Δέκα κομμάτια του 2016

Παρακάτω δέκα κομμάτια που θα θυμάμαι από αυτή τη χρονιά...

1. Iggy Pop- Chocolate Drops

Περίμενα ένα πολύ καλό άλμπουμ όταν άκουσα για τον καινούργιο δίσκο του Iggy Pop και για το ποιοί μουσικοί θα τον πλαισίωναν ( Homme, Fertita, Helders) και ομολογώ ότι αποζημιώθηκα. Τα πρώτα δύο singles ήταν εξαιρετικά- το "Gardenia" και το "Break Into Your Heart"- αλλά θα επιλέξω το πιο στρωτό και πιο ποπ "Chocolate Drops", με την πολύχρωμη ενορχήστρωση του, την πιασάρικη μελωδία του και τα δεύτερα falsetto φωνητικά του, συν την εξαιρετική μπασογραμμή του. Οι στίχοι του Iggy εκφράζουν και σε αυτό τον κομμάτι την μετα-ποπ κατάθλιψη του καθώς βλέπουμε σιγά σιγά τους ροκ μουσικούς αυτής της εποχής να σβήνουν ένας ένας όπως και ο από κάτω κύριος...

https://www.youtube.com/watch?v=NIr0ztHV0Mc

2. David Bowie- Sue (Or In A Season Of Crime)

 ...ο οποίος άφησε αυτόν τον κόσμο τον Ιανουάριο του έτους που κλείνει, δύο μέρες μετά την κυκλοφορία του Blackstar, στο οποίο συνοδεύεται από τον "αιώνιο" συνεργάτη του Tony Visconti και από μια jazz μπάντα. Πειραματικό ροκ με μπόλικη τζαζ, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία στον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ο Bowie εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διαλέγω με δυσκολία το "Sue (Or In A Season Of Crime)" , για το εθιστικό drumming του, την hard rock κιθάρα του και τα σκοτεινά του σύνθια που μπαίνουν και γεμίζουν το κομμάτι μαζί με την γερασμένη ερμηνεία του Bowie.
https://www.youtube.com/watch?v=MOGPDAFTLQY

3.Savages- Evil

Φεμισνιστικό post-punk και οι ταχύτητες είναι πολύ ψηλά στο δεύτερο άλμπουμ των Savages, Adore Life. Παθιασμένη ερμηνεία από την Jenny Beth, την οποία πλαισιώνουν ιδανικά οι υπόλοιπες του συγκροτήματος, με το κομμάτι να κλιμακώνεται μέχρι να κορυφωθεί στο τέλος με την Beth να επαναλαμβάνει "Evil, evil, evil".

https://www.youtube.com/watch?v=90m9s9UmMmo

4. A Tribe Called Quest- We The People

Σίγουρα παράξενη επιλογή για μένα αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σ' αυτό το κομμάτι... Χωρίς να έχω ακούσει ακόμη το άλμπουμ, αυτό εδώ το κομμάτι σ' αρπάζει απ' το λαιμό από το πρώτο δευτερόλεπτο, με έναν αγχωτικό ρυθμό και με τις σειρήνες να σε αναστατώνουν. Στίχοι για την σημερινή παράνοια που ζούμε και κυρίως για τον ρατσισμό, αρκετά straightforward αλλά η μουσική και το πιασάρικο ρεφρέν σε κάνει να το ξεχάσεις. Σταθερή αξία οι Tribe και επίκαιροι όσο ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=eAoqWu6wmfI

5. Childish Gambino- Redbone

Ο Donald Glover σταματάει να ραπάρει και κυκλοφορεί έναν r&b- soul δίσκο (Awaken, My Love) με πολλά σύγχρονα στοιχεία, 80's, αρκετό φαλσέττο, πυκνή και γουστόζικη ενορχήστρωση. Σχεδόν prog σε κάποια σημεία αλλά εγώ επιλέξω το λιγότερο περιπετειώδες αλλά πιο groovy "Redbone". το πιο σέξυ κομμάτι του δίσκου, με τους cheesy ήχους από κιθάρες και σύνθια και την ερμηνεία να μας θυμίζει ότι ο Prince δεν πέθανε ποτέ...

https://www.youtube.com/watch?v=Kp7eSUU9oy8

6. Ray LaMontagne- Part One, Hey No Pressure

Blues rock ριφάκι πρώτης κατηγορίας, παραγωγή-γυαλί, "λαχανιασμένα" τα φωνητικά του LaMontagne, στακάτος ρυθμός και μια ψυχεδελίζουσα ατμόσφαιρα, σε έναν ούτως ή άλλως Floyd-ικο δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος.(Ouroboros)

https://www.youtube.com/watch?v=mQq-g6Bn3-o

7. Psychic Ills- Coca-Cola Blues

Γνήσια τέκνα των Brian Jonestown Massacre, ο φετινός τους δίσκος, Inner Journey Out, ήταν από τους αγαπημένους μου. Νωχελικός, σε παρασέρνει μέσα στην υποτονική ψυχεδέλεια του, με αρκετά country στοιχεία και slide κιθάρες στην μια του ώρα δεν γίνεται κουραστικός. Διαλέγω το 7λεπτο "Coca-Cola Blues", που χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο (σαν να ακούς για χιλιοστή φορά κόπια των BJM) καταφέρνει να με κερδίσει με τον υπνωτικό του ρυθμό και τον στίχο του "I don't wanna drink no coca-cola anymore". Άντε βγάλε άκρη...

https://www.youtube.com/watch?v=9fRWCTlEXas

8. The Last Shadow Puppets- Aviation

Κολλητικό το κιθαριστικό hook, καλογραμμένο ρεφρέν, ψευτοσουρεάλ στίχοι για κορίτσια από τον Turner, τα απαραίτητα έγχορδα σ' ένα απ' τα λίγα κομμάτια που έσωσαν τον φετινό δίσκο των Puppets, Everything You've Come To Expect.

https://www.youtube.com/watch?v=Fd1Xc6-6VVg

9. LP- Lost On You

Το ακόυσαμε στους εναλλακτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αρχικά, μετά πέρασε στους mainstream, ρεμίξ στα κλαμπ, το ακούσαμε και ζωντανά με την έλευση της LP στην Ελλάδα, ε όσο να ναι άφησε το στίγμα του το '16. Αλλά μπαίνει στην λίστα μου γιατί είναι ένα απλό γουστόζικο ποπ κομμάτι από αυτά που χρειάζεσαι, τετριμμένη θεματολογία αλλά όταν έχεις μια φωνή σαν της Pergolezzi που συνδυάζει τρομερές ικανότητες δίνοντας ταυτόχρονα τόσο συναίσθημα (σίγουρα ένα κομμάτι βγαλμένο απ ' την ψυχή της) το αποτέλεσμα είναι πέραν αμφιβολίας πάνω από άξιο λόγου.

https://www.youtube.com/watch?v=wDjeBNv6ip0

10. Nick Cave- Girl In Amber

 Το Skeleton Tree η φετινή κυκλοφορία του Nick Cave, επισκιάστηκε από τον θάνατο του έφηβου ακόμη γιού του την περασμένη χρονιά. Ο δίσκος είναι σκοτεινός, πραγματεύεται τον θάνατο, τον αποχωρισμό, την μοναξιά και τον πόνο που προκύπτουν από την οριστική φυσική απουσία, πόσο μάλλον από την απουσία ενός παιδιού. Ο Warren Ellis ντύνει μοναδικά το πένθος του Cave, ο οποίος λιγομίλητος στέκεται μπροστά στον θάνατο, που του δείχνει τα πιο σκληρά του δόντια. Το "Girl In Amber" ξεχωρίζει για μένα, με τα σπαραξικάρδια δεύτερα φωνητικά και την πένθιμη εκφορά των στίχων του.

https://www.youtube.com/watch?v=xDR9ijzQbzY

Υ.Γ. Έκαψα υπερβολικά το A Moon Shaped Pool αυτή τη χρονιά και δεν του άξιζε...

Indigo Meadow: Ένα πρώτης τάξεως ψυχεδελικό άλμπουμ

Η μουσική των Τεξανών Black Angels, μεταδίδει κάτι το απειλητικό και το δυσοίωνο, σε συνδυασμό με το ψυχεδελικό στυλ τους θυμίζει ένα τρομακτικό ψυχεδελικό ταξίδι στα βήματα των μεγάλων (και σε διάρκεια και σε σημασία) τραγουδιών των Doors. Αυτό εκφράζουν και ακόμη και οι τίτλοι των τραγουδιών τους (βλ. "Evil Things", "Young Man Dead") και ένα από τα κομμάτια τους που περιγράφουν τέλεια για μένα τη μουσική τους με μια εικόνα είναι το "Snake in the Grass". 

Η μουσική τους πάντα μου θύμιζε το κομμάτι των Creedence Clearwater Revival, "Run Through The Jungle", τόσο μουσικά όσο και στο αίσθημα που εκφράζουν γενικότερα (αυτά που ανέφερα πιο πάνω).

Τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά των Black Angels (και λέω ολοκληρωμένη εννοώντας LP) είναι το Indigo Meadow, του 2013 και είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Passover (το καλύτερο τους κατ'εμέ καθώς οι μετέπειτα ηχογραφήσεις τους αποτελούν παραλλαγές αυτής της γοητευτικής μανιέρας) καταφέρνει να είναι προσβάσιμο με πολύ γερές συνθέσεις, αψεγάδιαστη-σχεδόν απολαυστική- παραγωγή και γενικά δείχνει ότι το συγκρότημα παρ'ότι περιορισμένο μέσα σ'αυτή την psych- rock φόρμουλα μπορεί και κρατάει τον πήχυ ψηλά.

Το άλμπουμ ανοίγει με επιβλητικά ντραμς του ομότιτλου και ακολουθούν τα υπόλοιπα όργανα για να αρχίσει το εφιαλτικό ταξίδι του κομματιού με το αρμόνιο να κυριαρχεί. Ακολουθεί το "Evil Things" όπου η κιθάρα με μπόλικο fuzz είναι evil όσο δεν πάει και το riff του είναι ένα από τα highlights του δίσκου. To "hit" "Don't Play With Guns" βασίζεται στις δύο νότες του παραμορφωμένου μπάσου, με το ιδιαίτερα πιασάρικο ρεφρέν του συνεχίζοντας το απειλητικό mood το οποίο διακόπτει αναπάντεχα η ψυχεδελική μπαλάντα "Holland" με τη φωνή πνιγμένη στα εφέ, το μπάσο να "κουβαλάει" τη μελωδία και το αρμόνιο να σημαίνει συναγερμό. Όλα τα όργανα έχουν κάτι να πουν στα κομμάτια τους και με την εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση που αν και ακούγεται αρκετά στυλιζαρισμένη κάνει απολαυστικό το Indigo Meadow.

To "Love Me Forever" δεν αποτελεί εξαίρεση και ο συνδυασμός της δωδεκάχορδης (ή μήπως είναι Rickenbacker;) και του παραμορφωμένου αρμονίου οδηγούν στο ρεφρέν όπου το fuzz της κιθάρας τα καλύπτει όλα μαζί με τα φωνητικά. To "Always Maybe" κινείται απειλητικά (έρπεται) ενώ έχουμε ένα εφέ που παραπέμπει στην ηλεκτρική τσαγιέρα των 13th Floor Elevators. Τα υπόλοιπα κομμάτια συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο αλλά το άλμπουμ ποτέ δεν γίνεται βαρετό εξαιτίας και της μικρής διάρκειας των κομματιών που είναι ιδανική για τον δίσκο. 

Ένα πρώτης ποιότητας ψυχεδελικό άλμπουμ με σύγχρονη παραγωγή και αισθητική, ένα cocktail παλαιότερων ήχων (από το '60) το οποίο δεν κουράζει και δεν αναμασάει αυτούς τους ήχους αλλά έχει τη δική του ταυτότητα (όπως και οι Black Angles σαν συγκρότημα). Γενικά αν μπεις στο κόλπο τους θα σε αποζημιώσουν με το παραπάνω.Άλλωστε ποιός ψυχεδελάς δεν μπορεί να αντισταθεί psych-organs, στα fuzz στις παραμορφωμένες μπασογραμμές, ειδικά όταν αναδεικνύονται τόσο γουστόζικα;

Strange Fruit

Το τραγούδι "Strange Fruit" ηχογραφήθηκε το 1939 από την Billie Holiday, γραμμένο από τον Abel Meerpool, ως τραγούδι διαμαρτυρίας ενάντια στον ρατσισμό και κυρίως στο λιντσάρισμα των Αφροαμερικάνων. Αρχικά γράφτηκε σαν ποίημα αλλά στην πορεία ο Meerpool το μελοποίησε και με τη βοήθεια της γυναίκας του, της Laura Duncan το τραγουδούσαν σε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '30 σε διάφορα venues ακόμη και στο Madison Square Garden. Παρακάτω ακολουθούν οι στίχοι:

Southern trees bear a strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swingin' in the Southern breeze
Strange fruit hangin' from the poplar trees


Pastoral scene of the gallant South
The bulgin' eyes and the twisted mouth
Scent of magnolias sweet and fresh
Then the sudden smell of burnin' flesh


Here is a fruit for the crows to pluck
For the rain to gather, for the wind to suck
For the sun to rot, for the tree to drop
Here is a strange and bitter crop

Συγκεκριμένα έμπνευση γι αυτό το κομμάτι αποτέλεσε η φωτογραφία από το λιντσάρισμα δύο Aφροαμερικάνων, του Thoomas Shipp και του Abram Smith, στις 7 Αυγούστου του 1930, στην πολιτεία της Indiana των ΗΠΑ.

Ακολουθούν η πρωτότυπη εκτέλεση από την Holiday και μια αγαπημένη από τον Jeff Buckley.

Spotify: On Repeat

Τι παίζει στο repeat στο Spotify ...

- Ο θεούλης Graham Coxon κάνει εθιστική την ακρόαση του "Country Sad Ballad Man" με τις κιθάρες του. Το τρίτο κομμάτι από το ομότιτλο των Blur που κυκλοφόρησε το 1997 και είναι γεμάτο από επικές κιθαριστικές στιγμές (και όχι μόνο φυσικά).

- Pink Floyd -"Obscured by Clouds" Απολαυστικό άλμπουμ, και αρκετά υποτιμημένο. Οι Floyd στο πιο χαμηλό τους προφίλ ένα χρόνο πριν το αριστούργημα. (1972)

- Το (ροκ) τραγούδι του μήνα: Ray LaMontagne -Part One- Hey, No Pressure. Καταπληκτικό μπλουζ ροκ ριφάκι από τον έντονα floyd-ικο φετινό δίσκο του "Ouroboros". Replay, replay, replay...

- Το παρ' ολίγον (ροκ) τραγούδι του μήνα : Red Hot Chilli Peppers- Dark Necessities . The Peppers are back... μόνο και μόνο γι αυτό το τραγούδι -με το εξαιρετικό βίντεο κλιπ- η επιστροφή τους δικαιολογείται. Φουλ πιασάρικο, πολύ ωραίες πιανιστικές πινελιές και αρκετά συναισθηματικό κομμάτι. Να ναι καλά ο Danger Mouse...

- Count Five- "Double Decker Bus": Γκαραζοροκάδες από τα 60's, από τους μετρ του είδους παίζει όλο το Psychotic Reaction αλλά αυτό είναι το πρώτο του άλμπουμ και κάτι οι φυσαρμόνικες κάτι το fuzz με έκαναν να το αγαπήσω με τη μια. 

Easy Come, Easy Go

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται ακούγοντας πολλές φορές τη φωνή και την κιθάρα του Rory Gallagher κυρίως στα πιο σοφτ κομμάτια του είναι σπαραξικάρδιος. Πραγματικά ο τρόπος που ερμηνεύει τα κομμάτια του και ο τρόπος παίζει τις κιθαριστικές του φράσεις κυρίως σε κομμάτια όπως το "Easy Come, Easy Go" (Jinx, 1982) ή στο "I Fall Apart" και σχεδόν σε όλα τα αριστουργήματα του χτυπάνε κατ ευθείαν στην καρδιά. Ο πόνος του Rory είναι αληθινός και αν και Ιρλανδός πονάει σαν ανατολίτης με όλο του το είναι. Γι αυτό και εδώ στην Ελλάδα τον έχουμε θεό (νταξ είναι και λόγω της συναυλίας στη Φιλαδέλφεια στις αρχές του '80), είναι πολύ κοντά στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι όσον αφορά το συναίσθημα. Αυτόν τον πόνο και τον "νταλκά" που βγάζουν τα κομμάτια του δύσκολα τα συναντάς τόσο αληθινά σε κλασσικά ροκ κομμάτια. 

Στο "Easy Come, Easy Go" ο Rory είναι παρηγορητικός με την κιθάρα του και τους στίχους του απευθυνόμενος σ' ένα άλλοτε ανέμελο άτομο που τώρα πια ακούει λυπημένα τραγούδια και είναι στις μαύρες του. Πάλι μας χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα ο άτιμος...τα λέει παρακάτω:

From easy come and easy go, 

Now you're not so carefree. 

You found the thorn behind the rose, 

You took it, oh, so badly.

Lost inside yourself, 

You've gotta break out soon. 

You've gotta try again 

To hear a brand new tune.

Once easy come and easy go, 

You just hear sad notes lately. 

You used to fly and chase the wind, 

I don't know you lately.

Don't take it, oh, so bad, 

Things are gonna change. 

Don't make it, oh, so sad, 

The sun will shine again.

Please don't lock me out, 

What's it all about? 

I'll change it all completely. 

Won't you let me in, 

Don't you need a friend? 

If I can help, just call me.

I'm easy come and easy go, 

Don't paint it all so sadly. 

Before you know the light will shine, 

Don't burn out completely.

Locked inside yourself, 

You've gotta break out soon. 

Come on and try again, 

And hear a different tune

Everything You've Come To Expect

Hooray! Νέος δίσκος Last Shadow Puppets! 8 χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους The Age Of The Understatement οι μαριονέτες επιστρέφουν και μας προσφέρουν ότι ακριβώς περιμέναμε από αυτούς (Everything You've Come To Expect βρε!). Εγκατεστημένοι πλέον στην Καλιφόρνια και με τον αέρα της να τους έχει συνεπάρει όπως και το ροκσταριλίκι του Turner τους έχει απομακρύνει πλέον από εκείνα τα πιτσιρίκια του 2008 που έκαναν τις καρδιές μας να σπάσουν, με τα λάθη τους που φτιάχτηκαν για τις αγαπημένες του ή ίσως και για μας εν τέλει και πλέον αρκεί στον Alex να κρουνάρει ή να ρίξει που και που κανα φαλτσέτο μέσα στον ηδονισμό της Καλιφόρνια, συμπαρασύρροντας και τον κολλητό του, που η καρίερα του τα τελευταία χρόνια μοιάζει αντιστρόφως ανάλογη από αυτή του πρώτου.
Λοιπον έχουμε πάλι εξαιρετικά έγχορδα (βλ.Owen Pallett), που μας γυρίζουν ξανά στην pop του Bacharach και του Walker αλλά το ύφος είναι ελαφρώς  διαφορετικό, λόγω όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Το "Bad Habits" ήταν η πρώτη μου επαφή με το δίσκο, καταλάβαμε ότι πρόκειται περί αυτοσαρκασμού αλλά δεν με έπεισε, όπως και το το ομότιτλο που με απογοήτευσε παρά τα τσέμπαλα και τα άψογα έγχορδα του. (Άλεξ σαν να το παράκανες με το φαλτσέτο) Η αποζημίωση ήρθε με το "Aviation" που έπαιζε και θα παίζει non-stop ,ένα αυτοστιγμεί κλασσικό puppet κομμάτι και με το "Miracle Aligner" με την ωραία στρωτή μελωδία του.
Γενικά πολλά κομμάτια περνούν αδιάφορα, ίσως το "Used To Be My Girl" ξεχωρίζει γιατί μου θυμίζει τους Monkeys στο πιο σκοτεινό τους και το "Sweet Dreams, TN" έχει πλάκα, με το παροδικό croon του Turner.
Όπως και να χει τα παιδιά περνάνε καλά στην Καλιφόρνια (ή μήπως όχι;) και μια από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς μάλλον θα περάσει απαρατήρητη, χαρίζοντας μας δύο- τρία κομμάτια να ακούμε μέχρι το επόμενο των Monkeys...

The Wytches

Οι βρετανοί The Wytches, έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα γκάμα επιρροών, τις οποίες έχουν επεξεργαστεί με πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Στη μουσική τους ακούω ψυχεδέλεια, surf, garage-punk ή και horror punk, lo-fi, με κάποιες indie πινελιές και ο τραγουδιστής τους ενίοτε ακούγεται σαν τον Jack White αλλά έχει στη φωνή του και κάτι το μακάβριο μπορώ να πω, κάτι που χαρακτηρίζει γενικότερα τον ήχο τους. Τα κομμάτια τους είναι συνήθως τρίλεπτα, με εναλλαγή ήσυχων μερών και εξάρσεων παράνοιας και τρόμου (!) Εντάξει το indie στοιχείο μετριάζει αυτά τα τόσο έντονα μέρη, οπότε δεν έχουμε να κάνουμε με μια τόσο ακραία και επικίνδυνη μπάντα, αλλά με μερικά πορωμένα 20χρονα που βγάζουν με πολύ πετυχημένο τρόπο αυτά τα συναισθήματα.
Και από άποψη τραγουδοποιίας δεν είναι άσχημοι, καθώς υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα ριφάκια και μελωδίες στο δίσκο,(βλ. "Digsaw", "Weights And Ties") και όταν λέω στο δίσκο εννοώ στον μοναδικό που έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα, το Annabel Dream Reader του 2014. Τα "Burn Out The Bruise" και "Beehive Queen" θυμίζουν έντονα Arctic Monkeys του Favorite Worst Nightmare και είναι πολύ καλά, το "Grave Dweller" έχει εκείνο το φρικιαστικό hook " Why are you coming after meeee?" και τα σπάει επίσης ενώ πολύ καλό είναι και το "Digsaw".
Στην πορεία πέφτουν οι ρυθμοί και οι εντάσεις χαμηλώνουν ώστε να φανούν και οι μελωδικές ικανότητες του γκρουπ, όπως πχ. στο "Weights And Ties" που ήδη ανέφερα, το κομμάτι με το οποίο κόλλησα μαζί τους, ώσπου στο 13ο και τελευταίο τραγούδι του δίσκου το "Track 13" πιάνουν τις ακουστικές και μας αποχαιρετούν μ' αυτό το συμπαθητικό folk κομμάτι.
Περιμένω με ενδιαφέρον τον επόμενο τους δίσκο, καθώς θέλω να δω τι άλλο θα εντάξουν στον ήχο τους και πόσο μπορούν να τον προχωρήσουν. Τσεκάρετε τους...

Run For Cover #2- Do Bad Things

Οι Radiacs ροκαμπιλίζουν όσο πρέπει το "Bad Things" του Jace Everett, γνωστό κυρίως ως το τραγούδι τίτλων του True Blood.
Από το Return Of The Radiacs του 2010.

Run For Cover #1- Too Drunk To Surf

Οι Hawaii Samurai μετατρέπουν σε surf, το κλασσικό punk κομμάτι των Dead Kennedys. Από το άλμπουμ The Octopus Incident ? (2005) των Γάλλων.

We're Loud Athens

Παρακολούθησα τις προάλλες ένα πολύ ενδιαφέρον documentary που βρήκα στο youtube, το We're Loud Athens το οποίο γυρίστηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε στα πλαίσια του We're Loud Fest που διοργανώθηκε από την Slovenly Records. Το φεστιβάλ αυτό έγινε το σαββατοκύριακο των εκλογών που έκλεισαν αυτό το πολύ ωραίο καλοκαίρι για την χώρα μας. Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι προς στο τέλος του ντοκιμαντέρ, όπου οι δημιουργοί του αφήνοντας τη χώρα μας την κυριακή των εκλογών στις 20 του μήνα υπό τους ήχους του ρεμπέτικου αναφέρουν: "Most of the greeks we speak with voted in july's referendum, and they voted "ΟΧΙ" (NO). Most of them aren't bothering to vote this time."
Πολύ διασκεδαστικό γενικά το ντοκιμαντέρ μας δίνει μια καλή εικόνα της σύγχρονης underground garage-punk σκηνής, με συγκροτήματα από διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής. Κορυφαία ονόματα οι βέλγοι The Kids που είναι ενεργοί από τα 70's και οι αμερικάνοι New Bomb Turks.  Επίσης στο line-up του φεστιβάλ, από την εγχώρια σκηνή ήταν οι αγαπημένοι Acid Baby Jesus, οι Bazooka, οι Gay Anniversary και οι Komodina3.
Αποσπάσματα από τα live των συγκροτημάτων στο An, στο Κύτταρο και στο Boiler, καθώς και από τους γύρω δρόμους στο κέντρο της Αθήνας (με χαρακτηριστικό πλάνο τους κάδους να καίγονται στα Εξάρχεια), το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να συνδέσει την underground αυτή σκηνή, μαζί με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και με κάποιες πινελιές ρεμπέτικου, δείχνει πως η μουσική μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο στην άσχημη πραγματικότητα που βιώνουμε και πως live και γενικά φεστιβάλ σαν και αυτά είναι απαραίτητα για όσους από εμάς το rock n' roll αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας-μεταξύ άλλων- στο μάταιο τούτο κόσμο.

Post#Pop#Depression#

Μ' άρεσε μπορώ να πω ο νέος δίσκος του Iggy. Μ' άρεσε η παραγωγή του Josh, και ας θυμίζει πολύ το τελευταίο των QOTSA (αλμπουμάρα!), μ' άρεσαν οι Bowie πινελιές, μ' άρεσε στιχουργικά, όπου ο Iggy μας θυμίζει ότι σιγά σιγά αργοσβήνει όλη η pop όπως την ήξερε σε μια post-pop καταθλιπτική εποχή.
Μπορεί να μην ροκάρει όσο θα θελα αυτός ο δίσκος, αλλά έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως το πρώτο που κυκλοφόρησε σε single από τον δίσκο, το εξαιρετικό "Gardenia". Σέξι όσο πρέπει, ένα κράμα μεταξύ Bowie και Arctic Monkeys, και με τον Iggy κλέβει την παράσταση με τους στίχους του περιγράφοντας την Gardenia ("your hourglass ass"). Πολύ καλό και το "Break Into Your Heart" με το κολλητικό ρεφρέν του και τις desert-rock κιθάρες του Fertita και του Homme.
Επίσης πολύ καλό το "American Valhala" κυρίως στιχουργικά, με τον Iggy να αναρωτιέται για την ζωή μετά θάνατον και για το ποιόν πρέπει να σκοτώσει για να φτάσει εκεί, έχοντας πλέον μόνο το όνομα του. (take it easy Iggy!)
Αγαπημένο και το "Sunday" με πολύ ωραίες κιθάρες, ξανά οι Bowie επιρροές στο προσκήνιο και μια πολύ ωραία και πιασάρικη μελωδία στο ρεφρέν που συνοδεύεται με ξυλόφωνο. Το κομμάτι κλείνει σαν βαλσάκι με τα έγχορδα να κυριαρχούν και όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν.
Επίσης υπάρχει το "Vulture" που έχει μια western αίσθηση, αλλά δεν με τρελαίνει, και κάποια άλλα όχι τόσο καλά που θα λέγα ότι εξαιτίας τους το άλμπουμ κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, αλλά κάποια κομμάτια είναι αρκετά καλά, όπως π.χ. το mid-tempo "Chocolate Drops" με τα backing vocals που θυμίζουν AM  τα κουδουνάκια, τα πιάνα που το κάνουν σχεδόν indie. Πολύ όμορφο, ειδικά αν σας αρέσει αυτή η πιο mainstream πτυχή του rock.
Άμα έβαζα και βαθμούς θα του έβαζα ένα εφταράκι, και νομίζω πως θα το ξανακούσω αρκετά μέσα στη χρονιά, αποχαιρετώντας και εγώ μαζί με τον Iggy,την εποχή απ' όπου προέρχεται η αγαπημένη μας μουσική...

Muse: Το καλύτερο live act του πλανήτη;

Υποστήριζω τα τελευταία χρόνια ότι αν αξίζει να δει κάποιος ένα και μόνο live στη ζωή του σε μεγάλο στάδιο τότε πρέπει να δει τους Muse. Το χουν πάει πλέον σε άλλο επίπεδο. Έχουν δημιουργήσει ένα υπερθέαμα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την τελευταία τους περιοδεία. Πλέον όλα τους τα κομμάτια γράφονται για να ακουστούν σε μεγάλες αρένες και χιλιάδες κόσμου να τραγουδάει από κάτω τα κομμάτια τους ενώ ταυτόχρονα βομβαρδίζεται από αυτό το υπερθέαμα που προσφέρουν.

Στα πλαίσια λοιπόν της Drones World Tour μάθαμε τις προάλλες ότι οι Muse θα μας έρθουν στο Ejekt Festival στις 23 Ιουλίου, να παρουσιάσουν το υπερθέαμα τους στην πλατεία νερού στο Φάληρο (?). Τα πρώτα εισιτήρια είναι ήδη sold out και το rock (και όχι μόνο) κοινό πετάει στη σκούφια του για αυτό το μεγάλο live. 

Εγώ πάλι έχω μπει σε σκέψεις...Ναι μεν με κωλύει η τιμή του εισιτηρίου (πλέον έχουμε να κάνουμε με 50αρια) και από την άλλη είναι και το θέμα χώρου στην πλατεία Νερού. Πιστεύω πως μπορώ να τα ξεπεράσω και τα δύο αν βάλλω να δω το Live At Olympic Stadium για άλλη μια φορά και θυμηθώ γιατί θεωρούνται η μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη.

Ακολουθούν τα κομμάτια που θα θελα να ακούσω μεταξύ άλλων στην συναυλία (τα αυτονόητα παραλείπονται)...

Fury 

Αυτό εδώ το ανακάλυψα πρόσφατα. Κυκλοφόρησε μόνο στην ιαπωνική έκδοση του Origin Of Symmetry και οι Muse το έπαιξαν κάποιες φορές στην αντίστοιχη περιοδεία. Σκοτεινό ριφ,ανατολίτικες πινελιές, ο Bellamy πομπώδης στο ρεφρέν ως συνήθως το κομμάτι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα Muse classic με λίγη προώθηση ακόμη.

Stockholm Syndrome

Κομματάρα από το Absolution μ' ένα ιλιγγιώδες ριφ, και κάθε μέρος του κομματιού να αλλάζει διάθεση και να σε αφήνει έρμαιο στις ορέξεις τις μπάντας και κυρίως στα φωνητικά καπρίτσια του Matt.

Muscle Museum
Οκ. Ξέρω πως δεν πρόκειται να το παίξουν, αλλά μπορώ να το βάλλω στη λίστα...Από το αδικημένο τους πρώτο άλμπουμ, κάτι η μπασογραμμή κάτι οι κιθάρες, κάτι τα φωνητικά που γίνονται ένα με την κιθάρα στο σόλο, αυτό το κομμάτι είναι μελοδραματικό όσο δεν πάει αλλά και ένα από τα καλύτερα τους πριν τους πιάσει το σύνδρομο να κατακτήσουν τον κόσμο (αν και κάτι σκάρωνε από τότε ο Matt).

Unintended
Και αυτό από το ντεμπούτο τους - το Showbiz δηλαδή - είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη μπαλάντα τους. Με βάση την ακουστική κιθάρα ο Bellamy στο "I'll be there as soon as I can" ,με στέλνει με το falsetto του. Μάλλον μ' αρέσει γιατί είναι πολύ Radiohead και δεν έχω ακούσει κάτι εξίσου καλό στην δισκογραφία των Muse.

Sunburn
Αγχωτικό στα κουπλέ με το αρπέζ του πιάνου, όπου λατρεύω και το drumming του Dominic Howard, για να μπει σε ένα απ' τα καλύτερα ρεφρέν τους. και σ'ένα σόλο που δίνουν στο κομμάτι την αίσθηση ότι θα έχουμε εκτόξευση πυραύλου...(wtf?)

New Born 
Αυτό μάλλον θα το ακούσω και είναι σχετικά γνωστό...Οπότε θα αφήνω μόνο το λινκ...

Sing For Absolution 
Η διαστημική παραγωγή δίνει πολλά στο κομμάτι, που είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα κομμάτια τους μελωδικά. Ρεφρενάρα, πιανιστικό κυρίως, τσουλάει ωραία ρε παιδιά. Ό,τι πρέπει για sing - along στο live.

Assassin 
Λοιπόν φτάνει με τις μπαλάντες και τα πιάνα... Οι Muse δεν είναι Coldplay. Θέλουμε να κάνουμε τους σβέρκους μας να πονέσουν και να χοροπηδήσουμε στην καλύτερη συναυλία της ζωής μας! Και θέλουμε να ακούσουμε κομμάτια σαν αυτό. Από το πιο Black Holes And Revelations που όχι μόνο ροκάρει αλλά φτάνει στα όρια του metal και είναι πολύ καλύτερο απ' ότι υπάρχει στο Drones απ' όπου θα ακούσουμε πολλά κομμάτια λογικά...

Butterflies and Hurricanes 
Θέλω να ακούσω για πεταλούδες και τυφώνες, θέλω να δω τον σπουδαιότερο rock περφόρμερ της εποχής μου να κάνει ότι έκανε το 2006 στο Wembley. Θέλω να δω μπροστά στα μάτια μου, πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η φωνή του, πόσο θα με πορώσει με τους ήχους της κιθάρας του και θα ανάμεσα σ' όλα αυτά θα παίξει και ένα σόλο στο πιάνο που έχει σκαρώσει από τον Rachmaninoff.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους Howard και Wolstenholme, για αυτόν τον άνθρωπο θα πάμε στη συναυλία (αν πάμε τελικά). 

Pastime ή Gangsta's Paradise;

Όλοι ξέρουμε το κομμάτι "Gangsta's Paradise" από τον ράπερ Coolio, που κυκλοφόρησε το 1995 και είναι ένα από τα πιο πετυχημένα singles όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει πάνω από 5,5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ήταν το πιο πετυχημένο στην Αμερική τη χρονιά που κυκλοφόρησε, ενώ έδωσε και στο Coolio ένα βραβείο Grammy, δύο MTV Video Music βραβεία και ένα βραβείο Billboard.

Στανταράκι σε όλα τα πάρτι και πάντα ξεσηκωτικό, αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι για το κομμάτι είναι ότι sample-αρει τη μελωδία και την ενορχήστρωση του "Pastime Paradise" του θρυλικού Stevie Wonder. Από το άλμπουμ - αριστούργημα του Wonder Songs In The Key Of Life ήταν το πρώτο κομμάτι στο οποίο χρησιμοποιήθηκε συνθεσάιζερ για να αντικαταστήσει ορχήστρα εγχόρδων. Το ρεφρέν είναι σχεδόν πανομοιότυπο με τον Coolio να έχει αλλάξει κάποιες λέξεις στο ρεφρέν, ενώ και τα έγχορδα έχουν διατηρηθεί. Ο Wonder πήρε credits γι αυτό το κομμάτι και το ερμήνευσε μαζί με τον Coolio στα μουσικά βραβεία του Billboard το '95.

Εξίσου δημοφιλής με το Gangsta's Paradise, είναι η παρωδία του "Weird Al" Yankovic "Amish Paradise" που μαζί με το video clip αναφέρονται στη ζωή των Amish της αμερικάνικης επαρχίας.
Δεν λέω κάτι παραπάνω, το βίντεο μιλάει από μόνο του...

Mastodon: 10 κομμάτια - απόδειξη ότι είναι κορυφαίοι

Δεν χωράει για μένα καμία αμφιβολία ότι οι Mastodon είναι η σπουδαιότερη heavy metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας (ή και 20ετίας).Κρατώντας ψηλά τον πήχυ σε κάθε νέα τους δουλειά και εισάγοντας ταυτόχρονα καινούργια στοιχεία στον ήχο τους, συνεχίζουν να γράφουν κομματάρες και θα μπω στην δύσκολη διαδικασία να επιλέξω τα δέκα αγαπημένα μου αυτόν τον καιρό από την δισκογραφία τους. Αυτή η λίστα θα βοηθήσει και κάποιον αρχάριο με τη μουσική τους να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την αρχική μου δήλωση (χεχε!)

Tread Lightly
Το κομμάτι που ανοίγει το τελευταίο τους άλμπουμ Once More 'Round The Sun, ξεκινάει με μια ψυχεδελική εισαγωγή όπου ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες μπλέκονται μαζί για μισό λεπτό περίπου μέχρι να μπούμε σε έναν καλπασμό και τον Troy Sanders να ξεκινάει με τα επικά φωνητικά "Thru the ages. All the weary and the blind...". Αγαπημένο σημείο ύστερα, όπου τραγουδάει "Off the venom. The center of our lives." και αργότερα "Recede your eyes. Sulk in disgust". Ακολουθούν τα επίσης επικά μέρη όπου τραγουδάει μαζί με τον Brann Dailor για να μπει η καταπληκτική ριφάρα στο 3:27 περίπου όπου θα οδηγήσει το κομμάτι ξανά στα κοινά μέρη των Dailor και Sanders για να πάμε στο outro και το μικρό σόλο του Brent Hinds. Σαν να ζαλίστηκα...

Dry Bone Valley
Από το The Hunter του 2011, αυτός εδώ ο κόμματος έχει και αυτός μια ψυχεδελοεισαγωγή, μέχρι να μπει η κύρια μελωδία του κομματιού παιγμένη από τις κιθάρες,με τον Dailor να χτίζει σιγά σιγά το κομμάτι για να μπει με τα καθαρά φωνητικά του. Στην πορεία να τα αφήσει στον Sanders και να τα αναλάβει ξανά στο "Where have I come to be..." και να καταλήξει στο "I wish i was still there". Α και ένα πολύ ωραίο wah-wah σόλο από τον Hinds.

March of the Fire Ants
Κάποτε οι Mastodon (δηλαδή στο Remission του 2002) έπαιζαν με πιο πολύ παραμόρφωση, χωρίς καθαρά φωνητικά και είχαν και πιο περίεργες δομές κομματιών. Πολλοί θα πουν ότι χάλασαν και εμπορευματοποιήσαν τον ήχο τους. Αηδίες! Απλά η μουσική τους ήταν πιο δύσπεπτη και όσο πιο δύσπεπτη άλλο τόσο συναρπαστική.

The Motherload
Η χιτάρα των Mastodon. Δεν παίζει να χει βγει καλύτερο metal hit από τότε που οι Slipknot ήταν στα καλά τους. Με το περίφημο πλέον βίντεο κλιπ, με τα ultra πιασάρικα riffs, με την μελωδία που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό, τραγουδισμένη από τον Dailor (imho όταν τραγουδάει η μπάντα γράφει τα καλύτερα της κομμάτια) και η ρεφρενάρα "this time, this time. Things will work out just fine". Δεν θα ξαναμιλήσω για σολάρα του Hinds θα γίνω γραφικός.

Sleeping Giant
Από το Blood Mountain του 2006, αυτό εδώ το κομμάτι έχει ένα καταπληκτικό χτίσιμο για να μπούν τα cool κιθαριστικά μέρη στο 1:30 από τον Bill Kelliher. Μόνο αυτή η εισαγωγή έφτανε για να είναι άξιο αναφοράς το κομμάτι, αλλά οι Mastodon ποτέ δεν σταματούν και μας προμηνύουν το ξύπνημα του γίγαντα με τα φωνητικά των Sanders και Hinds.Το καταπληκτικό μέρος του Kelliher ξαναγυρνάει λίγο πριν το 3ο λεπτό και αφού τελειώνουμε με τα φωνητικά μπαίνουμε σ' ένα section που θυμίζει κάτι από alt metal των 90's ανάμεσα στο οποίο παρεμβάλλεται ακόμη ένα μέρος με τις κιθάρες να οργιάζουν ξανά. Και το κομμάτι είναι μόλις 5:36...

Mother Puncher
Το "Mother Puncher" ξεκινάει και νομίζεις ότι θα ακούσεις κάποια στοουνεριά, αλλά κάτι συμβαίνει, αυτό που ακούς δεν είναι stoner είναι κάτι άλλο και ξαφνικά γίνεται progressive metal με τον Dailor να ακολουθεί με τα drums τις κιθάρες των Hinds και Kelliher που έχουν παρανοήσει.Και κάπου στο 1:50 σε ανύποπτο χρόνο μπαίνουν τα βρώμικα φωνητικά του Sanders. Groove, Stoner, Progressive, Sludge τα μισά υποείδη metal σ' αυτό το κομμάτι και οι Mastodon τα αποδομούν όλα. Γι αυτό είναι οι καλύτεροι, γι αυτό τους αγαπάμε!

Oblivion 
Αρχικά σκεφτόμουν να μην βάλλω κάτι από το Crack The Skye γιατί θα κατέληγε μία λίστα μόνο με κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, αλλά τελικά θα βάλλω τα αγαπημένα κατόπιν αυστηρής επιλογής. Ξεκινάμε με το εναρκτήριο του άλμπουμ, το "Oblivion" που ξεκινάει μ' ένα πολύ απλό (και τόσο αποτελεσματικό) ριφάκι, και το απαραίτητο χτίσιμο να μας οδηγήσει στα κουπλέ όπου τη σκυτάλη παίρνει ο Dailor με τα φωνητικά του και μια progressive rock αύρα μπαίνει στο κομμάτι. Ο Dailor την παραδίδει στον Sanders για το pre-chorus και αυτός με τη σειρά του στον Hinds όπου τραγουδάει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν των Mastodon. Η τριπλή επίθεση τους επαναλαμβάνεται (cause we want more!) και ακολουθεί ένα από τα καλύτερα σόλο του Hinds, το οποίο παίζει με δύο κιθάρες, η μια να σκάει στο αριστερό ηχείο και η άλλη στο δεξί(να που έγινα γραφικός τελικά). Και μετά πάλι αυτό το απίστευτο ρεφρέν ("Falling from grace. Cause I've been away too long..."). Τέτοια έμπνευση σε σύγχρονο συγκρότημα δύσκολα βρίσκεις...

Crack The Skye
Από το ομότιτλο άλμουμ, ξεκινάει με ένα επικό αρπέζ, μπαίνουν και τα ντραμς του Dailor, περνάμε σε άλλο ριφάκι με κιθαριστικές αρμονίες και κατ' ευθείαν στο κουπλέ "Blessed Visionary..." από τον Sanders που εναλλάσσεται με τα πιο μελωδικό "Deep within this endless void" από τον Dailor. Έχουμε και ένα τρίτο μελωδικό μέρος τραγουδισμένο από τον Scott Kelly των Neurosis (που συμμετέχει σε κάθε δίσκο τους) , σόλο πάνω από παραμορφωμένα φωνητικά, ψυχεδελική ατμόσφαιρα, μέσα από αρπεζ και πλέον οι Mastodon είναι (πάντα ήταν!) σε άλλο επίπεδο.

The Czar
Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικό 11λεπτο κομμάτι. Είδαμε πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε 5 λεπτά. Aν τους δώσεις και παραπάνω πολύ απλά απόλαυσε τη διαδρομή γιατί θα είναι πλούσια και γεμάτη εκπλήξεις. Τα αγαπημένα μου σημεία είναι όλη η εισαγωγή, κυρίως τα πλήκτρα στην αρχή που παίζουν την μελωδία - βασικό μοτίβο του κομματιού ("Don't stay run away. He has ordered assasination"), η παραλλαγή στο κουπλέ (It's your own fault.This is what you wanted"), ΤΟ ριφ που σκάει στο 3:45 γιατί πολύ χαλαρά ήταν τα πράγματα ως τώρα, το σχεδόν funky μέρος με τον Sanders στα φωνητικά που ακολουθεί...Πφφ,νομίζω πως πάλι περιγράφω όλο το κομμάτι. Ξεχάστε τα αγαπημένα σημεία...Είναι ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα! Α! Ξέχασα το καλύτερο ριφ των Mastodon στο 7:27!

The Last Baron
Μπλέξαμε με τσάρους και βαρόνους στο Crack The Skye, και οι Mastodon είναι στα καλύτερα τους. Αυτό εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερο σε διάρκεια από το προηγούμενο (13 λεπτά παρακαλώ) και βάζουν δυο επικά κομμάτια στον ίδιο δίσκο γιατί απλά μπορούν. Τωρά εδώ τι να περιγράψω; Εδώ γίνεται χαμός. Καταπληκτικές μελωδίες, ριφάρες, μέρη που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, πολύ ωραίο το μελαγχολικό feeling που δίνουν οι ακουστικές κιθάρες, μέχρι που ακούς σε κάποια στιγμή μέχρι και κάτι μεταξύ Zappa και Rush, σχεδόν jazz-rock στο 5:57! Τρέλα!

 Υ.Γ. Όχι, δεν βάζω κάτι από το Leviathan δεν έχω καταφέρει να το εκτιμήσω ακόμα. Ίσως στο μέλλον ακολουθήσει και άλλη λίστα, χαλαρά μπορώ να βάλλω άλλη μια ντουζίνα..

Draw Your Swords

Απλά πράγματα από τον Angus Stone. "Είσαι δική μου, είμαι δικός σου, ας μη χάνουμε χρόνο."
Λίγοι στίχοι και ένα μικρό ρεφρέν για να καταλάβει πως μάλλον είναι η μοναδική.
Από το Down The Way του 2010.

Απόψε ας κάνουμε έρωτα στο Λονδίνο

Το ντοκιμαντέρ - ταινία Tonite Let's All Make Love In London του Peter Whitehead που γυρίστηκε το 1967 παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς παρουσιάζει μέσα από συνεντεύξεις και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό τα swingin' 60's στο Λονδίνο. Με κεντρικό άξονα την ποπ μουσική και την μόδα, το Λονδίνο αποτελούσε την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης από τα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και η νυχτερινή του ζωή (που αποτελεί θέμα του ντοκιμαντέρ) ήταν κάτι καινούργιο για τους νέους.
Συνεντεύξεις με τον Mick Jagger και τον μάνατζερ των Rolling Stones, Andrew Loog Oldham, με την Charlie Christie, τον Michael Caine και τον Lee Marvin, που περιστρέφονται γύρω από την επανάσταση, την σεξουαλική απελευθέρωση, τον καινούργιο ρόλο των γυναικών και τα νυχτερινά clubs του Λονδίνου εναλλάσσονται με πολύ ενδιαφέρουσες σκηνές όπως αυτή του Eric Burdon και των Animals που ερμηνεύουν το "When I Was Young" στο στούντιο και του χαμού που έγινε στην συναυλία που έδωσαν οι Stones το 1966 στο Royal Albert Hall, όπου έπεσε αρκετό ξύλο.
Επίσης ακούγεται και μια πρώιμη εκτέλεση του καταπληκτικού "Interstellar Overdrive" από τους Pink Floyd. Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με στίχους από το ποίημα του Allen Ginsberg Who Be Kind To από τους οποίους δανείζεται και τον τίτλο του.

Tonite let's all make love in London as if it were 2001 the years of thrilling god And be kind to the poor soul that cries in a crack of the pavement because he has no body Prayers to the ghosts and demons, the lackloves of Capitals & Congresses who make sadistic noises on the radio Statue destroyers & tank captains, unhappy murderers in Mekong & Stanleyville, That a new kind of man has come to his bliss to end the cold war he has borne against his own kind flesh

since the days of the snake.

VINYL - Μια σειρά για music lovers

Το πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Vinyl προβλήθηκε τη δευτέρα από το κανάλι HBO, μια σειρά που περιμέναμε με ανυπομονησία λόγω των ονομάτων στα credits (Jagger-Scorcese) αλλά και λόγω της εποχής στης οποίας θα μας μετέφερε (αρχές 70's στο Μεγάλο Μήλο).

 Η σειρά μεταφέρει με ωραίο τρόπο το κλίμα της εποχής και σαν μεγάλος φαν τέτοιου είδους σειρών και ταινιών (βλ. Mad Men, Almost Famous) το πρώτο σχεδόν δίωρο επεισόδιο της σειράς μου κράτησε το ενδιαφέρον και μ΄έκανε να ανυπομονώ για το επόμενο.Το σκορσέζικο στοιχείο είναι έντονο (γκανκστεριλίκια, φόνοι που δίνονται με έναν φαιδρό τόνο βλ.Goodfellas) πολλά ναρκωτικά, σεξ, Νέα Υόρκη και πάρα πολύ μουσική(fuck yeah!). Άφθονη μουσική από τα 50's (όπου και γίνεται φόρος τιμής σε πολλούς blues και soul καλιτέχνες βλ. Otis Redding, Bo Diddley) μέχρι τα μέσα των 70's περίπου με το rock να κυριαρχεί αλλά να ακούμε funk, disco, soul μέχρι και ABBA. Η μουσική εξυπηρετεί το σενάριο σε μεγάλο βαθμό, όπως πχ. η μουσική των 50's χρησιμοποιείται για τις αναδρομές στο παρελθόν του ήρωα αλλά και του πως λειτουργούσε η παραγωγή δίσκων (βλ. Chess Records),  και δίνει αυτό τον νοσταλγικό τόνο που μου πέρασε αυτό το επεισόδιο γα εκείνη την επόχη,στοιχείο που δεν θα μπορούσε να λείπει αφού δύο εκ των δημιουργών τα έζησαν όλα αυτά και ως ένα βαθμό τα αντιπροσώπευαν.

Ανυπομονώντας για το επόμενο επεισόδιο, θα ακούσω πολύ μουσική, ξεκινώντας από τα παρακάτω τρία κομμάτια που μου κόλλησαν απ' τη σειρά.

Ty Taylor - The World is Yours 

Ο νεαρός Richie Finestra ανακαλύπτει έναν νέγρο bluesman στα 50's να παίζει αυτό το κομμάτι σ' ένα εστιατόριο. Φοβερά blues licks στην κιθάρα και μια πολύ δυνατή ερμηνεία σ'έναν τίτλο που θυμίζει Scarface (κι άλλες κόκες!).

Mott The Hopple - All The Young Dudes

Κλασσικό κομμάτι γραμμένο από τον David Bowie για τον Ian Hunter και την μπάντα του. Ύμνος για το glam της εποχής και αυτό το εναρκτήριο riff πάντα με ωθεί στο repeat.

New York Dolls - Personality Crisis 

"All about that

Personality crisis you got it while it was hot
But now frustration and heartache is what you got" 

Αυτό το κομμάτι συνοψίζει όλο το επεισόδιο σε δύο στίχους.

Tim Buckley - Pleasant Street

Tim Buckley - (14 Φεβρουαρίου 1947 - 29 Ιουνίου 1975)

I Can't Hesitate

And I Can't Wait

For Pleasant Street