Δεύτερο μέρος με τα άλμπουμ της δεκαετίας. Θα καλύψω περίπου το δεύτερο μισό, από το 2015 μέχρι το 2019. Ακολουθεί παράρτημα με δίσκους που άκουσα αρκετά αλλά δεν τα κατάφεραν να μπουν στην λίστα, συν τρεις δίσκους από Ελλάδα που έλιωσα και τους ξεχωρίζω από τις διεθνείς κυκλοφορίες (ίσως δεν θα έπρεπε να το κάνω αλλά η σχέση μου με τους εγχώριους καλλιτέχνες είναι διαφορετική).
2015
Tame Impala- Currents
Ο Kevin Parker παράτησε τις κιθάρες και έπιασε τα synthesizer. Υπέροχη παραγωγή, πολύ καλά κομμάτια ("Let It Happen", "Cause I'm A Man", "The Less I Know The Better"), και παρόλο που το κεντρικό θέμα του δίσκου είναι ο χωρισμός τον ακούς καλοκαιράκι και χαλαρώνεις.
Jamie XX- In Colour
O Jamie XX απ' τους αγαπημένους ΧΧ κυκλοφόρησε αυτόν εδώ τον πολύ ωραίο ηλεκτρονικό δίσκο το 2015 και οι κριτικοί τον λάτρεψαν. Μέσα σ' αυτούς και εγώ. Ο δίσκος έχει πολύ καλά κομμάτια, συμμετοχές από την Romi των XX και τον Young Thug και αρκετή ποικιλία, καθώς έχει από μπαλάντες μέχρι κομμάτια που θα σε κάνουν να χορέψεις.
Clutch- Psychic Warfare
Έγινε χαμός με τους Clutch αυτή τη δεκαετία στη χώρα μας. Μας τίμησαν με τις live εμφανίσεις τους και παρότι είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολύ καλούς δίσκους. Όπως το Psychic Warfare που είναι ένας από τους καλύτερους hard rock δίσκους της δεκαετίας, με την καταπληκτική του παραγωγή, τα ωραία 70's riffs, την γκρούβα των Clutch και τους ιδιαίτερους πολλές φορές κωμικούς στίχους του Neil Fallon. Δισκάρα!
Monophonics- Sound of Sinning
Έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα με το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)", μας επισκέφτηκαν και κάμποσες φορές μέσα στη δεκαετία και το 2015 κυκλοφόρησαν τον καλύτερο τους δίσκο. Εξαιρετική παραγωγή και ενορχηστρώσεις, ενώ οι συνθέσεις τους από τις πιο καλοδουλεμένες που έχει να παρουσιάσει το συγκρότημα μέχρι σήμερα ("Lying Eyes", "Find My Way Back Home", "Promises").
Father John Misty- I Love You, Honeybear
Μια από τις προσωπικότητες της δεκαετίας, κυρίως για τον χώρο του indie, ο Josh Tillman αφού παράτησε την θέση του ντράμερ στους Fleet Foxes, ξεκίνησε την σόλο καριέρα του, την οποία και συνεχίζει σαν singer-songwriter με μεγάλη επιτυχία. Ο καλύτερος δίσκος του για μένα, το I Love You, Honeybear, πέρα από το στιχουργικό κομμάτι που είναι το δυνατό σημείο του Tillman, έχει και πολύ καλά κομμάτια (βλ. "Holy Shit", "I Love You, Honeybear", "Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins)").
Florence & The Machine- How Big, How Blue, How Beautiful
Δεν μπορούσα και ίσως ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος για την Florence παρόλα αυτά ο δίσκος αυτός με έκανε να αναθεωρήσω μερικά πράγματα. Έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια σ' αυτό το indie- art pop ύφος των Florence & The Machine που στηρίζονται γερά στις φωνητικές χορδές της κυρίας Welch.
Leon Bridges- Coming Home
Revival. Πόσες φορές την ακούσαμε αυτή την λέξη αυτή τη δεκαετία; Αρκετές θα λεγα και πόσο μάλλον σ'αυτή τη λίστα που ο γράφων είναι λάτρης ήχων από παλαιότερες δεκαετίες. Όπως και να χει ο Leon Bridges απ΄το Texas έχει φωνάρα, έχει καλά κομμάτια και ο δίσκος του είναι μια πολύ ωραία δουλειά που αξίζει να θυμάται οποιοσδήποτε φαν της soul γι αυτή τη δεκαετία.
2016
Childish Gambino- Awaken, My Love
Ο πολυπράγμων Donald Glover, (ράπερ, σκηνοθέτης, ηθοποιός, DJ και πολλά άλλα) παρουσίασε αυτό εδώ το άλμπουμ στο τέλος του 2016 αλλάζοντας τελείως τον ηχητικό του προσανατολισμό. Οι προηγούμενοι δίσκοι του εντάσσονταν στο hip-hop ενώ με το Awaken, My Love μπήκε στα μονοπάτια της funk, της soul και του r&b. Το "Redbone" ξεχώρισε από τον δίσκο και σαν single αλλά υπάρχει αρκετό ψωμί εδώ ("Me and Your Mama", "Terrified"). Μπράβο στον Gambino, παρά λίγο να μπει στη δεκάδα.
David Bowie- Blackstar
Ο θάνατος του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της δεκαετίας και σε συνδυασμό με την κυκλοφορία του Blackstar δύο μέρες πριν ο Starman φύγει για τον άλλο κόσμο, προκάλεσε πολύ συζήτηση. Το κύκνειο άσμα του David Bowie είναι ένα εξαιρετικό μείγμα από jazz, rock, ηλεκτρονικές πινελιές και μερικές πιο folk, σε παραγωγή του αιώνιου του συνεργάτη, του Tony Visconti. Οι στίχοι προμηνύουν το αναπόφευκτο και τα περισσότερα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά ("Lazarus", "Dollar Days", "Sue (Or In a Season of Crime)").
Iggy Pop- Post-Pop Depression
Λοιπόν εδώ έμαθα ότι θα χουμε Josh Homme, Dean Fertita από Queens Of The Stone Age, Matt Helders από Arctic Monkeys σε δίσκο του θρύλου Iggy Pop. Πίστεψα ότι θα είναι καλός. Και όντως είναι. Ακούστε "Sunday", "Break Into Your Heart", "Chocolate Drops" σίγουρα και μετά βάλτε τον όλο. Το χεράκι του Homme ώρες ώρες είναι θαυματουργό.
Angel Olsen- My Woman
Συμπαθέστατη η Angel Olsen και πολύ καλή τραγουδοποιός. Με λίγα μέσα, την κιθάρα της και την πολύ καλή φωνή της καταφέρνει να κάνει εξαιρετική δουλειά και μιας και λέμε για δουλειές το My Woman είναι η καλύτερη της. Ακούστε σίγουρα το "Sister", το "Woman" και το "Shut Up and Kiss Me".
Ray LaMontagne- Ouroboros
Ακόμη ένας συμπαθής τραγουδοποιός ο οποίος είναι στη γύρα από το 1999. Το riff του "Hey, No Pressure" είναι από τα αγαπημένα μου της δεκαετίας, και το ψυχεδελικό Ouroboros είναι ένα άλμπουμ που με περιμένει να το λιώσω. Στην παραγωγή ο συμπαθής Jim James των My Morning Jacket (κι άλλος συμπαθής).
2017
Kendrick Lamar- DAMN
Ένας από τους καλλιτέχνες που όρισαν το zeitgeist της δεκαετίας με πολύ καλά άλμπουμ καθ' όλη την διάρκεια της (βλ. Section.80, Good Kid, M.A.A.D City, To Pimp a Butterfly). Άκουσα αρκετά και το Pimp αλλά καταλήγω στο DAMN που βασίζεται πιο πολύ σε τραγούδια (βλ. "Element", "Loyalty", "Feel", "Fear") παρά σε κάποιο concept. Έχει ωραίες μελωδίες, ωραίες παραγωγές πιο κοντά στα γούστα μου και ενδιαφέρουσες συμμετοχές (James Blake, Rihanna, U2). Πιο ταπεινός αλλά και πιο τσαντισμένος από ποτέ. Sit down bitch, be humble!
2018
Kids See Ghosts- Kids See Ghosts
Μ' άρεσε. Μπράβο. O Kanye West μαζί με τον Kid Cudi. Ψυχεδέλεια και hip- hop ο Kanye μάστορας ωραίος με τα σαμπλάκια του, ο δίσκος πολύ συναισθηματικός αγγίζει ευαίσθητα θέματα κυρίως σχετικά με την ψυχική υγεία και το κάνει με εξαιρετική μουσική. Πολύχρωμη σαν το εξώφυλλο και χαοτική. Εξαιρετικό project.
Kikagaku Moyo- Masana Temples
Ψυχεδελικό ροκ με prog και kraut επιρροές. Πολύ καλή μπάντα κατευθείαν απ'τους δρόμους του Tokyo. Τους παρακολουθώ στενά αν και έχασα το live τους στην Αθήνα κάπου θα τους πετύχω. Ακούστε το "Dripping Sun" για να καταλάβετε.
Ceramic Dog- Yru Still Here?
Συγκρότημα του τεράστιου Marc Ribot (γνωστός από τις δουλειές του με τον Tom Waits), οι Ceramic Dog παρουσιάζουν το σοφιστικέ rock τους. Έντονα πολιτικός δίσκος, με αρκετό χιούμορ ωραίες γκρούβες και μπόλικη ποικιλία από ήχους. Η μπάντα ξεφεύγει από τα πλαίσια του παραδοσιακού rock n' roll ακουμπώντας την funk την jazz και το avant-garde. Μουσικάρες οι τύποι, κάτι τέτοιους δίσκους θέλει το rock για να πάρει τα πάνω του.
Khruangbin- Con Todo El Mundo
Ακούγονται πολύ οι Khruangbin στην χώρα μας. Μας επισκέφτηκαν κιόλας το καλοκαίρι και μ' αρέσουν γιατί είναι χαλαροί, πολύ δεμένοι ρυθμικά και κάνουν ωραίο mix με λίγο surf, λίγο funk, λίγο soul, λίγο Ισπανία, λίγο Μέση Ανατολή. Το Con Todo El Mundo θα το βάλεις να χαλαρώσεις, δεν έχει και πολλά λόγια (κυρίως είναι ορχηστρικό), και θα βρεις πολλά ωραία κομμάτια ("Lady And Man", "Maria También", "August 10") για να χεις να ασχολείσαι μαζί τους.
2019
Billie Eilish- When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Όλοι πλέον ξέρουμε την ιστορία της Billie Eilish. Δεκαεφτά χρονών έγινε η μεγαλύτερη ποπ σταρ του πλανήτη και γι αυτό είναι υπεύθυνος αυτός ο δίσκος. Εξαιρετικά, καλογραμμένα pop κομμάτια ("Bad Guy", "Wish You Were Gay", "All The Good Girls Go To Hell"), συγκινητικές μπαλάντες όπως το "I Love You" και μερικές πιο ιδιαίτερες στιγμές (βλ. "ilomilo") συγκροτούν ένα αρτιότατο άλμπουμ, το pop άλμπουμ της χρονιάς. Μην ξεχνάμε βέβαια και τον αδερφό της Finneas O' Connell, με τον οποίο συν-γράφει τα κομμάτια της η Billie και στον οποίο οφείλεται η παραγωγή του δίσκου.
Tyler, The Creator- IGOR
To IGOR λένε είναι το καλύτερο άλμπουμ του Tyler. Έχω ακούσει μόνο το προηγούμενο του αλλά θα συμφωνήσω γιατί αυτό εδώ μου άρεσε αρκετά. Ιδιαίτερη παραγωγή, καλά κομμάτια, πολύ στυλ (είναι και fashion designer ο Tyler), γούστο και αρκετό fun. Δεν έχω προλάβει να τον ακούσω όσο θα ήθελα, αλλά το "Earfquake" και το "New Magic Wand" ήταν αρκετά να μου τραβήξουν την προσοχή και ο δίσκος να μπει στη λίστα.
The Claypool Lennon Delirium- South Of Reality
Αυτό μπήκε στη ζούλα, τελευταία στιγμή. Η συνεργασία του Sean Lennon (υιού του μεγάλου John) με τον μπασίστα και ιθύνων νου των εκκεντρικών Primus, Les Claypool μας έδωσε το South of Reality. Ο δίσκος εντάσσεται στο είδος της νεοψυχεδέλειας με έντονα prog στοιχεία, ωραία εφέ, ωραία παραγωγή, καλές μελωδίες και αρκετά περιπετειώδης. Μια χαρά χωράει στη λίστα τώρα που το σκέφτομαι.
Karen O & Danger Mouse- Lux Prima
To Lux Prima μ' άρεσε. Ο Danger Mouse έστησε ένα ολόκληρο soundtrack και η Karen O κάνει το κομμάτι της σ' ένα δίσκο που έχει πάρα πολλά καλά κομμάτια. "Ministry", "Woman", "Redeemer", "Leopard's Tongue", "Reveries", κλασικός ποιοτικός Danger Mouse που σχεδόν πάντα με κερδίζει.
Παράρτημα:
Δίσκοι που άκουσα πολύ αλλά δεν τα κατάφεραν:
Baroness- Yellow & Green (2012)
Hozier- Hozier (2014)
Kendrick Lamar- How to Pimp a Butterfly (2015)
Ghost- Meliora (2015)
Nick Cave & The Bad Seeds- Skeleton Tree (2016)
Radiohead- A Moon Shaped Pool (2016)
Michael Kiwanuka- Love & Hate (2016)
Arctic Monkeys- Tranquility Base Hotel & Casino (2018)
Jack White- Boarding House Reach (2018)
+ τρεις εγχώριες κυκλοφορίες:
Chinese Basement- Διαδικασία Ημέρευσης (2014)
Chickn- Chickn (2016)
Nalyssa Green- Μπλουμ (2018)
2015
Tame Impala- Currents
Ο Kevin Parker παράτησε τις κιθάρες και έπιασε τα synthesizer. Υπέροχη παραγωγή, πολύ καλά κομμάτια ("Let It Happen", "Cause I'm A Man", "The Less I Know The Better"), και παρόλο που το κεντρικό θέμα του δίσκου είναι ο χωρισμός τον ακούς καλοκαιράκι και χαλαρώνεις.
Jamie XX- In Colour
O Jamie XX απ' τους αγαπημένους ΧΧ κυκλοφόρησε αυτόν εδώ τον πολύ ωραίο ηλεκτρονικό δίσκο το 2015 και οι κριτικοί τον λάτρεψαν. Μέσα σ' αυτούς και εγώ. Ο δίσκος έχει πολύ καλά κομμάτια, συμμετοχές από την Romi των XX και τον Young Thug και αρκετή ποικιλία, καθώς έχει από μπαλάντες μέχρι κομμάτια που θα σε κάνουν να χορέψεις.
Clutch- Psychic Warfare
Έγινε χαμός με τους Clutch αυτή τη δεκαετία στη χώρα μας. Μας τίμησαν με τις live εμφανίσεις τους και παρότι είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολύ καλούς δίσκους. Όπως το Psychic Warfare που είναι ένας από τους καλύτερους hard rock δίσκους της δεκαετίας, με την καταπληκτική του παραγωγή, τα ωραία 70's riffs, την γκρούβα των Clutch και τους ιδιαίτερους πολλές φορές κωμικούς στίχους του Neil Fallon. Δισκάρα!
Monophonics- Sound of Sinning
Έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα με το "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)", μας επισκέφτηκαν και κάμποσες φορές μέσα στη δεκαετία και το 2015 κυκλοφόρησαν τον καλύτερο τους δίσκο. Εξαιρετική παραγωγή και ενορχηστρώσεις, ενώ οι συνθέσεις τους από τις πιο καλοδουλεμένες που έχει να παρουσιάσει το συγκρότημα μέχρι σήμερα ("Lying Eyes", "Find My Way Back Home", "Promises").
Father John Misty- I Love You, Honeybear
Μια από τις προσωπικότητες της δεκαετίας, κυρίως για τον χώρο του indie, ο Josh Tillman αφού παράτησε την θέση του ντράμερ στους Fleet Foxes, ξεκίνησε την σόλο καριέρα του, την οποία και συνεχίζει σαν singer-songwriter με μεγάλη επιτυχία. Ο καλύτερος δίσκος του για μένα, το I Love You, Honeybear, πέρα από το στιχουργικό κομμάτι που είναι το δυνατό σημείο του Tillman, έχει και πολύ καλά κομμάτια (βλ. "Holy Shit", "I Love You, Honeybear", "Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins)").
Florence & The Machine- How Big, How Blue, How Beautiful
Δεν μπορούσα και ίσως ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος για την Florence παρόλα αυτά ο δίσκος αυτός με έκανε να αναθεωρήσω μερικά πράγματα. Έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια σ' αυτό το indie- art pop ύφος των Florence & The Machine που στηρίζονται γερά στις φωνητικές χορδές της κυρίας Welch.
Leon Bridges- Coming Home
Revival. Πόσες φορές την ακούσαμε αυτή την λέξη αυτή τη δεκαετία; Αρκετές θα λεγα και πόσο μάλλον σ'αυτή τη λίστα που ο γράφων είναι λάτρης ήχων από παλαιότερες δεκαετίες. Όπως και να χει ο Leon Bridges απ΄το Texas έχει φωνάρα, έχει καλά κομμάτια και ο δίσκος του είναι μια πολύ ωραία δουλειά που αξίζει να θυμάται οποιοσδήποτε φαν της soul γι αυτή τη δεκαετία.
2016
Childish Gambino- Awaken, My Love
Ο πολυπράγμων Donald Glover, (ράπερ, σκηνοθέτης, ηθοποιός, DJ και πολλά άλλα) παρουσίασε αυτό εδώ το άλμπουμ στο τέλος του 2016 αλλάζοντας τελείως τον ηχητικό του προσανατολισμό. Οι προηγούμενοι δίσκοι του εντάσσονταν στο hip-hop ενώ με το Awaken, My Love μπήκε στα μονοπάτια της funk, της soul και του r&b. Το "Redbone" ξεχώρισε από τον δίσκο και σαν single αλλά υπάρχει αρκετό ψωμί εδώ ("Me and Your Mama", "Terrified"). Μπράβο στον Gambino, παρά λίγο να μπει στη δεκάδα.
David Bowie- Blackstar
Ο θάνατος του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της δεκαετίας και σε συνδυασμό με την κυκλοφορία του Blackstar δύο μέρες πριν ο Starman φύγει για τον άλλο κόσμο, προκάλεσε πολύ συζήτηση. Το κύκνειο άσμα του David Bowie είναι ένα εξαιρετικό μείγμα από jazz, rock, ηλεκτρονικές πινελιές και μερικές πιο folk, σε παραγωγή του αιώνιου του συνεργάτη, του Tony Visconti. Οι στίχοι προμηνύουν το αναπόφευκτο και τα περισσότερα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά ("Lazarus", "Dollar Days", "Sue (Or In a Season of Crime)").
Iggy Pop- Post-Pop Depression
Λοιπόν εδώ έμαθα ότι θα χουμε Josh Homme, Dean Fertita από Queens Of The Stone Age, Matt Helders από Arctic Monkeys σε δίσκο του θρύλου Iggy Pop. Πίστεψα ότι θα είναι καλός. Και όντως είναι. Ακούστε "Sunday", "Break Into Your Heart", "Chocolate Drops" σίγουρα και μετά βάλτε τον όλο. Το χεράκι του Homme ώρες ώρες είναι θαυματουργό.
Angel Olsen- My Woman
Συμπαθέστατη η Angel Olsen και πολύ καλή τραγουδοποιός. Με λίγα μέσα, την κιθάρα της και την πολύ καλή φωνή της καταφέρνει να κάνει εξαιρετική δουλειά και μιας και λέμε για δουλειές το My Woman είναι η καλύτερη της. Ακούστε σίγουρα το "Sister", το "Woman" και το "Shut Up and Kiss Me".
Ray LaMontagne- Ouroboros
Ακόμη ένας συμπαθής τραγουδοποιός ο οποίος είναι στη γύρα από το 1999. Το riff του "Hey, No Pressure" είναι από τα αγαπημένα μου της δεκαετίας, και το ψυχεδελικό Ouroboros είναι ένα άλμπουμ που με περιμένει να το λιώσω. Στην παραγωγή ο συμπαθής Jim James των My Morning Jacket (κι άλλος συμπαθής).
2017
Kendrick Lamar- DAMN
Ένας από τους καλλιτέχνες που όρισαν το zeitgeist της δεκαετίας με πολύ καλά άλμπουμ καθ' όλη την διάρκεια της (βλ. Section.80, Good Kid, M.A.A.D City, To Pimp a Butterfly). Άκουσα αρκετά και το Pimp αλλά καταλήγω στο DAMN που βασίζεται πιο πολύ σε τραγούδια (βλ. "Element", "Loyalty", "Feel", "Fear") παρά σε κάποιο concept. Έχει ωραίες μελωδίες, ωραίες παραγωγές πιο κοντά στα γούστα μου και ενδιαφέρουσες συμμετοχές (James Blake, Rihanna, U2). Πιο ταπεινός αλλά και πιο τσαντισμένος από ποτέ. Sit down bitch, be humble!
2018
Kids See Ghosts- Kids See Ghosts
Μ' άρεσε. Μπράβο. O Kanye West μαζί με τον Kid Cudi. Ψυχεδέλεια και hip- hop ο Kanye μάστορας ωραίος με τα σαμπλάκια του, ο δίσκος πολύ συναισθηματικός αγγίζει ευαίσθητα θέματα κυρίως σχετικά με την ψυχική υγεία και το κάνει με εξαιρετική μουσική. Πολύχρωμη σαν το εξώφυλλο και χαοτική. Εξαιρετικό project.
Kikagaku Moyo- Masana Temples
Ψυχεδελικό ροκ με prog και kraut επιρροές. Πολύ καλή μπάντα κατευθείαν απ'τους δρόμους του Tokyo. Τους παρακολουθώ στενά αν και έχασα το live τους στην Αθήνα κάπου θα τους πετύχω. Ακούστε το "Dripping Sun" για να καταλάβετε.
Ceramic Dog- Yru Still Here?
Συγκρότημα του τεράστιου Marc Ribot (γνωστός από τις δουλειές του με τον Tom Waits), οι Ceramic Dog παρουσιάζουν το σοφιστικέ rock τους. Έντονα πολιτικός δίσκος, με αρκετό χιούμορ ωραίες γκρούβες και μπόλικη ποικιλία από ήχους. Η μπάντα ξεφεύγει από τα πλαίσια του παραδοσιακού rock n' roll ακουμπώντας την funk την jazz και το avant-garde. Μουσικάρες οι τύποι, κάτι τέτοιους δίσκους θέλει το rock για να πάρει τα πάνω του.
Khruangbin- Con Todo El Mundo
Ακούγονται πολύ οι Khruangbin στην χώρα μας. Μας επισκέφτηκαν κιόλας το καλοκαίρι και μ' αρέσουν γιατί είναι χαλαροί, πολύ δεμένοι ρυθμικά και κάνουν ωραίο mix με λίγο surf, λίγο funk, λίγο soul, λίγο Ισπανία, λίγο Μέση Ανατολή. Το Con Todo El Mundo θα το βάλεις να χαλαρώσεις, δεν έχει και πολλά λόγια (κυρίως είναι ορχηστρικό), και θα βρεις πολλά ωραία κομμάτια ("Lady And Man", "Maria También", "August 10") για να χεις να ασχολείσαι μαζί τους.
Billie Eilish- When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Όλοι πλέον ξέρουμε την ιστορία της Billie Eilish. Δεκαεφτά χρονών έγινε η μεγαλύτερη ποπ σταρ του πλανήτη και γι αυτό είναι υπεύθυνος αυτός ο δίσκος. Εξαιρετικά, καλογραμμένα pop κομμάτια ("Bad Guy", "Wish You Were Gay", "All The Good Girls Go To Hell"), συγκινητικές μπαλάντες όπως το "I Love You" και μερικές πιο ιδιαίτερες στιγμές (βλ. "ilomilo") συγκροτούν ένα αρτιότατο άλμπουμ, το pop άλμπουμ της χρονιάς. Μην ξεχνάμε βέβαια και τον αδερφό της Finneas O' Connell, με τον οποίο συν-γράφει τα κομμάτια της η Billie και στον οποίο οφείλεται η παραγωγή του δίσκου.
Tyler, The Creator- IGOR
To IGOR λένε είναι το καλύτερο άλμπουμ του Tyler. Έχω ακούσει μόνο το προηγούμενο του αλλά θα συμφωνήσω γιατί αυτό εδώ μου άρεσε αρκετά. Ιδιαίτερη παραγωγή, καλά κομμάτια, πολύ στυλ (είναι και fashion designer ο Tyler), γούστο και αρκετό fun. Δεν έχω προλάβει να τον ακούσω όσο θα ήθελα, αλλά το "Earfquake" και το "New Magic Wand" ήταν αρκετά να μου τραβήξουν την προσοχή και ο δίσκος να μπει στη λίστα.
The Claypool Lennon Delirium- South Of Reality
Αυτό μπήκε στη ζούλα, τελευταία στιγμή. Η συνεργασία του Sean Lennon (υιού του μεγάλου John) με τον μπασίστα και ιθύνων νου των εκκεντρικών Primus, Les Claypool μας έδωσε το South of Reality. Ο δίσκος εντάσσεται στο είδος της νεοψυχεδέλειας με έντονα prog στοιχεία, ωραία εφέ, ωραία παραγωγή, καλές μελωδίες και αρκετά περιπετειώδης. Μια χαρά χωράει στη λίστα τώρα που το σκέφτομαι.
Karen O & Danger Mouse- Lux Prima
To Lux Prima μ' άρεσε. Ο Danger Mouse έστησε ένα ολόκληρο soundtrack και η Karen O κάνει το κομμάτι της σ' ένα δίσκο που έχει πάρα πολλά καλά κομμάτια. "Ministry", "Woman", "Redeemer", "Leopard's Tongue", "Reveries", κλασικός ποιοτικός Danger Mouse που σχεδόν πάντα με κερδίζει.
Παράρτημα:
Δίσκοι που άκουσα πολύ αλλά δεν τα κατάφεραν:
Baroness- Yellow & Green (2012)
Hozier- Hozier (2014)
Kendrick Lamar- How to Pimp a Butterfly (2015)
Ghost- Meliora (2015)
Nick Cave & The Bad Seeds- Skeleton Tree (2016)
Radiohead- A Moon Shaped Pool (2016)
Michael Kiwanuka- Love & Hate (2016)
Arctic Monkeys- Tranquility Base Hotel & Casino (2018)
Jack White- Boarding House Reach (2018)
+ τρεις εγχώριες κυκλοφορίες:
Chinese Basement- Διαδικασία Ημέρευσης (2014)
Chickn- Chickn (2016)
Nalyssa Green- Μπλουμ (2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου