Τα δέκα αγαπημένα μου άλμπουμ της δεκαετίας

Ήρθε λοιπόν η ώρα να παρουσιάσω τα δέκα αγαπημένα μου διεθνή άλμπουμ για την δεκαετία που σε λίγες μέρες τελειώνει. Αυστηρά προσωπική εννοείται περιέχει κυρίως άλμπουμ που με συντρόφευσαν πολλές φορές, κάποια τα άκουσα λιγότερο αλλά τα εκτιμώ και τα θεωρώ σημαντικά. Πάμε λοιπόν.

1.The Black Keys - El Camino (2011)

Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας. Ήταν πολύ σημαντικός για μένα σε προσωπικό επίπεδο και είχα χαρεί που επιτέλους μια αγαπημένη μου μπάντα είχε γίνει mainstream με το υπέροχο single "Lonely Boy". Εκεί που οι περισσότεροι ξενερώνουν όταν μια underground μπάντα ξαφνικά κάνει επιτυχία, εγώ ήμουν ενθουσιασμένος που μια rock μπάντα ήταν mainstream, κάτι σπάνιο για αυτή τη δεκαετία. 11 κομμάτια σε συμπαραγωγή και συν-γραφή με τον αγαπημένο μου παραγωγό τον Danger Mouse. 11 ροκιές που αντλούν από το rockabilly, το glam του Marc Bolan, τους Clash, τους Led Zeppelin, ένας cars & girls δίσκος. Τίποτα το βαθύ, όμορφα παιγμένο απλό rock με εξαιρετική παραγωγή, μπασογραμμές που ακούς μόνο από τα χεράκια του Brian Burton, ξυλόφωνα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά και hooks και μελωδίες που τραγουδούσα όλη τη δεκαετία. Ένας δίσκος για το κορμί και όχι για το μυαλό, όπως είναι το rock n' roll που μ' αρέσει. Έχει αυτή τη χρυσή τομή μεταξύ του rock και του pop που σπάνια βρίσκεις πλέον σε σύγχρονες κυκλοφορίες.

2. Arctic Monkeys- AM (2013)

Αυτή τη δεκαετία καθόρισε σε μεγάλο βαθμό για μένα η μουσική των Arctic Monkeys. Τους συμπαθούσα αρκετά μέχρι να κυκλοφορήσουν το AM. Αλλά αυτός ο δίσκος ήταν το κάτι άλλο. Επιτέλους οι Arctic Monkeys παρουσίασαν έναν πιο ολοκληρωμένο ήχο, σκοτεινό, sexy πολύ κοντά στο hip- hop και στο r&b ανανεωμένο σε σχέση με το βαρετό προηγούμενο άλμπουμ, Suck It & See. Πολλά reverb, δεύτερα φωνητικά από τον εξαιρετικό Matt Helders (τον ντράμερ), και στίχοι με τις ανησυχίες του Turner, κυρίως σεξουαλικές. Πολλοί τους κατηγόρησαν ότι έχασαν την σπιρτάδα τους, ότι έγιναν όχημα του νάρκισσου Turner, εγώ πάλι βρήκα πολλά πράγματα που έψαχνα στο παρηκμασμένο σύγχρονο mainstream rock. Μεγάλα riffs, σύγχρονη παραγωγή, κομμάτια που να τραγουδιούνται, καλό γούστο και το AM είναι ένας δίσκος που τα έχει όλα αυτά.

3. The Black Angels- Phosphene Dream

Από τις αγαπημένες μου μπάντες την δεκαετία που πέρασε, αγαπήθηκαν αρκετά και στην χώρα μας. Άμεσες αναφορές στον 60's ήχο που τόσο αγαπώ, αλλά με σύγχρονη παραγωγή και πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο ύφος. Ο πιο προσβάσιμος δίσκος τους σε επίπεδο τραγουδοποιίας με μικρά σε διάρκεια κομμάτια και με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο που σε ρουφάει όπως και η μουσική τους. Δυσοίωνη και απειλητική αλλά παράλληλα πολύχρωμη και καρτουνίστικη.

4. Angus & Julia Stone- Angus & Julia Stone

Αγαπημένος δίσκος απ' τα δύο αυτά αδέρφια απ' την Αυστραλία. Μου κράτησαν συντροφιά με τον πολύ ωραίο indie- folk ήχο τους, που οφείλουν σε μεγάλο βαθμό στον μεγάλο και τρανό Rick Rubin που επιμελήθηκε τα πολύ όμορφα και ανέμελα τραγούδια τους. "Grizzly Bear", "My Heart Beats Slow", "A Heartbreak" είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για πολύ όμορφα και άψογα εκτελεσμένα κομμάτια που σου ζεσταίνουν την ψυχούλα.

5. Timber Timbre- Hot Dreams

Καταπληκτικός creepy, sexy σκοτεινός δίσκος, με επιρροές από americana, rockabilly και πολύ κινηματογράφο. Ένα soundtrack για σκοτεινές νύχτες (έχω μια προτίμηση στις καλοκαιρινές), με το πολύ προσωπικό ύφος των Timber Timbre, να με αφήνει άφωνο κάθε φορά. Μουσική που σου δημιουργεί μια ένταση σαν τα καλά ψυχολογικά θρίλερ με τις ενορχηστρώσεις, την παραγωγή και τα τραγούδια τους τον κάνουν τόσο απολαυστικό και εθιστικό που δεν θες να ξεφύγεις απ' τον κόσμο τους.

6. Bill Callahan- Dream River

Ο Bill Callahan είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Δισκογραφεί από το 1990 υπό την ονομασία Smog, μέχρι το 2007 να αρχίσει να δισκογραφεί με το κανονικό του όνομα. Δεν τον ξέρω πέρα από αυτό το άλμπουμ αλλά νομίζω τον κατάλαβα. Βαριά φωνή, χαμηλών τόνων τραγουδοποιός, επηρεασμένος αρκετά από την αμερικάνικη παράδοση, έντονα προσωπικός ήχος και στίχος. Το Dream River έχει τα στοιχεία του Callahan αλλά έχει και μια μουσική που τον συνοδεύει η οποία κυλάει σαν ποτάμι. Τι φλάουτα, τι χεράτα κρουστά, κάτι ξεσπάσματα της κιθάρας απίστευτα, το άλμπουμ αυτό όπως και το παραπάνω χτίζει έναν δικό του κόσμο, ήρεμο, γαλήνιο και μέσα σ' αυτόν ο Callahan σου διηγείται τις μεθυσμένες ιστορίες του.

7. King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana

Ό,τι και να πω γι αυτούς τους τρελούς Αυστραλούς λίγο είναι. Η παραγωγικότητα τους τα τελευταία χρόνια είναι απίστευτη, περιοδεύουν ακατάπαυστα, έχουν δύο ντράμερ στην σύνθεση τους και παίζουν ένα δικό τους rock αλλάζοντας concept και ήχο σε κάθε δίσκο. Το 2017 στο Microtonal Banana (ένα από τα 5 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά!), ανακάλυψαν την μικροτονική μουσική, έφτιαξαν δικά τους μικροτονικά ηλεκτρικά όργανα και με κέρδισαν. Με μελωδίες ανατολικές, ενταγμένες στον δικό τους ήχο (ψυχεδελικός 10's ήχος, δεν θέλω να πω hipster, με πολλά kraut στοιχεία θα τον περιέγραφα) με κέρδισαν και έδωσαν κάτι φρέσκο σ' αυτό το ταλαιπωρημένο είδος που λέμε rock. Βάλε "Sleep Drifter", βάλε "Billabong Valley", βάλε "Rattlesnake" ο δίσκος κυλάει νεράκι.

8. Yazz Ahmed- La Saboteuse

Την αγαπάω την Yazz Ahmed. Βρετανή τρομπετίστρια με καταγωγή απ' το Μπαχρέιν, μπλέκει jazz, ψυχεδέλεια, και μπόλικα ανατολικά στοιχεία σ' έναν δίσκο που απευθύνεται στην ψυχή. Σίγουρα στο top 10 της δεκαετίας. Ακούστε τον ολόκληρο όταν θέλετε να καθαρίσετε το μυαλό σας και να ταξιδέψετε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).

9. St. Vincent- St. Vincent

Ο πιο μέσα στην εποχή rock δίσκος που άκουσα. Ηλεκτρονικά και avant- guarde στοιχεία στην ιδιοσυγκρασιακή art-pop της ιδιοφυούς Annie Clark. Ένας δίσκος που είναι ταυτόχρονα πιασάρικος και πειραματικός ("Rattlesnake") πολύ εύστοχος σε πολλά σημεία σε στιχουργικό επίπεδο, ("Digital Witness") και πολύ όμορφος σε αρκετά σημεία ("Prince Johnny"). Απ'την πρώτη ακρόαση ήξερα ότι ανήκει στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Και η St. Vincent καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα 10's πατώντας στα βήματα της Kate Bush,του David Bowie και του David Byrne.

10. Lorde- Pure Heroine

Το "Royals" ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες του 2013 και η δεκαεφτάχρονη τότε Lorde από τη Νέα Ζηλανδία είχε γίνει θέμα συζήτησης για το πόσο ώριμο στίχο είχε για την ηλικία της. Και γω αυτό αναρωτιόμουν και μάλιστα όταν άκουσα και άλλα κομμάτια από τον δίσκο ("Team", "A World Alone", "Buzzcut Season") έπαθα πλάκα. Η παραγωγή πολύ λιτή σχεδόν μινιμαλιστική, η Lorde όμως εξαιρετική και ερμηνευτικά και με την τραγουδοποιία της. Άνοιξε το δρόμο για μελλοντικές teen pop stars με πιο ποιοτική μουσική και στίχο. Η Lorde κυκλοφόρησε και το Melodrama το 2017 που δεν με ενθουσίασε και δεν ξέρω κατά πόσο θα το συνεχίσει αλλά το 2013 ήταν η χρονιά της και το Pure Heroine ένα πολύ ωραίο δείγμα ώριμης teen-pop.

Τα άλμπουμ της δεκαετίας: 2015-2019 (Β' Μέρος)

Δεύτερο μέρος με τα άλμπουμ της δεκαετίας. Θα καλύψω περίπου το δεύτερο μισό, από το 2015 μέχρι το 2019. Ακολουθεί παράρτημα με δίσκους που άκουσα αρκετά αλλά δεν τα κατάφεραν να μπουν στην λίστα, συν τρεις δίσκους από Ελλάδα που έλιωσα και τους ξεχωρίζω από τις διεθνείς κυκλοφορίες (ίσως δεν θα έπρεπε να το κάνω αλλά η σχέση μου με τους εγχώριους καλλιτέχνες είναι διαφορετική).

2015

Tame Impala- Currents

Ο Kevin Parker παράτησε τις κιθάρες και έπιασε τα synthesizer. Υπέροχη παραγωγή, πολύ καλά κομμάτια ("Let It Happen", "Cause I'm A Man", "The Less I Know The Better"), και παρόλο που το κεντρικό θέμα του δίσκου είναι ο χωρισμός τον ακούς καλοκαιράκι και χαλαρώνεις.

Jamie XX- In Colour

O Jamie XX απ' τους αγαπημένους ΧΧ κυκλοφόρησε αυτόν εδώ τον πολύ ωραίο ηλεκτρονικό δίσκο το 2015 και οι κριτικοί τον λάτρεψαν. Μέσα σ' αυτούς και εγώ. Ο δίσκος έχει πολύ καλά κομμάτια, συμμετοχές από την Romi των XX και τον Young Thug και αρκετή ποικιλία, καθώς έχει από μπαλάντες μέχρι κομμάτια που θα σε κάνουν να χορέψεις.

Clutch- Psychic Warfare

Έγινε χαμός με τους Clutch αυτή τη δεκαετία στη χώρα μας. Μας τίμησαν με τις live εμφανίσεις τους και παρότι είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολύ καλούς δίσκους. Όπως το Psychic Warfare που είναι ένας από τους καλύτερους hard rock δίσκους της δεκαετίας, με την καταπληκτική του παραγωγή, τα ωραία 70's riffs, την γκρούβα των Clutch και τους ιδιαίτερους πολλές φορές κωμικούς στίχους του Neil Fallon. Δισκάρα!

Monophonics- Sound of Sinning

Έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα με το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)", μας επισκέφτηκαν και κάμποσες φορές μέσα στη δεκαετία και το 2015 κυκλοφόρησαν τον καλύτερο τους δίσκο. Εξαιρετική παραγωγή και ενορχηστρώσεις, ενώ οι συνθέσεις τους από τις πιο καλοδουλεμένες που έχει να παρουσιάσει το συγκρότημα μέχρι σήμερα ("Lying Eyes", "Find My Way Back Home", "Promises").

Father John Misty- I Love You, Honeybear

Μια από τις προσωπικότητες της δεκαετίας, κυρίως για τον χώρο του indie, ο Josh Tillman αφού παράτησε την θέση του ντράμερ στους Fleet Foxes, ξεκίνησε την σόλο καριέρα του, την οποία και συνεχίζει σαν singer-songwriter με μεγάλη επιτυχία. Ο καλύτερος δίσκος του για μένα, το I Love You, Honeybear, πέρα από το στιχουργικό κομμάτι που είναι το δυνατό σημείο του Tillman, έχει και πολύ καλά κομμάτια (βλ. "Holy Shit", "I Love You, Honeybear", "Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins)").

Florence & The Machine- How Big, How Blue, How Beautiful

Δεν μπορούσα και ίσως ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος για την Florence παρόλα αυτά ο δίσκος αυτός με έκανε να αναθεωρήσω μερικά πράγματα. Έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια σ' αυτό το indie- art pop ύφος των Florence & The Machine που στηρίζονται γερά στις φωνητικές χορδές της κυρίας Welch.

Leon Bridges- Coming Home

Revival. Πόσες φορές την ακούσαμε αυτή την λέξη αυτή τη δεκαετία; Αρκετές θα λεγα και πόσο μάλλον σ'αυτή τη λίστα που ο γράφων είναι λάτρης ήχων από παλαιότερες δεκαετίες. Όπως και να χει ο Leon Bridges απ΄το Texas έχει φωνάρα, έχει καλά κομμάτια και ο δίσκος του είναι μια πολύ ωραία δουλειά που αξίζει να θυμάται οποιοσδήποτε φαν της soul γι αυτή τη δεκαετία.

2016

Childish Gambino- Awaken, My Love

Ο πολυπράγμων Donald Glover, (ράπερ, σκηνοθέτης, ηθοποιός, DJ και πολλά άλλα) παρουσίασε αυτό εδώ το άλμπουμ στο τέλος του 2016 αλλάζοντας τελείως τον ηχητικό του προσανατολισμό. Οι προηγούμενοι δίσκοι του εντάσσονταν στο hip-hop ενώ με το Awaken, My Love μπήκε στα μονοπάτια της funk, της soul και του r&b. Το "Redbone" ξεχώρισε από τον δίσκο και σαν single αλλά υπάρχει αρκετό ψωμί εδώ ("Me and Your Mama", "Terrified"). Μπράβο στον Gambino, παρά λίγο να μπει στη δεκάδα.

David Bowie- Blackstar

Ο θάνατος του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της δεκαετίας και σε συνδυασμό με την κυκλοφορία του Blackstar δύο μέρες πριν ο Starman φύγει για τον άλλο κόσμο, προκάλεσε πολύ συζήτηση. Το κύκνειο άσμα του David Bowie είναι ένα εξαιρετικό μείγμα από jazz, rock, ηλεκτρονικές πινελιές και μερικές πιο folk, σε παραγωγή του αιώνιου του συνεργάτη, του Tony Visconti. Οι στίχοι προμηνύουν το αναπόφευκτο και τα περισσότερα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά ("Lazarus", "Dollar Days", "Sue (Or In a Season of Crime)").

Iggy Pop- Post-Pop Depression

Λοιπόν εδώ έμαθα ότι θα χουμε Josh Homme, Dean Fertita από Queens Of The Stone Age, Matt Helders από Arctic Monkeys σε δίσκο του θρύλου Iggy Pop. Πίστεψα ότι θα είναι καλός. Και όντως είναι. Ακούστε "Sunday", "Break Into Your Heart", "Chocolate Drops" σίγουρα και μετά βάλτε τον όλο. Το χεράκι του Homme ώρες ώρες είναι θαυματουργό.

Angel Olsen- My Woman

Συμπαθέστατη η Angel Olsen και πολύ καλή τραγουδοποιός. Με λίγα μέσα, την κιθάρα της και την πολύ καλή φωνή της καταφέρνει να κάνει εξαιρετική δουλειά και μιας και λέμε για δουλειές το My Woman είναι η καλύτερη της. Ακούστε σίγουρα το "Sister", το "Woman" και το "Shut Up and Kiss Me".

Ray LaMontagne- Ouroboros

Ακόμη ένας συμπαθής τραγουδοποιός ο οποίος είναι στη γύρα από το 1999. Το riff του "Hey, No Pressure" είναι από τα αγαπημένα μου της δεκαετίας, και το ψυχεδελικό Ouroboros είναι ένα άλμπουμ που με περιμένει να το λιώσω. Στην παραγωγή ο συμπαθής Jim James των My Morning Jacket (κι άλλος συμπαθής).

2017

Kendrick Lamar- DAMN

Ένας από τους καλλιτέχνες που όρισαν το zeitgeist της δεκαετίας με πολύ καλά άλμπουμ καθ' όλη την διάρκεια της (βλ. Section.80, Good Kid, M.A.A.D City, To Pimp a Butterfly). Άκουσα αρκετά και το Pimp αλλά καταλήγω στο DAMN που βασίζεται πιο πολύ σε τραγούδια (βλ. "Element", "Loyalty", "Feel", "Fear") παρά σε κάποιο concept. Έχει ωραίες μελωδίες, ωραίες παραγωγές πιο κοντά στα γούστα μου και ενδιαφέρουσες συμμετοχές (James Blake, Rihanna, U2). Πιο ταπεινός αλλά και πιο τσαντισμένος από ποτέ. Sit down bitch, be humble!

2018

Kids See Ghosts- Kids See Ghosts

Μ' άρεσε. Μπράβο. O Kanye West μαζί με τον Kid Cudi. Ψυχεδέλεια και hip- hop ο Kanye μάστορας ωραίος με τα σαμπλάκια του, ο δίσκος πολύ συναισθηματικός αγγίζει ευαίσθητα θέματα κυρίως σχετικά με την ψυχική υγεία και το κάνει με εξαιρετική μουσική. Πολύχρωμη σαν το εξώφυλλο και χαοτική. Εξαιρετικό project.

Kikagaku Moyo- Masana Temples

Ψυχεδελικό ροκ με prog και kraut επιρροές. Πολύ καλή μπάντα κατευθείαν απ'τους δρόμους του Tokyo. Τους παρακολουθώ στενά αν και έχασα το live τους στην Αθήνα κάπου θα τους πετύχω. Ακούστε το "Dripping Sun" για να καταλάβετε.

Ceramic Dog- Yru Still Here?

Συγκρότημα του τεράστιου Marc Ribot (γνωστός από τις δουλειές του με τον Tom Waits), οι Ceramic Dog παρουσιάζουν το σοφιστικέ rock τους. Έντονα πολιτικός δίσκος, με αρκετό χιούμορ ωραίες γκρούβες και μπόλικη ποικιλία από ήχους. Η μπάντα ξεφεύγει από τα πλαίσια του παραδοσιακού rock n' roll ακουμπώντας την funk την jazz και το avant-garde. Μουσικάρες οι τύποι, κάτι τέτοιους δίσκους θέλει το rock για να πάρει τα πάνω του.

Khruangbin- Con Todo El Mundo

Ακούγονται πολύ οι Khruangbin στην χώρα μας. Μας επισκέφτηκαν κιόλας το καλοκαίρι και μ' αρέσουν γιατί είναι χαλαροί, πολύ δεμένοι ρυθμικά και κάνουν ωραίο mix με λίγο surf, λίγο funk, λίγο soul, λίγο Ισπανία, λίγο Μέση Ανατολή. Το Con Todo El Mundo θα το βάλεις να χαλαρώσεις, δεν έχει και πολλά λόγια (κυρίως είναι ορχηστρικό), και θα βρεις πολλά ωραία κομμάτια ("Lady And Man", "Maria También", "August 10") για να χεις να ασχολείσαι μαζί τους.

2019

Billie Eilish- When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

Όλοι πλέον ξέρουμε την ιστορία της Billie Eilish. Δεκαεφτά χρονών έγινε η μεγαλύτερη ποπ σταρ του πλανήτη και γι αυτό είναι υπεύθυνος αυτός ο δίσκος. Εξαιρετικά, καλογραμμένα pop κομμάτια ("Bad Guy", "Wish You Were Gay", "All The Good Girls Go To Hell"), συγκινητικές μπαλάντες όπως το "I Love You" και μερικές πιο ιδιαίτερες στιγμές (βλ. "ilomilo") συγκροτούν ένα αρτιότατο άλμπουμ, το pop άλμπουμ της χρονιάς. Μην ξεχνάμε βέβαια και τον αδερφό της Finneas O' Connell, με τον οποίο συν-γράφει τα κομμάτια της η Billie και στον οποίο οφείλεται η παραγωγή του δίσκου.

Tyler, The Creator- IGOR

To IGOR λένε είναι το καλύτερο άλμπουμ του Tyler. Έχω ακούσει μόνο το προηγούμενο του αλλά θα συμφωνήσω γιατί αυτό εδώ μου άρεσε αρκετά. Ιδιαίτερη παραγωγή, καλά κομμάτια, πολύ στυλ (είναι και fashion designer ο Tyler), γούστο και αρκετό fun. Δεν έχω προλάβει να τον ακούσω όσο θα ήθελα, αλλά το "Earfquake" και το "New Magic Wand" ήταν αρκετά να μου τραβήξουν την προσοχή και ο δίσκος να μπει στη λίστα.

The Claypool Lennon Delirium- South Of Reality

Αυτό μπήκε στη ζούλα, τελευταία στιγμή. Η συνεργασία του Sean Lennon (υιού του μεγάλου John) με τον μπασίστα και ιθύνων νου των εκκεντρικών Primus, Les Claypool μας έδωσε το South of Reality. Ο δίσκος εντάσσεται στο είδος της νεοψυχεδέλειας με έντονα prog στοιχεία, ωραία εφέ, ωραία παραγωγή, καλές μελωδίες και αρκετά περιπετειώδης. Μια χαρά χωράει στη λίστα τώρα που το σκέφτομαι.

Karen O & Danger Mouse- Lux Prima

To Lux Prima μ' άρεσε. Ο Danger Mouse έστησε ένα ολόκληρο soundtrack και η Karen O κάνει το κομμάτι της σ' ένα δίσκο που έχει πάρα πολλά καλά κομμάτια. "Ministry", "Woman", "Redeemer", "Leopard's Tongue", "Reveries", κλασικός ποιοτικός Danger Mouse που σχεδόν πάντα με κερδίζει.

Παράρτημα:

Δίσκοι που άκουσα πολύ αλλά δεν τα κατάφεραν:

Baroness- Yellow & Green (2012)
Hozier- Hozier (2014)
Kendrick Lamar- How to Pimp a Butterfly (2015)
Ghost- Meliora (2015)
Nick Cave & The Bad Seeds- Skeleton Tree (2016)
Radiohead- A Moon Shaped Pool (2016)
Michael Kiwanuka- Love & Hate (2016)
Arctic Monkeys- Tranquility Base Hotel & Casino (2018)
Jack White- Boarding House Reach (2018)

+ τρεις εγχώριες κυκλοφορίες:

Chinese Basement- Διαδικασία Ημέρευσης (2014)
Chickn- Chickn (2016)
Nalyssa Green- Μπλουμ (2018)

Autumn - Winter 2019

Λίστα φτιαγμένη με αγάπη φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη φετινή όπως λέει και ο τίτλος, με singer- songwriters, λίγο country, λίγο 80's, πιο πολύ 70's. Ιδανική για το βραδάκι. Dylan, Byrds, Gram Parsons, Fred Neil, R.E.M. ωραία πράματα!
Καλά Χριστούγεννα!!

Τα άλμπουμ της δεκαετίας: 2010-2014 (A' Μέρος)

Λοιπόν η δεκαετία τελειώνει και ήρθε η ώρα, μετά από τόσα χρόνια ατελείωτων ωρών ακρόασης, καψίματος με τόσα διαφορετικά είδη που είχε να προσφέρει η δεκαετία να κάνω τη δική μου ανασκόπηση. Μέσα από τους δίσκους που επέλεξα στο τέλος της δεκαετίας να δω τελικά τι μένει από αυτά τα χρόνια ακατάπαυστης παρακολούθησης των μουσικών πραγμάτων στο εξωτερικό (μιλάμε για διεθνείς δίσκους). Πολλή αναβίωση (60's pop, soul, funk), pop, λίγο metal, αρκετό rock, indie που άρχισα να το συμπαθώ λόγω των 00's indie συγκροτημάτων αλλά σ' αυτήν δεν μου κατσε πολύ καλά. Τέλος πάντων, μια δεκαετία που συνδύασα τα βιώματα μου με τη μουσική σε μεγάλο βαθμό και θέλω να τα βάλλω σε μια σειρά. Αφού σας παρουσιάσω χρονολογικά σε δύο μέρη τους δίσκους στη συνέχεια θα ακολουθήσει άρθρο με τους δέκα αγαπημένους μου της δεκαετίας. Στο πρώτο μέρος θα σας παρουσιάσω δίσκους από το 2010 (από το 2011 για να είμαστε ακριβείς) έως το 2014, ενώ το δεύτερο μέρος περιέχει τους δίσκους από το 2015 μέχρι την φετινή χρονιά που αποχαιρετάμε σε λίγες μέρες.

2011

Charles Bradley- No Time For Dreaming

Το ντεμπούτο άλμπουμ του Charles Bradley στα 62 του χρόνια παρακαλώ, είναι ένα soul- funk διαμάντι με την Menahan Street Band στα καλύτερα της.

Adele- 21

Το 2011 η Adele ήταν παντού. Ο δίσκος έγινε σχεδόν όλος singles και αν ξεπεράσεις το πόσο χιλιοπαιγμένα είναι τα "Rolling In The Deep","Set Fire To The Rain" και "Someone Like You" μιλάμε για διαχρονικά pop αριστουργήματα.

Uncle Acid & The Deadbeats- Blood Lust

Το stoner- doom των Uncle Acid με διπλές κιθάρες, φωνητικά πνιγμένα στα εφέ και μελωδιάρες (βλ. το riff του "Death's Door") είναι από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν στον σκληρό vintage ήχο αυτή τη δεκαετία.

2012

Allah-Las- Allah -Las

Καλιφορνέζικη ανεμελιά, έντονος 60's αναβιωτικός ήχος, με indie επίστρωση. Έχει πολλά καλά κομμάτια που μου κράτησαν παρέα σε πολλές playlists. "Catamaran", "Vis-A-Vis", "Busman's Holiday", "Tell Me What's On Your Mind". Πολύ ευχάριστος δίσκος.

Alt J- An Awesome Wave

Οι Alt- J ήταν το next big thing το 2012 αλλά η συνέχεια τους δεν ήταν ανάλογη. Παρόλα αυτά το An Awesome Wave ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο με τα ιδιαίτερα κομμάτια των Βρετανών να ξεχωρίζουν από τον σωρό των indie κυκλοφοριών.

2013

Queens Of The Stone Age- ...Like Clockwork

Ο πιο ενδιαφέρον rock δίσκος της δεκαετίας. Έχει πολλά περιπετειώδη κομμάτια, πολύ ωραία riffs, o Josh Homme στο πιάνο παρουσιάζει και άλλες πτυχές των QOTSA πιο συναισθηματικές και πιο σκοτεινές. Πολλά τα καλά κομμάτια εδώ, μερικά αγαπημένα τα "I Sat By The Ocean", "Smooth Sailin'", "My God Is The Sun".

Motörhead- Aftershock

Μου άρεσε αυτός ο δίσκος των γερόλυκων Motörhead. Hard rock αλήτικο, γρήγορο με παραγωγή 21ου αιώνα. Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι δίσκοι.

The Black Angels- Indigo Meadow

Για το Indigo Meadow δείτε εδώ.

Foals - Holy Fire

Τους γνώρισα με το εξαιρετικό τους single "My Number", στην πορεία κόλλησα με το "Bad Habit" και με το "Late Night". Ε τελικά τα κομμάτια μαζεύτηκαν και το Holy Fire μπήκε στη λίστα μου με τα καλύτερα της δεκαετίας.

Fuzz- Fuzz

Οι Fuzz είναι project ενός από τους πιο δραστήριους rock μουσικούς της δεκαετίας του Αμερικάνου Ty Segall. Ένας garage- stoner δίσκος πνιγμένος στο fuzz, ξαναζεσταμένο rock αλλά συνάμα και πολύ φρέσκο. Για του λόγου το αληθές ακούστε έστω το "What's In My Head" και θα καταλάβετε.

Mystic Braves- Mystic Braves

Μουσική για roadtrip κατευθείαν απ' την Καλιφόρνια. Άκουσα το "High n' Dry" και ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια υγρή καλοκαιρινή νύχτα. Δίσκος που θελα να ζήσω μέσα του (υπερβολή αλλά έτσι το νιωσα) έχει πολλά καλά κομμάτια και είναι πολύ κοντά ηχητικά στον δίσκο των Allah-Las που ανέφερα πιο πάνω.

Daft Punk- Random Access Memories

Έπειτα από χρόνια απουσίας από την δισκογραφία οι Daft Punk επέστρεψαν με το RAM. Και καλές κριτικές πήραν, και τα charts σάρωσαν με ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας ("Get Lucky") και τις ευλογίες του Giorgio Moroder πήραν και έφτιαξαν έναν δίσκο που λίγες μπάντες φτιάχνουν πλέον στις μέρες μας. Ζωντανά ηχογραφημένα όργανα, modular σύνθια, vintage μικρόφωνα και άπειρες συμμετοχές(Julian Casablancas, Panda Bear, Pharell Williams, ο ίδιος ο Moroder, Nile Rodgers και ο κατάλογος συνεχίζεται).

2014

The Black Keys- Turn Blue

Πως και πως περίμενα τον διάδοχο του El Camino(έναν από τους δίσκους που σημάδεψαν τη δεκαετία μου) και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Ο δίσκος είχε πολλά καλά κομμάτια ("Weight Of Love", "In Time","Bullet In The Brain") και οι Black Keys έδειξαν μια πιο ψυχεδελική πλευρά τους και παρότι δεν άρεσε στους κριτικούς, κερδίζει μια θέση στη λίστα μου.

Paolo Nutini- Caustic Love

Ο Σκοτσέζος με το πολύ ωραίο γρέζι κυκλοφόρησε έναν απολαυστικό funky-soul δίσκο, με πάρα πολύ ωραία παραγωγή και καλά τραγούδια. Όχι απλά καλά αν σκεφτείς ότι το "Iron Sky" και μόνο είναι ένα από τα κορυφαία της δεκαετίας.

Damon Albarn- Everyday Robots

Προσωπικός δίσκος του μεγάλου Damon Albarn, τον άκουσα μου άρεσε. Λίγο δυστοπικός αρκετά προβληματισμένος με την σύγχρονη εποχή αλλά πάντα ποιοτικός, με καλά τραγούδια ("Lonely Press Play", "Everyday Robots") και μια συμμετοχή έκπληξη του Brian Eno στο τέλος του δίσκου("Heavy Seas Of Love").

Wytches- Anabel Dream Reader

Για αυτόν τον δίσκο έχω γράψει στο blog εδώ.

Mastodon- Once More 'Round The Sun

Έφαγα ένα κόλλημα με τους Mastodon στα μέσα της δεκαετίας και το sludge-prog metal τους και αυτός εδώ ο δίσκος αν και δεν είναι από τους καλύτερους τους μου έχει μέσα το απόλυτο metal hit της δεκαετίας το "The Motherload", την ψυχεδελική κομματάρα "Asleep In The Deep", το "High Road", το "Chimes At Midnight" και κανα δύο ακόμα. Ε μάνι μάνι μαζεύτηκαν σχεδόν όλα!

Jon Allen- Deep River

Από το Ηνωμένο Βασίλειο ο Jon Allen με φωνή κάτι μεταξύ Rod Stewart και Paolo Nutini, (καλύτερος τραγουδοποιός και απ' τους δύο) με folk, blues, singer-songwriter προσανατολισμό, ωραίος δίσκος με ωραία τραγούδια("Night & Day", "Fallin' Back", "Deep River").

Sharon Van Etten- Are We There

Ανέπτυξα μια τάση να αποφεύγω χλιαρούς τραγουδοποιούς που σκάσανε στο indie τοπίο αυτή τη χρονιά (κυρίως από Pitchfork μεριά) αλλά η Sharon Van Etten ξεχωρίζει πραγματικά. Πονεμένη σ' αυτό το άλμπουμ, ποιοτικότατη τραγουδοποιός (βλ. "Taking Chances", "Every Time The Sun Comes Up","Your Love Is Killing Me").