Λοιπόν η δεκαετία τελειώνει και ήρθε η ώρα, μετά από τόσα χρόνια ατελείωτων ωρών ακρόασης, καψίματος με τόσα διαφορετικά είδη που είχε να προσφέρει η δεκαετία να κάνω τη δική μου ανασκόπηση. Μέσα από τους δίσκους που επέλεξα στο τέλος της δεκαετίας να δω τελικά τι μένει από αυτά τα χρόνια ακατάπαυστης παρακολούθησης των μουσικών πραγμάτων στο εξωτερικό (μιλάμε για διεθνείς δίσκους). Πολλή αναβίωση (60's pop, soul, funk), pop, λίγο metal, αρκετό rock, indie που άρχισα να το συμπαθώ λόγω των 00's indie συγκροτημάτων αλλά σ' αυτήν δεν μου κατσε πολύ καλά. Τέλος πάντων, μια δεκαετία που συνδύασα τα βιώματα μου με τη μουσική σε μεγάλο βαθμό και θέλω να τα βάλλω σε μια σειρά. Αφού σας παρουσιάσω χρονολογικά σε δύο μέρη τους δίσκους στη συνέχεια θα ακολουθήσει άρθρο με τους δέκα αγαπημένους μου της δεκαετίας. Στο πρώτο μέρος θα σας παρουσιάσω δίσκους από το 2010 (από το 2011 για να είμαστε ακριβείς) έως το 2014, ενώ το δεύτερο μέρος περιέχει τους δίσκους από το 2015 μέχρι την φετινή χρονιά που αποχαιρετάμε σε λίγες μέρες.
2011
Charles Bradley- No Time For Dreaming
Το ντεμπούτο άλμπουμ του Charles Bradley στα 62 του χρόνια παρακαλώ, είναι ένα soul- funk διαμάντι με την Menahan Street Band στα καλύτερα της.
Adele- 21
Το 2011 η Adele ήταν παντού. Ο δίσκος έγινε σχεδόν όλος singles και αν ξεπεράσεις το πόσο χιλιοπαιγμένα είναι τα "Rolling In The Deep","Set Fire To The Rain" και "Someone Like You" μιλάμε για διαχρονικά pop αριστουργήματα.
Uncle Acid & The Deadbeats- Blood Lust
Το stoner- doom των Uncle Acid με διπλές κιθάρες, φωνητικά πνιγμένα στα εφέ και μελωδιάρες (βλ. το riff του "Death's Door") είναι από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν στον σκληρό vintage ήχο αυτή τη δεκαετία.
2012
Allah-Las- Allah -Las
Καλιφορνέζικη ανεμελιά, έντονος 60's αναβιωτικός ήχος, με indie επίστρωση. Έχει πολλά καλά κομμάτια που μου κράτησαν παρέα σε πολλές playlists. "Catamaran", "Vis-A-Vis", "Busman's Holiday", "Tell Me What's On Your Mind". Πολύ ευχάριστος δίσκος.
Alt J- An Awesome Wave
Οι Alt- J ήταν το next big thing το 2012 αλλά η συνέχεια τους δεν ήταν ανάλογη. Παρόλα αυτά το An Awesome Wave ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο με τα ιδιαίτερα κομμάτια των Βρετανών να ξεχωρίζουν από τον σωρό των indie κυκλοφοριών.
2013
Queens Of The Stone Age- ...Like Clockwork
Ο πιο ενδιαφέρον rock δίσκος της δεκαετίας. Έχει πολλά περιπετειώδη κομμάτια, πολύ ωραία riffs, o Josh Homme στο πιάνο παρουσιάζει και άλλες πτυχές των QOTSA πιο συναισθηματικές και πιο σκοτεινές. Πολλά τα καλά κομμάτια εδώ, μερικά αγαπημένα τα "I Sat By The Ocean", "Smooth Sailin'", "My God Is The Sun".
Motörhead- Aftershock
Μου άρεσε αυτός ο δίσκος των γερόλυκων Motörhead. Hard rock αλήτικο, γρήγορο με παραγωγή 21ου αιώνα. Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι δίσκοι.
The Black Angels- Indigo Meadow
Για το Indigo Meadow δείτε εδώ.
Foals - Holy Fire
Τους γνώρισα με το εξαιρετικό τους single "My Number", στην πορεία κόλλησα με το "Bad Habit" και με το "Late Night". Ε τελικά τα κομμάτια μαζεύτηκαν και το Holy Fire μπήκε στη λίστα μου με τα καλύτερα της δεκαετίας.
Fuzz- Fuzz
Οι Fuzz είναι project ενός από τους πιο δραστήριους rock μουσικούς της δεκαετίας του Αμερικάνου Ty Segall. Ένας garage- stoner δίσκος πνιγμένος στο fuzz, ξαναζεσταμένο rock αλλά συνάμα και πολύ φρέσκο. Για του λόγου το αληθές ακούστε έστω το "What's In My Head" και θα καταλάβετε.
Mystic Braves- Mystic Braves
Μουσική για roadtrip κατευθείαν απ' την Καλιφόρνια. Άκουσα το "High n' Dry" και ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια υγρή καλοκαιρινή νύχτα. Δίσκος που θελα να ζήσω μέσα του (υπερβολή αλλά έτσι το νιωσα) έχει πολλά καλά κομμάτια και είναι πολύ κοντά ηχητικά στον δίσκο των Allah-Las που ανέφερα πιο πάνω.
Daft Punk- Random Access Memories
Έπειτα από χρόνια απουσίας από την δισκογραφία οι Daft Punk επέστρεψαν με το RAM. Και καλές κριτικές πήραν, και τα charts σάρωσαν με ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας ("Get Lucky") και τις ευλογίες του Giorgio Moroder πήραν και έφτιαξαν έναν δίσκο που λίγες μπάντες φτιάχνουν πλέον στις μέρες μας. Ζωντανά ηχογραφημένα όργανα, modular σύνθια, vintage μικρόφωνα και άπειρες συμμετοχές(Julian Casablancas, Panda Bear, Pharell Williams, ο ίδιος ο Moroder, Nile Rodgers και ο κατάλογος συνεχίζεται).
2014
The Black Keys- Turn Blue
Πως και πως περίμενα τον διάδοχο του El Camino(έναν από τους δίσκους που σημάδεψαν τη δεκαετία μου) και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Ο δίσκος είχε πολλά καλά κομμάτια ("Weight Of Love", "In Time","Bullet In The Brain") και οι Black Keys έδειξαν μια πιο ψυχεδελική πλευρά τους και παρότι δεν άρεσε στους κριτικούς, κερδίζει μια θέση στη λίστα μου.
Paolo Nutini- Caustic Love
Ο Σκοτσέζος με το πολύ ωραίο γρέζι κυκλοφόρησε έναν απολαυστικό funky-soul δίσκο, με πάρα πολύ ωραία παραγωγή και καλά τραγούδια. Όχι απλά καλά αν σκεφτείς ότι το "Iron Sky" και μόνο είναι ένα από τα κορυφαία της δεκαετίας.
Damon Albarn- Everyday Robots
Προσωπικός δίσκος του μεγάλου Damon Albarn, τον άκουσα μου άρεσε. Λίγο δυστοπικός αρκετά προβληματισμένος με την σύγχρονη εποχή αλλά πάντα ποιοτικός, με καλά τραγούδια ("Lonely Press Play", "Everyday Robots") και μια συμμετοχή έκπληξη του Brian Eno στο τέλος του δίσκου("Heavy Seas Of Love").
Wytches- Anabel Dream Reader
Για αυτόν τον δίσκο έχω γράψει στο blog εδώ.
Mastodon- Once More 'Round The Sun
Έφαγα ένα κόλλημα με τους Mastodon στα μέσα της δεκαετίας και το sludge-prog metal τους και αυτός εδώ ο δίσκος αν και δεν είναι από τους καλύτερους τους μου έχει μέσα το απόλυτο metal hit της δεκαετίας το "The Motherload", την ψυχεδελική κομματάρα "Asleep In The Deep", το "High Road", το "Chimes At Midnight" και κανα δύο ακόμα. Ε μάνι μάνι μαζεύτηκαν σχεδόν όλα!
Jon Allen- Deep River
Από το Ηνωμένο Βασίλειο ο Jon Allen με φωνή κάτι μεταξύ Rod Stewart και Paolo Nutini, (καλύτερος τραγουδοποιός και απ' τους δύο) με folk, blues, singer-songwriter προσανατολισμό, ωραίος δίσκος με ωραία τραγούδια("Night & Day", "Fallin' Back", "Deep River").
Sharon Van Etten- Are We There
Ανέπτυξα μια τάση να αποφεύγω χλιαρούς τραγουδοποιούς που σκάσανε στο indie τοπίο αυτή τη χρονιά (κυρίως από Pitchfork μεριά) αλλά η Sharon Van Etten ξεχωρίζει πραγματικά. Πονεμένη σ' αυτό το άλμπουμ, ποιοτικότατη τραγουδοποιός (βλ. "Taking Chances", "Every Time The Sun Comes Up","Your Love Is Killing Me").
2011
Charles Bradley- No Time For Dreaming
Το ντεμπούτο άλμπουμ του Charles Bradley στα 62 του χρόνια παρακαλώ, είναι ένα soul- funk διαμάντι με την Menahan Street Band στα καλύτερα της.
Adele- 21
Το 2011 η Adele ήταν παντού. Ο δίσκος έγινε σχεδόν όλος singles και αν ξεπεράσεις το πόσο χιλιοπαιγμένα είναι τα "Rolling In The Deep","Set Fire To The Rain" και "Someone Like You" μιλάμε για διαχρονικά pop αριστουργήματα.
Uncle Acid & The Deadbeats- Blood Lust
Το stoner- doom των Uncle Acid με διπλές κιθάρες, φωνητικά πνιγμένα στα εφέ και μελωδιάρες (βλ. το riff του "Death's Door") είναι από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν στον σκληρό vintage ήχο αυτή τη δεκαετία.
2012
Allah-Las- Allah -Las
Καλιφορνέζικη ανεμελιά, έντονος 60's αναβιωτικός ήχος, με indie επίστρωση. Έχει πολλά καλά κομμάτια που μου κράτησαν παρέα σε πολλές playlists. "Catamaran", "Vis-A-Vis", "Busman's Holiday", "Tell Me What's On Your Mind". Πολύ ευχάριστος δίσκος.
Alt J- An Awesome Wave
Οι Alt- J ήταν το next big thing το 2012 αλλά η συνέχεια τους δεν ήταν ανάλογη. Παρόλα αυτά το An Awesome Wave ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο με τα ιδιαίτερα κομμάτια των Βρετανών να ξεχωρίζουν από τον σωρό των indie κυκλοφοριών.
2013
Queens Of The Stone Age- ...Like Clockwork
Ο πιο ενδιαφέρον rock δίσκος της δεκαετίας. Έχει πολλά περιπετειώδη κομμάτια, πολύ ωραία riffs, o Josh Homme στο πιάνο παρουσιάζει και άλλες πτυχές των QOTSA πιο συναισθηματικές και πιο σκοτεινές. Πολλά τα καλά κομμάτια εδώ, μερικά αγαπημένα τα "I Sat By The Ocean", "Smooth Sailin'", "My God Is The Sun".
Motörhead- Aftershock
Μου άρεσε αυτός ο δίσκος των γερόλυκων Motörhead. Hard rock αλήτικο, γρήγορο με παραγωγή 21ου αιώνα. Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι δίσκοι.
The Black Angels- Indigo Meadow
Για το Indigo Meadow δείτε εδώ.
Foals - Holy Fire
Fuzz- Fuzz
Mystic Braves- Mystic Braves
Μουσική για roadtrip κατευθείαν απ' την Καλιφόρνια. Άκουσα το "High n' Dry" και ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια υγρή καλοκαιρινή νύχτα. Δίσκος που θελα να ζήσω μέσα του (υπερβολή αλλά έτσι το νιωσα) έχει πολλά καλά κομμάτια και είναι πολύ κοντά ηχητικά στον δίσκο των Allah-Las που ανέφερα πιο πάνω.
Daft Punk- Random Access Memories
Έπειτα από χρόνια απουσίας από την δισκογραφία οι Daft Punk επέστρεψαν με το RAM. Και καλές κριτικές πήραν, και τα charts σάρωσαν με ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας ("Get Lucky") και τις ευλογίες του Giorgio Moroder πήραν και έφτιαξαν έναν δίσκο που λίγες μπάντες φτιάχνουν πλέον στις μέρες μας. Ζωντανά ηχογραφημένα όργανα, modular σύνθια, vintage μικρόφωνα και άπειρες συμμετοχές(Julian Casablancas, Panda Bear, Pharell Williams, ο ίδιος ο Moroder, Nile Rodgers και ο κατάλογος συνεχίζεται).
2014
The Black Keys- Turn Blue
Πως και πως περίμενα τον διάδοχο του El Camino(έναν από τους δίσκους που σημάδεψαν τη δεκαετία μου) και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Ο δίσκος είχε πολλά καλά κομμάτια ("Weight Of Love", "In Time","Bullet In The Brain") και οι Black Keys έδειξαν μια πιο ψυχεδελική πλευρά τους και παρότι δεν άρεσε στους κριτικούς, κερδίζει μια θέση στη λίστα μου.
Paolo Nutini- Caustic Love
Ο Σκοτσέζος με το πολύ ωραίο γρέζι κυκλοφόρησε έναν απολαυστικό funky-soul δίσκο, με πάρα πολύ ωραία παραγωγή και καλά τραγούδια. Όχι απλά καλά αν σκεφτείς ότι το "Iron Sky" και μόνο είναι ένα από τα κορυφαία της δεκαετίας.
Damon Albarn- Everyday Robots
Προσωπικός δίσκος του μεγάλου Damon Albarn, τον άκουσα μου άρεσε. Λίγο δυστοπικός αρκετά προβληματισμένος με την σύγχρονη εποχή αλλά πάντα ποιοτικός, με καλά τραγούδια ("Lonely Press Play", "Everyday Robots") και μια συμμετοχή έκπληξη του Brian Eno στο τέλος του δίσκου("Heavy Seas Of Love").
Wytches- Anabel Dream Reader
Για αυτόν τον δίσκο έχω γράψει στο blog εδώ.
Mastodon- Once More 'Round The Sun
Έφαγα ένα κόλλημα με τους Mastodon στα μέσα της δεκαετίας και το sludge-prog metal τους και αυτός εδώ ο δίσκος αν και δεν είναι από τους καλύτερους τους μου έχει μέσα το απόλυτο metal hit της δεκαετίας το "The Motherload", την ψυχεδελική κομματάρα "Asleep In The Deep", το "High Road", το "Chimes At Midnight" και κανα δύο ακόμα. Ε μάνι μάνι μαζεύτηκαν σχεδόν όλα!
Jon Allen- Deep River
Από το Ηνωμένο Βασίλειο ο Jon Allen με φωνή κάτι μεταξύ Rod Stewart και Paolo Nutini, (καλύτερος τραγουδοποιός και απ' τους δύο) με folk, blues, singer-songwriter προσανατολισμό, ωραίος δίσκος με ωραία τραγούδια("Night & Day", "Fallin' Back", "Deep River").
Sharon Van Etten- Are We There
Ανέπτυξα μια τάση να αποφεύγω χλιαρούς τραγουδοποιούς που σκάσανε στο indie τοπίο αυτή τη χρονιά (κυρίως από Pitchfork μεριά) αλλά η Sharon Van Etten ξεχωρίζει πραγματικά. Πονεμένη σ' αυτό το άλμπουμ, ποιοτικότατη τραγουδοποιός (βλ. "Taking Chances", "Every Time The Sun Comes Up","Your Love Is Killing Me").
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου