Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το The Wall των Pink Floyd. Ακούγοντας το ξανά μετά από καιρό,  και αποφεύγοντας συγκρίσεις με άλλα άλμπουμ, κριτικές κλπ., το ξεγύμνωμα του Waters, σ' αυτό το δίσκο, η προσπάθεια του να κάνει ψυχανάλυση και να εκτεθεί με αυτόν τον τρόπο μπροστά στο κοινό του μέσω της περσόνας του Pink είναι αξιοθαύμαστη και με άγγιξε όπως έγινε άλλωστε και με τόσο κόσμο που το λατρεύει.

 Ανατρέχοντας στα προσωπικά τραύματα του Waters από το παρελθόν του, μέχρι την πλήρη απομόνωση του από τους ανθρώπους την εποχή του The Wall, το άλμπουμ πιάνει ένα συναισθηματικό peak, ειδικά μετά το "Young Lust", κυρίως με τα κομμάτια "One of my Turns", "Don't Leave me Now", "Vera", "Hey You" και "Nobody Home", όπου πραγματικά έμεινα καθηλωμένος. Ο Waters καταφέρνει και συγκινεί χωρίς καν να έχει γράψει ουσιαστικά ολοκληρωμένα κομμάτια, εξομολογώντας απλά, συναισθήματα και καταστάσεις που έχει βιώσει και ακόμη και αν η ερμηνεία του δεν είναι μουσικά άρτια, όπως πχ. στο "Vera"όπου πραγματικά ο τρόπος που τα ερμηνεύει είναι συγκινητικός. Γι αυτό άλλωστε το Wall έπιασε και "πιάνει" και εμένα. 

Σίγουρα οι Floyd είναι πολλά παραπάνω από αυτό το άλμπουμ, το οποίο παρ' όλα αυτά έχει τον τρόπο να σου χτυπήσει ευαίσθητες χορδές όπως κανένα άλλο.

"Hey you, out there in the cold

Getting lonely, getting old

Can you feel me?

Hey you, standing in the aisles

With itchy feet and fading smiles

Can you feel me?

Hey you, don't help them to bury the light

Don't give in without a fight"