Οι Hawaii Samurai μετατρέπουν σε surf, το κλασσικό punk κομμάτι των Dead Kennedys. Από το άλμπουμ The Octopus Incident ? (2005) των Γάλλων.
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016
Κυριακή 27 Μαρτίου 2016
We're Loud Athens
Παρακολούθησα τις προάλλες ένα πολύ ενδιαφέρον documentary που βρήκα στο youtube, το We're Loud Athens το οποίο γυρίστηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε στα πλαίσια του We're Loud Fest που διοργανώθηκε από την Slovenly Records. Το φεστιβάλ αυτό έγινε το σαββατοκύριακο των εκλογών που έκλεισαν αυτό το πολύ ωραίο καλοκαίρι για την χώρα μας. Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι προς στο τέλος του ντοκιμαντέρ, όπου οι δημιουργοί του αφήνοντας τη χώρα μας την κυριακή των εκλογών στις 20 του μήνα υπό τους ήχους του ρεμπέτικου αναφέρουν: "Most of the greeks we speak with voted in july's referendum, and they voted "ΟΧΙ" (NO). Most of them aren't bothering to vote this time."
Πολύ διασκεδαστικό γενικά το ντοκιμαντέρ μας δίνει μια καλή εικόνα της σύγχρονης underground garage-punk σκηνής, με συγκροτήματα από διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής. Κορυφαία ονόματα οι βέλγοι The Kids που είναι ενεργοί από τα 70's και οι αμερικάνοι New Bomb Turks. Επίσης στο line-up του φεστιβάλ, από την εγχώρια σκηνή ήταν οι αγαπημένοι Acid Baby Jesus, οι Bazooka, οι Gay Anniversary και οι Komodina3.
Αποσπάσματα από τα live των συγκροτημάτων στο An, στο Κύτταρο και στο Boiler, καθώς και από τους γύρω δρόμους στο κέντρο της Αθήνας (με χαρακτηριστικό πλάνο τους κάδους να καίγονται στα Εξάρχεια), το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να συνδέσει την underground αυτή σκηνή, μαζί με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και με κάποιες πινελιές ρεμπέτικου, δείχνει πως η μουσική μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο στην άσχημη πραγματικότητα που βιώνουμε και πως live και γενικά φεστιβάλ σαν και αυτά είναι απαραίτητα για όσους από εμάς το rock n' roll αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας-μεταξύ άλλων- στο μάταιο τούτο κόσμο.
Πολύ διασκεδαστικό γενικά το ντοκιμαντέρ μας δίνει μια καλή εικόνα της σύγχρονης underground garage-punk σκηνής, με συγκροτήματα από διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής. Κορυφαία ονόματα οι βέλγοι The Kids που είναι ενεργοί από τα 70's και οι αμερικάνοι New Bomb Turks. Επίσης στο line-up του φεστιβάλ, από την εγχώρια σκηνή ήταν οι αγαπημένοι Acid Baby Jesus, οι Bazooka, οι Gay Anniversary και οι Komodina3.
Αποσπάσματα από τα live των συγκροτημάτων στο An, στο Κύτταρο και στο Boiler, καθώς και από τους γύρω δρόμους στο κέντρο της Αθήνας (με χαρακτηριστικό πλάνο τους κάδους να καίγονται στα Εξάρχεια), το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να συνδέσει την underground αυτή σκηνή, μαζί με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και με κάποιες πινελιές ρεμπέτικου, δείχνει πως η μουσική μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο στην άσχημη πραγματικότητα που βιώνουμε και πως live και γενικά φεστιβάλ σαν και αυτά είναι απαραίτητα για όσους από εμάς το rock n' roll αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας-μεταξύ άλλων- στο μάταιο τούτο κόσμο.
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016
Post#Pop#Depression#
Μ' άρεσε μπορώ να πω ο νέος δίσκος του Iggy. Μ' άρεσε η παραγωγή του Josh, και ας θυμίζει πολύ το τελευταίο των QOTSA (αλμπουμάρα!), μ' άρεσαν οι Bowie πινελιές, μ' άρεσε στιχουργικά, όπου ο Iggy μας θυμίζει ότι σιγά σιγά αργοσβήνει όλη η pop όπως την ήξερε σε μια post-pop καταθλιπτική εποχή.
Μπορεί να μην ροκάρει όσο θα θελα αυτός ο δίσκος, αλλά έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως το πρώτο που κυκλοφόρησε σε single από τον δίσκο, το εξαιρετικό "Gardenia". Σέξι όσο πρέπει, ένα κράμα μεταξύ Bowie και Arctic Monkeys, και με τον Iggy κλέβει την παράσταση με τους στίχους του περιγράφοντας την Gardenia ("your hourglass ass"). Πολύ καλό και το "Break Into Your Heart" με το κολλητικό ρεφρέν του και τις desert-rock κιθάρες του Fertita και του Homme.
Επίσης πολύ καλό το "American Valhala" κυρίως στιχουργικά, με τον Iggy να αναρωτιέται για την ζωή μετά θάνατον και για το ποιόν πρέπει να σκοτώσει για να φτάσει εκεί, έχοντας πλέον μόνο το όνομα του. (take it easy Iggy!)
Αγαπημένο και το "Sunday" με πολύ ωραίες κιθάρες, ξανά οι Bowie επιρροές στο προσκήνιο και μια πολύ ωραία και πιασάρικη μελωδία στο ρεφρέν που συνοδεύεται με ξυλόφωνο. Το κομμάτι κλείνει σαν βαλσάκι με τα έγχορδα να κυριαρχούν και όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν.
Επίσης υπάρχει το "Vulture" που έχει μια western αίσθηση, αλλά δεν με τρελαίνει, και κάποια άλλα όχι τόσο καλά που θα λέγα ότι εξαιτίας τους το άλμπουμ κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, αλλά κάποια κομμάτια είναι αρκετά καλά, όπως π.χ. το mid-tempo "Chocolate Drops" με τα backing vocals που θυμίζουν AM τα κουδουνάκια, τα πιάνα που το κάνουν σχεδόν indie. Πολύ όμορφο, ειδικά αν σας αρέσει αυτή η πιο mainstream πτυχή του rock.
Άμα έβαζα και βαθμούς θα του έβαζα ένα εφταράκι, και νομίζω πως θα το ξανακούσω αρκετά μέσα στη χρονιά, αποχαιρετώντας και εγώ μαζί με τον Iggy,την εποχή απ' όπου προέρχεται η αγαπημένη μας μουσική...
Μπορεί να μην ροκάρει όσο θα θελα αυτός ο δίσκος, αλλά έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως το πρώτο που κυκλοφόρησε σε single από τον δίσκο, το εξαιρετικό "Gardenia". Σέξι όσο πρέπει, ένα κράμα μεταξύ Bowie και Arctic Monkeys, και με τον Iggy κλέβει την παράσταση με τους στίχους του περιγράφοντας την Gardenia ("your hourglass ass"). Πολύ καλό και το "Break Into Your Heart" με το κολλητικό ρεφρέν του και τις desert-rock κιθάρες του Fertita και του Homme.
Επίσης πολύ καλό το "American Valhala" κυρίως στιχουργικά, με τον Iggy να αναρωτιέται για την ζωή μετά θάνατον και για το ποιόν πρέπει να σκοτώσει για να φτάσει εκεί, έχοντας πλέον μόνο το όνομα του. (take it easy Iggy!)
Αγαπημένο και το "Sunday" με πολύ ωραίες κιθάρες, ξανά οι Bowie επιρροές στο προσκήνιο και μια πολύ ωραία και πιασάρικη μελωδία στο ρεφρέν που συνοδεύεται με ξυλόφωνο. Το κομμάτι κλείνει σαν βαλσάκι με τα έγχορδα να κυριαρχούν και όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν.
Επίσης υπάρχει το "Vulture" που έχει μια western αίσθηση, αλλά δεν με τρελαίνει, και κάποια άλλα όχι τόσο καλά που θα λέγα ότι εξαιτίας τους το άλμπουμ κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, αλλά κάποια κομμάτια είναι αρκετά καλά, όπως π.χ. το mid-tempo "Chocolate Drops" με τα backing vocals που θυμίζουν AM τα κουδουνάκια, τα πιάνα που το κάνουν σχεδόν indie. Πολύ όμορφο, ειδικά αν σας αρέσει αυτή η πιο mainstream πτυχή του rock.
Άμα έβαζα και βαθμούς θα του έβαζα ένα εφταράκι, και νομίζω πως θα το ξανακούσω αρκετά μέσα στη χρονιά, αποχαιρετώντας και εγώ μαζί με τον Iggy,την εποχή απ' όπου προέρχεται η αγαπημένη μας μουσική...
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016
Muse: Το καλύτερο live act του πλανήτη;
Υποστήριζω τα τελευταία χρόνια ότι αν αξίζει να δει κάποιος ένα και μόνο live στη ζωή του σε μεγάλο στάδιο τότε πρέπει να δει τους Muse. Το χουν πάει πλέον σε άλλο επίπεδο. Έχουν δημιουργήσει ένα υπερθέαμα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την τελευταία τους περιοδεία. Πλέον όλα τους τα κομμάτια γράφονται για να ακουστούν σε μεγάλες αρένες και χιλιάδες κόσμου να τραγουδάει από κάτω τα κομμάτια τους ενώ ταυτόχρονα βομβαρδίζεται από αυτό το υπερθέαμα που προσφέρουν.
Muscle Museum
Οκ. Ξέρω πως δεν πρόκειται να το παίξουν, αλλά μπορώ να το βάλλω στη λίστα...Από το αδικημένο τους πρώτο άλμπουμ, κάτι η μπασογραμμή κάτι οι κιθάρες, κάτι τα φωνητικά που γίνονται ένα με την κιθάρα στο σόλο, αυτό το κομμάτι είναι μελοδραματικό όσο δεν πάει αλλά και ένα από τα καλύτερα τους πριν τους πιάσει το σύνδρομο να κατακτήσουν τον κόσμο (αν και κάτι σκάρωνε από τότε ο Matt).
Unintended
Και αυτό από το ντεμπούτο τους - το Showbiz δηλαδή - είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη μπαλάντα τους. Με βάση την ακουστική κιθάρα ο Bellamy στο "I'll be there as soon as I can" ,με στέλνει με το falsetto του. Μάλλον μ' αρέσει γιατί είναι πολύ Radiohead και δεν έχω ακούσει κάτι εξίσου καλό στην δισκογραφία των Muse.
Sunburn
Αγχωτικό στα κουπλέ με το αρπέζ του πιάνου, όπου λατρεύω και το drumming του Dominic Howard, για να μπει σε ένα απ' τα καλύτερα ρεφρέν τους. και σ'ένα σόλο που δίνουν στο κομμάτι την αίσθηση ότι θα έχουμε εκτόξευση πυραύλου...(wtf?)
Στα πλαίσια λοιπόν της Drones World Tour μάθαμε τις προάλλες ότι οι Muse θα μας έρθουν στο Ejekt Festival στις 23 Ιουλίου, να παρουσιάσουν το υπερθέαμα τους στην πλατεία νερού στο Φάληρο (?). Τα πρώτα εισιτήρια είναι ήδη sold out και το rock (και όχι μόνο) κοινό πετάει στη σκούφια του για αυτό το μεγάλο live.
Εγώ πάλι έχω μπει σε σκέψεις...Ναι μεν με κωλύει η τιμή του εισιτηρίου (πλέον έχουμε να κάνουμε με 50αρια) και από την άλλη είναι και το θέμα χώρου στην πλατεία Νερού. Πιστεύω πως μπορώ να τα ξεπεράσω και τα δύο αν βάλλω να δω το Live At Olympic Stadium για άλλη μια φορά και θυμηθώ γιατί θεωρούνται η μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη.
Ακολουθούν τα κομμάτια που θα θελα να ακούσω μεταξύ άλλων στην συναυλία (τα αυτονόητα παραλείπονται)...
Fury
Αυτό εδώ το ανακάλυψα πρόσφατα. Κυκλοφόρησε μόνο στην ιαπωνική έκδοση του Origin Of Symmetry και οι Muse το έπαιξαν κάποιες φορές στην αντίστοιχη περιοδεία. Σκοτεινό ριφ,ανατολίτικες πινελιές, ο Bellamy πομπώδης στο ρεφρέν ως συνήθως το κομμάτι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα Muse classic με λίγη προώθηση ακόμη.
Stockholm Syndrome
Κομματάρα από το Absolution μ' ένα ιλιγγιώδες ριφ, και κάθε μέρος του κομματιού να αλλάζει διάθεση και να σε αφήνει έρμαιο στις ορέξεις τις μπάντας και κυρίως στα φωνητικά καπρίτσια του Matt.
Muscle Museum
Οκ. Ξέρω πως δεν πρόκειται να το παίξουν, αλλά μπορώ να το βάλλω στη λίστα...Από το αδικημένο τους πρώτο άλμπουμ, κάτι η μπασογραμμή κάτι οι κιθάρες, κάτι τα φωνητικά που γίνονται ένα με την κιθάρα στο σόλο, αυτό το κομμάτι είναι μελοδραματικό όσο δεν πάει αλλά και ένα από τα καλύτερα τους πριν τους πιάσει το σύνδρομο να κατακτήσουν τον κόσμο (αν και κάτι σκάρωνε από τότε ο Matt).
Unintended
Και αυτό από το ντεμπούτο τους - το Showbiz δηλαδή - είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη μπαλάντα τους. Με βάση την ακουστική κιθάρα ο Bellamy στο "I'll be there as soon as I can" ,με στέλνει με το falsetto του. Μάλλον μ' αρέσει γιατί είναι πολύ Radiohead και δεν έχω ακούσει κάτι εξίσου καλό στην δισκογραφία των Muse.
Sunburn
Αγχωτικό στα κουπλέ με το αρπέζ του πιάνου, όπου λατρεύω και το drumming του Dominic Howard, για να μπει σε ένα απ' τα καλύτερα ρεφρέν τους. και σ'ένα σόλο που δίνουν στο κομμάτι την αίσθηση ότι θα έχουμε εκτόξευση πυραύλου...(wtf?)
New Born
Αυτό μάλλον θα το ακούσω και είναι σχετικά γνωστό...Οπότε θα αφήνω μόνο το λινκ...
Sing For Absolution
Η διαστημική παραγωγή δίνει πολλά στο κομμάτι, που είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα κομμάτια τους μελωδικά. Ρεφρενάρα, πιανιστικό κυρίως, τσουλάει ωραία ρε παιδιά. Ό,τι πρέπει για sing - along στο live.
Assassin
Λοιπόν φτάνει με τις μπαλάντες και τα πιάνα... Οι Muse δεν είναι Coldplay. Θέλουμε να κάνουμε τους σβέρκους μας να πονέσουν και να χοροπηδήσουμε στην καλύτερη συναυλία της ζωής μας! Και θέλουμε να ακούσουμε κομμάτια σαν αυτό. Από το πιο Black Holes And Revelations που όχι μόνο ροκάρει αλλά φτάνει στα όρια του metal και είναι πολύ καλύτερο απ' ότι υπάρχει στο Drones απ' όπου θα ακούσουμε πολλά κομμάτια λογικά...
Butterflies and Hurricanes
Θέλω να ακούσω για πεταλούδες και τυφώνες, θέλω να δω τον σπουδαιότερο rock περφόρμερ της εποχής μου να κάνει ότι έκανε το 2006 στο Wembley. Θέλω να δω μπροστά στα μάτια μου, πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η φωνή του, πόσο θα με πορώσει με τους ήχους της κιθάρας του και θα ανάμεσα σ' όλα αυτά θα παίξει και ένα σόλο στο πιάνο που έχει σκαρώσει από τον Rachmaninoff.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους Howard και Wolstenholme, για αυτόν τον άνθρωπο θα πάμε στη συναυλία (αν πάμε τελικά).
Αυτό μάλλον θα το ακούσω και είναι σχετικά γνωστό...Οπότε θα αφήνω μόνο το λινκ...
Sing For Absolution
Η διαστημική παραγωγή δίνει πολλά στο κομμάτι, που είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα κομμάτια τους μελωδικά. Ρεφρενάρα, πιανιστικό κυρίως, τσουλάει ωραία ρε παιδιά. Ό,τι πρέπει για sing - along στο live.
Assassin
Λοιπόν φτάνει με τις μπαλάντες και τα πιάνα... Οι Muse δεν είναι Coldplay. Θέλουμε να κάνουμε τους σβέρκους μας να πονέσουν και να χοροπηδήσουμε στην καλύτερη συναυλία της ζωής μας! Και θέλουμε να ακούσουμε κομμάτια σαν αυτό. Από το πιο Black Holes And Revelations που όχι μόνο ροκάρει αλλά φτάνει στα όρια του metal και είναι πολύ καλύτερο απ' ότι υπάρχει στο Drones απ' όπου θα ακούσουμε πολλά κομμάτια λογικά...
Butterflies and Hurricanes
Θέλω να ακούσω για πεταλούδες και τυφώνες, θέλω να δω τον σπουδαιότερο rock περφόρμερ της εποχής μου να κάνει ότι έκανε το 2006 στο Wembley. Θέλω να δω μπροστά στα μάτια μου, πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η φωνή του, πόσο θα με πορώσει με τους ήχους της κιθάρας του και θα ανάμεσα σ' όλα αυτά θα παίξει και ένα σόλο στο πιάνο που έχει σκαρώσει από τον Rachmaninoff.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους Howard και Wolstenholme, για αυτόν τον άνθρωπο θα πάμε στη συναυλία (αν πάμε τελικά).
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016
Pastime ή Gangsta's Paradise;
Όλοι ξέρουμε το κομμάτι "Gangsta's Paradise" από τον ράπερ Coolio, που κυκλοφόρησε το 1995 και είναι ένα από τα πιο πετυχημένα singles όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει πάνω από 5,5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ήταν το πιο πετυχημένο στην Αμερική τη χρονιά που κυκλοφόρησε, ενώ έδωσε και στο Coolio ένα βραβείο Grammy, δύο MTV Video Music βραβεία και ένα βραβείο Billboard.
Στανταράκι σε όλα τα πάρτι και πάντα ξεσηκωτικό, αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι για το κομμάτι είναι ότι sample-αρει τη μελωδία και την ενορχήστρωση του "Pastime Paradise" του θρυλικού Stevie Wonder. Από το άλμπουμ - αριστούργημα του Wonder Songs In The Key Of Life ήταν το πρώτο κομμάτι στο οποίο χρησιμοποιήθηκε συνθεσάιζερ για να αντικαταστήσει ορχήστρα εγχόρδων. Το ρεφρέν είναι σχεδόν πανομοιότυπο με τον Coolio να έχει αλλάξει κάποιες λέξεις στο ρεφρέν, ενώ και τα έγχορδα έχουν διατηρηθεί. Ο Wonder πήρε credits γι αυτό το κομμάτι και το ερμήνευσε μαζί με τον Coolio στα μουσικά βραβεία του Billboard το '95.
Εξίσου δημοφιλής με το Gangsta's Paradise, είναι η παρωδία του "Weird Al" Yankovic "Amish Paradise" που μαζί με το video clip αναφέρονται στη ζωή των Amish της αμερικάνικης επαρχίας.
Δεν λέω κάτι παραπάνω, το βίντεο μιλάει από μόνο του...
Στανταράκι σε όλα τα πάρτι και πάντα ξεσηκωτικό, αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι για το κομμάτι είναι ότι sample-αρει τη μελωδία και την ενορχήστρωση του "Pastime Paradise" του θρυλικού Stevie Wonder. Από το άλμπουμ - αριστούργημα του Wonder Songs In The Key Of Life ήταν το πρώτο κομμάτι στο οποίο χρησιμοποιήθηκε συνθεσάιζερ για να αντικαταστήσει ορχήστρα εγχόρδων. Το ρεφρέν είναι σχεδόν πανομοιότυπο με τον Coolio να έχει αλλάξει κάποιες λέξεις στο ρεφρέν, ενώ και τα έγχορδα έχουν διατηρηθεί. Ο Wonder πήρε credits γι αυτό το κομμάτι και το ερμήνευσε μαζί με τον Coolio στα μουσικά βραβεία του Billboard το '95.
Εξίσου δημοφιλής με το Gangsta's Paradise, είναι η παρωδία του "Weird Al" Yankovic "Amish Paradise" που μαζί με το video clip αναφέρονται στη ζωή των Amish της αμερικάνικης επαρχίας.
Δεν λέω κάτι παραπάνω, το βίντεο μιλάει από μόνο του...
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016
Mastodon: 10 κομμάτια - απόδειξη ότι είναι κορυφαίοι
Δεν χωράει για μένα καμία αμφιβολία ότι οι Mastodon είναι η σπουδαιότερη heavy metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας (ή και 20ετίας).Κρατώντας ψηλά τον πήχυ σε κάθε νέα τους δουλειά και εισάγοντας ταυτόχρονα καινούργια στοιχεία στον ήχο τους, συνεχίζουν να γράφουν κομματάρες και θα μπω στην δύσκολη διαδικασία να επιλέξω τα δέκα αγαπημένα μου αυτόν τον καιρό από την δισκογραφία τους. Αυτή η λίστα θα βοηθήσει και κάποιον αρχάριο με τη μουσική τους να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την αρχική μου δήλωση (χεχε!)
Tread Lightly
Το κομμάτι που ανοίγει το τελευταίο τους άλμπουμ Once More 'Round The Sun, ξεκινάει με μια ψυχεδελική εισαγωγή όπου ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες μπλέκονται μαζί για μισό λεπτό περίπου μέχρι να μπούμε σε έναν καλπασμό και τον Troy Sanders να ξεκινάει με τα επικά φωνητικά "Thru the ages. All the weary and the blind...". Αγαπημένο σημείο ύστερα, όπου τραγουδάει "Off the venom. The center of our lives." και αργότερα "Recede your eyes. Sulk in disgust". Ακολουθούν τα επίσης επικά μέρη όπου τραγουδάει μαζί με τον Brann Dailor για να μπει η καταπληκτική ριφάρα στο 3:27 περίπου όπου θα οδηγήσει το κομμάτι ξανά στα κοινά μέρη των Dailor και Sanders για να πάμε στο outro και το μικρό σόλο του Brent Hinds. Σαν να ζαλίστηκα...
Dry Bone Valley
Από το The Hunter του 2011, αυτός εδώ ο κόμματος έχει και αυτός μια ψυχεδελοεισαγωγή, μέχρι να μπει η κύρια μελωδία του κομματιού παιγμένη από τις κιθάρες,με τον Dailor να χτίζει σιγά σιγά το κομμάτι για να μπει με τα καθαρά φωνητικά του. Στην πορεία να τα αφήσει στον Sanders και να τα αναλάβει ξανά στο "Where have I come to be..." και να καταλήξει στο "I wish i was still there". Α και ένα πολύ ωραίο wah-wah σόλο από τον Hinds.
March of the Fire Ants
Κάποτε οι Mastodon (δηλαδή στο Remission του 2002) έπαιζαν με πιο πολύ παραμόρφωση, χωρίς καθαρά φωνητικά και είχαν και πιο περίεργες δομές κομματιών. Πολλοί θα πουν ότι χάλασαν και εμπορευματοποιήσαν τον ήχο τους. Αηδίες! Απλά η μουσική τους ήταν πιο δύσπεπτη και όσο πιο δύσπεπτη άλλο τόσο συναρπαστική.
The Motherload
Η χιτάρα των Mastodon. Δεν παίζει να χει βγει καλύτερο metal hit από τότε που οι Slipknot ήταν στα καλά τους. Με το περίφημο πλέον βίντεο κλιπ, με τα ultra πιασάρικα riffs, με την μελωδία που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό, τραγουδισμένη από τον Dailor (imho όταν τραγουδάει η μπάντα γράφει τα καλύτερα της κομμάτια) και η ρεφρενάρα "this time, this time. Things will work out just fine". Δεν θα ξαναμιλήσω για σολάρα του Hinds θα γίνω γραφικός.
Sleeping Giant
Από το Blood Mountain του 2006, αυτό εδώ το κομμάτι έχει ένα καταπληκτικό χτίσιμο για να μπούν τα cool κιθαριστικά μέρη στο 1:30 από τον Bill Kelliher. Μόνο αυτή η εισαγωγή έφτανε για να είναι άξιο αναφοράς το κομμάτι, αλλά οι Mastodon ποτέ δεν σταματούν και μας προμηνύουν το ξύπνημα του γίγαντα με τα φωνητικά των Sanders και Hinds.Το καταπληκτικό μέρος του Kelliher ξαναγυρνάει λίγο πριν το 3ο λεπτό και αφού τελειώνουμε με τα φωνητικά μπαίνουμε σ' ένα section που θυμίζει κάτι από alt metal των 90's ανάμεσα στο οποίο παρεμβάλλεται ακόμη ένα μέρος με τις κιθάρες να οργιάζουν ξανά. Και το κομμάτι είναι μόλις 5:36...
Mother Puncher
Το "Mother Puncher" ξεκινάει και νομίζεις ότι θα ακούσεις κάποια στοουνεριά, αλλά κάτι συμβαίνει, αυτό που ακούς δεν είναι stoner είναι κάτι άλλο και ξαφνικά γίνεται progressive metal με τον Dailor να ακολουθεί με τα drums τις κιθάρες των Hinds και Kelliher που έχουν παρανοήσει.Και κάπου στο 1:50 σε ανύποπτο χρόνο μπαίνουν τα βρώμικα φωνητικά του Sanders. Groove, Stoner, Progressive, Sludge τα μισά υποείδη metal σ' αυτό το κομμάτι και οι Mastodon τα αποδομούν όλα. Γι αυτό είναι οι καλύτεροι, γι αυτό τους αγαπάμε!
Oblivion
Αρχικά σκεφτόμουν να μην βάλλω κάτι από το Crack The Skye γιατί θα κατέληγε μία λίστα μόνο με κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, αλλά τελικά θα βάλλω τα αγαπημένα κατόπιν αυστηρής επιλογής. Ξεκινάμε με το εναρκτήριο του άλμπουμ, το "Oblivion" που ξεκινάει μ' ένα πολύ απλό (και τόσο αποτελεσματικό) ριφάκι, και το απαραίτητο χτίσιμο να μας οδηγήσει στα κουπλέ όπου τη σκυτάλη παίρνει ο Dailor με τα φωνητικά του και μια progressive rock αύρα μπαίνει στο κομμάτι. Ο Dailor την παραδίδει στον Sanders για το pre-chorus και αυτός με τη σειρά του στον Hinds όπου τραγουδάει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν των Mastodon. Η τριπλή επίθεση τους επαναλαμβάνεται (cause we want more!) και ακολουθεί ένα από τα καλύτερα σόλο του Hinds, το οποίο παίζει με δύο κιθάρες, η μια να σκάει στο αριστερό ηχείο και η άλλη στο δεξί(να που έγινα γραφικός τελικά). Και μετά πάλι αυτό το απίστευτο ρεφρέν ("Falling from grace. Cause I've been away too long..."). Τέτοια έμπνευση σε σύγχρονο συγκρότημα δύσκολα βρίσκεις...
Crack The Skye
Από το ομότιτλο άλμουμ, ξεκινάει με ένα επικό αρπέζ, μπαίνουν και τα ντραμς του Dailor, περνάμε σε άλλο ριφάκι με κιθαριστικές αρμονίες και κατ' ευθείαν στο κουπλέ "Blessed Visionary..." από τον Sanders που εναλλάσσεται με τα πιο μελωδικό "Deep within this endless void" από τον Dailor. Έχουμε και ένα τρίτο μελωδικό μέρος τραγουδισμένο από τον Scott Kelly των Neurosis (που συμμετέχει σε κάθε δίσκο τους) , σόλο πάνω από παραμορφωμένα φωνητικά, ψυχεδελική ατμόσφαιρα, μέσα από αρπεζ και πλέον οι Mastodon είναι (πάντα ήταν!) σε άλλο επίπεδο.
The Czar
Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικό 11λεπτο κομμάτι. Είδαμε πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε 5 λεπτά. Aν τους δώσεις και παραπάνω πολύ απλά απόλαυσε τη διαδρομή γιατί θα είναι πλούσια και γεμάτη εκπλήξεις. Τα αγαπημένα μου σημεία είναι όλη η εισαγωγή, κυρίως τα πλήκτρα στην αρχή που παίζουν την μελωδία - βασικό μοτίβο του κομματιού ("Don't stay run away. He has ordered assasination"), η παραλλαγή στο κουπλέ (It's your own fault.This is what you wanted"), ΤΟ ριφ που σκάει στο 3:45 γιατί πολύ χαλαρά ήταν τα πράγματα ως τώρα, το σχεδόν funky μέρος με τον Sanders στα φωνητικά που ακολουθεί...Πφφ,νομίζω πως πάλι περιγράφω όλο το κομμάτι. Ξεχάστε τα αγαπημένα σημεία...Είναι ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα! Α! Ξέχασα το καλύτερο ριφ των Mastodon στο 7:27!
The Last Baron
Μπλέξαμε με τσάρους και βαρόνους στο Crack The Skye, και οι Mastodon είναι στα καλύτερα τους. Αυτό εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερο σε διάρκεια από το προηγούμενο (13 λεπτά παρακαλώ) και βάζουν δυο επικά κομμάτια στον ίδιο δίσκο γιατί απλά μπορούν. Τωρά εδώ τι να περιγράψω; Εδώ γίνεται χαμός. Καταπληκτικές μελωδίες, ριφάρες, μέρη που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, πολύ ωραίο το μελαγχολικό feeling που δίνουν οι ακουστικές κιθάρες, μέχρι που ακούς σε κάποια στιγμή μέχρι και κάτι μεταξύ Zappa και Rush, σχεδόν jazz-rock στο 5:57! Τρέλα!
Υ.Γ. Όχι, δεν βάζω κάτι από το Leviathan δεν έχω καταφέρει να το εκτιμήσω ακόμα. Ίσως στο μέλλον ακολουθήσει και άλλη λίστα, χαλαρά μπορώ να βάλλω άλλη μια ντουζίνα..
Tread Lightly
Το κομμάτι που ανοίγει το τελευταίο τους άλμπουμ Once More 'Round The Sun, ξεκινάει με μια ψυχεδελική εισαγωγή όπου ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες μπλέκονται μαζί για μισό λεπτό περίπου μέχρι να μπούμε σε έναν καλπασμό και τον Troy Sanders να ξεκινάει με τα επικά φωνητικά "Thru the ages. All the weary and the blind...". Αγαπημένο σημείο ύστερα, όπου τραγουδάει "Off the venom. The center of our lives." και αργότερα "Recede your eyes. Sulk in disgust". Ακολουθούν τα επίσης επικά μέρη όπου τραγουδάει μαζί με τον Brann Dailor για να μπει η καταπληκτική ριφάρα στο 3:27 περίπου όπου θα οδηγήσει το κομμάτι ξανά στα κοινά μέρη των Dailor και Sanders για να πάμε στο outro και το μικρό σόλο του Brent Hinds. Σαν να ζαλίστηκα...
Dry Bone Valley
Από το The Hunter του 2011, αυτός εδώ ο κόμματος έχει και αυτός μια ψυχεδελοεισαγωγή, μέχρι να μπει η κύρια μελωδία του κομματιού παιγμένη από τις κιθάρες,με τον Dailor να χτίζει σιγά σιγά το κομμάτι για να μπει με τα καθαρά φωνητικά του. Στην πορεία να τα αφήσει στον Sanders και να τα αναλάβει ξανά στο "Where have I come to be..." και να καταλήξει στο "I wish i was still there". Α και ένα πολύ ωραίο wah-wah σόλο από τον Hinds.
March of the Fire Ants
Κάποτε οι Mastodon (δηλαδή στο Remission του 2002) έπαιζαν με πιο πολύ παραμόρφωση, χωρίς καθαρά φωνητικά και είχαν και πιο περίεργες δομές κομματιών. Πολλοί θα πουν ότι χάλασαν και εμπορευματοποιήσαν τον ήχο τους. Αηδίες! Απλά η μουσική τους ήταν πιο δύσπεπτη και όσο πιο δύσπεπτη άλλο τόσο συναρπαστική.
The Motherload
Η χιτάρα των Mastodon. Δεν παίζει να χει βγει καλύτερο metal hit από τότε που οι Slipknot ήταν στα καλά τους. Με το περίφημο πλέον βίντεο κλιπ, με τα ultra πιασάρικα riffs, με την μελωδία που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό, τραγουδισμένη από τον Dailor (imho όταν τραγουδάει η μπάντα γράφει τα καλύτερα της κομμάτια) και η ρεφρενάρα "this time, this time. Things will work out just fine". Δεν θα ξαναμιλήσω για σολάρα του Hinds θα γίνω γραφικός.
Sleeping Giant
Από το Blood Mountain του 2006, αυτό εδώ το κομμάτι έχει ένα καταπληκτικό χτίσιμο για να μπούν τα cool κιθαριστικά μέρη στο 1:30 από τον Bill Kelliher. Μόνο αυτή η εισαγωγή έφτανε για να είναι άξιο αναφοράς το κομμάτι, αλλά οι Mastodon ποτέ δεν σταματούν και μας προμηνύουν το ξύπνημα του γίγαντα με τα φωνητικά των Sanders και Hinds.Το καταπληκτικό μέρος του Kelliher ξαναγυρνάει λίγο πριν το 3ο λεπτό και αφού τελειώνουμε με τα φωνητικά μπαίνουμε σ' ένα section που θυμίζει κάτι από alt metal των 90's ανάμεσα στο οποίο παρεμβάλλεται ακόμη ένα μέρος με τις κιθάρες να οργιάζουν ξανά. Και το κομμάτι είναι μόλις 5:36...
Mother Puncher
Το "Mother Puncher" ξεκινάει και νομίζεις ότι θα ακούσεις κάποια στοουνεριά, αλλά κάτι συμβαίνει, αυτό που ακούς δεν είναι stoner είναι κάτι άλλο και ξαφνικά γίνεται progressive metal με τον Dailor να ακολουθεί με τα drums τις κιθάρες των Hinds και Kelliher που έχουν παρανοήσει.Και κάπου στο 1:50 σε ανύποπτο χρόνο μπαίνουν τα βρώμικα φωνητικά του Sanders. Groove, Stoner, Progressive, Sludge τα μισά υποείδη metal σ' αυτό το κομμάτι και οι Mastodon τα αποδομούν όλα. Γι αυτό είναι οι καλύτεροι, γι αυτό τους αγαπάμε!
Oblivion
Αρχικά σκεφτόμουν να μην βάλλω κάτι από το Crack The Skye γιατί θα κατέληγε μία λίστα μόνο με κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, αλλά τελικά θα βάλλω τα αγαπημένα κατόπιν αυστηρής επιλογής. Ξεκινάμε με το εναρκτήριο του άλμπουμ, το "Oblivion" που ξεκινάει μ' ένα πολύ απλό (και τόσο αποτελεσματικό) ριφάκι, και το απαραίτητο χτίσιμο να μας οδηγήσει στα κουπλέ όπου τη σκυτάλη παίρνει ο Dailor με τα φωνητικά του και μια progressive rock αύρα μπαίνει στο κομμάτι. Ο Dailor την παραδίδει στον Sanders για το pre-chorus και αυτός με τη σειρά του στον Hinds όπου τραγουδάει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν των Mastodon. Η τριπλή επίθεση τους επαναλαμβάνεται (cause we want more!) και ακολουθεί ένα από τα καλύτερα σόλο του Hinds, το οποίο παίζει με δύο κιθάρες, η μια να σκάει στο αριστερό ηχείο και η άλλη στο δεξί(να που έγινα γραφικός τελικά). Και μετά πάλι αυτό το απίστευτο ρεφρέν ("Falling from grace. Cause I've been away too long..."). Τέτοια έμπνευση σε σύγχρονο συγκρότημα δύσκολα βρίσκεις...
Crack The Skye
Από το ομότιτλο άλμουμ, ξεκινάει με ένα επικό αρπέζ, μπαίνουν και τα ντραμς του Dailor, περνάμε σε άλλο ριφάκι με κιθαριστικές αρμονίες και κατ' ευθείαν στο κουπλέ "Blessed Visionary..." από τον Sanders που εναλλάσσεται με τα πιο μελωδικό "Deep within this endless void" από τον Dailor. Έχουμε και ένα τρίτο μελωδικό μέρος τραγουδισμένο από τον Scott Kelly των Neurosis (που συμμετέχει σε κάθε δίσκο τους) , σόλο πάνω από παραμορφωμένα φωνητικά, ψυχεδελική ατμόσφαιρα, μέσα από αρπεζ και πλέον οι Mastodon είναι (πάντα ήταν!) σε άλλο επίπεδο.
The Czar
Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικό 11λεπτο κομμάτι. Είδαμε πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε 5 λεπτά. Aν τους δώσεις και παραπάνω πολύ απλά απόλαυσε τη διαδρομή γιατί θα είναι πλούσια και γεμάτη εκπλήξεις. Τα αγαπημένα μου σημεία είναι όλη η εισαγωγή, κυρίως τα πλήκτρα στην αρχή που παίζουν την μελωδία - βασικό μοτίβο του κομματιού ("Don't stay run away. He has ordered assasination"), η παραλλαγή στο κουπλέ (It's your own fault.This is what you wanted"), ΤΟ ριφ που σκάει στο 3:45 γιατί πολύ χαλαρά ήταν τα πράγματα ως τώρα, το σχεδόν funky μέρος με τον Sanders στα φωνητικά που ακολουθεί...Πφφ,νομίζω πως πάλι περιγράφω όλο το κομμάτι. Ξεχάστε τα αγαπημένα σημεία...Είναι ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα! Α! Ξέχασα το καλύτερο ριφ των Mastodon στο 7:27!
The Last Baron
Μπλέξαμε με τσάρους και βαρόνους στο Crack The Skye, και οι Mastodon είναι στα καλύτερα τους. Αυτό εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερο σε διάρκεια από το προηγούμενο (13 λεπτά παρακαλώ) και βάζουν δυο επικά κομμάτια στον ίδιο δίσκο γιατί απλά μπορούν. Τωρά εδώ τι να περιγράψω; Εδώ γίνεται χαμός. Καταπληκτικές μελωδίες, ριφάρες, μέρη που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, πολύ ωραίο το μελαγχολικό feeling που δίνουν οι ακουστικές κιθάρες, μέχρι που ακούς σε κάποια στιγμή μέχρι και κάτι μεταξύ Zappa και Rush, σχεδόν jazz-rock στο 5:57! Τρέλα!
Υ.Γ. Όχι, δεν βάζω κάτι από το Leviathan δεν έχω καταφέρει να το εκτιμήσω ακόμα. Ίσως στο μέλλον ακολουθήσει και άλλη λίστα, χαλαρά μπορώ να βάλλω άλλη μια ντουζίνα..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)