Η μουσική των Τεξανών Black Angels, μεταδίδει κάτι το απειλητικό και το δυσοίωνο, σε συνδυασμό με το ψυχεδελικό στυλ τους θυμίζει ένα τρομακτικό ψυχεδελικό ταξίδι στα βήματα των μεγάλων (και σε διάρκεια και σε σημασία) τραγουδιών των Doors. Αυτό εκφράζουν και ακόμη και οι τίτλοι των τραγουδιών τους (βλ. "Evil Things", "Young Man Dead") και ένα από τα κομμάτια τους που περιγράφουν τέλεια για μένα τη μουσική τους με μια εικόνα είναι το "Snake in the Grass".
Η μουσική τους πάντα μου θύμιζε το κομμάτι των Creedence Clearwater Revival, "Run Through The Jungle", τόσο μουσικά όσο και στο αίσθημα που εκφράζουν γενικότερα (αυτά που ανέφερα πιο πάνω).
Τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά των Black Angels (και λέω ολοκληρωμένη εννοώντας LP) είναι το Indigo Meadow, του 2013 και είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Passover (το καλύτερο τους κατ'εμέ καθώς οι μετέπειτα ηχογραφήσεις τους αποτελούν παραλλαγές αυτής της γοητευτικής μανιέρας) καταφέρνει να είναι προσβάσιμο με πολύ γερές συνθέσεις, αψεγάδιαστη-σχεδόν απολαυστική- παραγωγή και γενικά δείχνει ότι το συγκρότημα παρ'ότι περιορισμένο μέσα σ'αυτή την psych- rock φόρμουλα μπορεί και κρατάει τον πήχυ ψηλά.
Το άλμπουμ ανοίγει με επιβλητικά ντραμς του ομότιτλου και ακολουθούν τα υπόλοιπα όργανα για να αρχίσει το εφιαλτικό ταξίδι του κομματιού με το αρμόνιο να κυριαρχεί. Ακολουθεί το "Evil Things" όπου η κιθάρα με μπόλικο fuzz είναι evil όσο δεν πάει και το riff του είναι ένα από τα highlights του δίσκου. To "hit" "Don't Play With Guns" βασίζεται στις δύο νότες του παραμορφωμένου μπάσου, με το ιδιαίτερα πιασάρικο ρεφρέν του συνεχίζοντας το απειλητικό mood το οποίο διακόπτει αναπάντεχα η ψυχεδελική μπαλάντα "Holland" με τη φωνή πνιγμένη στα εφέ, το μπάσο να "κουβαλάει" τη μελωδία και το αρμόνιο να σημαίνει συναγερμό. Όλα τα όργανα έχουν κάτι να πουν στα κομμάτια τους και με την εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση που αν και ακούγεται αρκετά στυλιζαρισμένη κάνει απολαυστικό το Indigo Meadow.
To "Love Me Forever" δεν αποτελεί εξαίρεση και ο συνδυασμός της δωδεκάχορδης (ή μήπως είναι Rickenbacker;) και του παραμορφωμένου αρμονίου οδηγούν στο ρεφρέν όπου το fuzz της κιθάρας τα καλύπτει όλα μαζί με τα φωνητικά. To "Always Maybe" κινείται απειλητικά (έρπεται) ενώ έχουμε ένα εφέ που παραπέμπει στην ηλεκτρική τσαγιέρα των 13th Floor Elevators. Τα υπόλοιπα κομμάτια συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο αλλά το άλμπουμ ποτέ δεν γίνεται βαρετό εξαιτίας και της μικρής διάρκειας των κομματιών που είναι ιδανική για τον δίσκο.
Ένα πρώτης ποιότητας ψυχεδελικό άλμπουμ με σύγχρονη παραγωγή και αισθητική, ένα cocktail παλαιότερων ήχων (από το '60) το οποίο δεν κουράζει και δεν αναμασάει αυτούς τους ήχους αλλά έχει τη δική του ταυτότητα (όπως και οι Black Angles σαν συγκρότημα). Γενικά αν μπεις στο κόλπο τους θα σε αποζημιώσουν με το παραπάνω.Άλλωστε ποιός ψυχεδελάς δεν μπορεί να αντισταθεί psych-organs, στα fuzz στις παραμορφωμένες μπασογραμμές, ειδικά όταν αναδεικνύονται τόσο γουστόζικα;
