spotify:

- The Meltdown- The Meltdown: Απολαυστικό neo-soul άλμπουμ που κυκλοφόρησε φέτος τον Απρίλη, από αυτούς εδώ τους Αυστραλούς. Ο δίσκος τα έχει όλα. Groovy κομμάτια, σούπερ πνευστά, hammond, κοφτές κιθάρες, μπαλάντες, γυναικεία backing vocals, τι να λέμε. Το retro στα καλύτερα του. Ξεχωρίζω τα "Better Days", το εναρκτήριο "Darkness Into Light" και το "Slow Fever" για την μπασάρα του και το ηλεκτρικό του πιάνο αλλά ο δίσκος ακούγεται πραγματικά "νεράκι". Ωραία πράματα.



BØRNS- " Electric Love": Στο ροκ κομμάτι του μήνα. Έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο χρόνια αλλά το ανακάλυψα πρόσφατα. Up- lifting κομμάτι με ωραίες glam rock πινελιές από T. Rex κυρίως, που μπλέκονται με την σύγχρονη indie παραγωγή.






- King Krule: Αυτός εδώ ο τύπος με εξέπληξε ευχάριστα. Ό,τι δουλειά είχα ακούσει απ' αυτόν με είχε αφήσει πλήρως αδιάφορο, να όμως που με ένα από τα τελευταία του κομμάτια με ενθουσίασε. Το "Dum Surfer", ένα πολύ ιδιαίτερο σκοτεινό κομμάτι, σχεδόν post- punk με μια θυμωμένη brit ερμηνεία από τον Krule. Πραγματικά ξεχωριστό και με το σαξόφωνο να το απογειώνει. Σαν να παντρεύει και το lounge μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, δεν ξέρω με μπερδεύει και αυτό μ' αρέσει πάρα πολύ. Μακάρι και το άλμπουμ να είναι εξίσου καλό.



- Άλλη μια ανακάλυψη, που προέρχεται από τα 80's και παίζει ανελλιπώς στο repeat: Tom Petty (R.I.P.) και Stevie Nicks, στο "Stop Dragging My Heart Around". Το κομμάτι αναπνέει λόγω εξαιρετικής παραγωγής και ενορχήστρωσης (όχι πολλά σύνθια, hammond και μακριά απ' τις γκαζιάρες κιθάρες της εποχής- εδώ είναι εξαίρετες) και από κει και πέρα η Nicks κάνει το κομμάτι της. Τα vocals της είναι πάντα εγγύηση και η διφωνία στο ρεφρέν με τον Petty δίνει στο τραγούδι το κάτι παραπάνω και τη θέση της στο δικό μου repeat.