Ghost On The Highway

Είδα προχθές το documentary για τον Jeffrey Lee Pierce και τους Gun Club, Ghost on The Highway: A Portrait of  Jeffrey Lee Pierce and the Gun Club ,σκηνοθετημένο από τον Kurt Voss όπου μιλούσαν οι μουσικοί που πέρασαν κατά καιρούς από το ιστορικό αυτό συγκρότημα και κυρίως αναφέρονταν στην πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα του Pierce, ο οποίος απεβίωσε στα 37 του από εγκεφαλική αιμορραγία το 1996. Εκτιμούσα αρκετά τους Gun Club, κυρίως λόγω μεμονωμένων κομματιών τους ("Sex Beat", "For the Love of Ivy" κτλ.) αλλά τώρα κατάλαβα πόσο καλός τραγουδοποιός ήταν ο Pierce, προσέχοντας λίγο παραπάνω τους στίχους του.
Στο "Sex Beat" βρίσκεται σε παράκρουση ερμηνευτικά και δεν καταλαβαίνεις και πολλά αλλά προσέχοντας λίγο τους στίχους του ακούς κάτι τέτοιο:

"And yes you do look cool and by the floodlights so blue
You make my tropical apartment bed, your sacrificial pool
My body in the water and my heart is in your hand
So this is the way you choose to send me to the judgement land
So you can't move, move oohh..sex beat, gο"
...
"And every day I agree you throw me down by the christmas tree
I watched your lights blink on and off while you start your fun with me
I, I know your reasons and I, I know your goals
We can fuck forever but you will never get my soul
Just so you can move".

Ήτανε διαβασμένο παλικάρι ο Pierce, παρότι υπερβολικά κατεστραμμένος και αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι οι πάνκηδες (με την ευρύτερη έννοια πάντα), δεν ήταν αυτά τα χαμένα κορμιά που νομίζουμε αλλά διαβασμένοι άνθρωποι με πλήρη επίγνωση της τέχνης τους. Διάβαζε και θέατρο (Pinter) και beat λογοτεχνία (θαύμαζε τον Burroughs όπως αναφέρεται στο documentary) γούσταρε πολύ τα 60's και τα delta blues και άκουγε και αρκετή reggae μεταξύ άλλων.
Επίσης αφήνω εδώ ένα πολύ ωραίο που λέει για δαύτον ο Henry Rollins στο ντοκιμαντέρ:

...Music like that is usually done by people who are dead ... you see this kind of shambling screw-up—you're like, "What can he do?!" I mean ... you don't even want to give him a car; you know, you're like, "Uh uh". "I need to do my laundry?"—"We'll do it for you"; I mean he'll never even figure out a washing machine. Not 'cause he's stupid—he's one of those people, like ... him, have a straight job? It could never work; he could never work in that world. It's like, you could never have Iggy [Pop] be a waiter. Don't give him a real job—they can't balance a check book, they can't do anything; but, they can do that thing! Jeff was one of those guys ... He is totally legendary now—he is lore.

Spotify: On Repeat #2

Φθινοπωρινό repeat στο Spotify:

- The Meltdown- The Meltdown: Απολαυστικό neo-soul άλμπουμ που κυκλοφόρησε φέτος τον Απρίλη, από αυτούς εδώ τους Αυστραλούς. Ο δίσκος τα έχει όλα. Groovy κομμάτια, σούπερ πνευστά, hammond, κοφτές κιθάρες, μπαλάντες, γυναικεία backing vocals, τι να λέμε. Το retro στα καλύτερα του. Ξεχωρίζω τα "Better Days", το εναρκτήριο "Darkness Into Light" και το "Slow Fever" για την μπασάρα του και το ηλεκτρικό του πιάνο αλλά ο δίσκος ακούγεται πραγματικά "νεράκι". Ωραία πράματα.

BØRNS- " Electric Love": Στο ροκ κομμάτι του μήνα. Έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο χρόνια αλλά το ανακάλυψα πρόσφατα. Up- lifting κομμάτι με ωραίες glam rock πινελιές από T. Rex κυρίως, που μπλέκονται με την σύγχρονη indie παραγωγή.

- King Krule: Αυτός εδώ ο τύπος με εξέπληξε ευχάριστα. Ό,τι δουλειά είχα ακούσει απ' αυτόν με είχε αφήσει πλήρως αδιάφορο, να όμως που με ένα από τα τελευταία του κομμάτια με ενθουσίασε. Το "Dum Surfer", ένα πολύ ιδιαίτερο σκοτεινό κομμάτι, σχεδόν post- punk με μια θυμωμένη brit ερμηνεία από τον Krule. Πραγματικά ξεχωριστό και με το σαξόφωνο να το απογειώνει. Σαν να παντρεύει και το lounge μέσα σε όλο αυτό το τοπίο, δεν ξέρω με μπερδεύει και αυτό μ' αρέσει πάρα πολύ. Μακάρι και το άλμπουμ να είναι εξίσου καλό.

- Άλλη μια ανακάλυψη, που προέρχεται από τα 80's και παίζει ανελλιπώς στο repeat: Tom Petty (R.I.P.) και Stevie Nicks, στο "Stop Dragging My Heart Around". Το κομμάτι αναπνέει λόγω εξαιρετικής παραγωγής και ενορχήστρωσης (όχι πολλά σύνθια, hammond και μακριά απ' τις γκαζιάρες κιθάρες της εποχής- εδώ είναι εξαίρετες) και από κει και πέρα η Nicks κάνει το κομμάτι της. Τα vocals της είναι πάντα εγγύηση και η διφωνία στο ρεφρέν με τον Petty δίνει στο τραγούδι το κάτι παραπάνω και τη θέση της στο δικό μου repeat.

Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το The Wall των Pink Floyd. Ακούγοντας το ξανά μετά από καιρό,  και αποφεύγοντας συγκρίσεις με άλλα άλμπουμ, κριτικές κλπ., το ξεγύμνωμα του Waters, σ' αυτό το δίσκο, η προσπάθεια του να κάνει ψυχανάλυση και να εκτεθεί με αυτόν τον τρόπο μπροστά στο κοινό του μέσω της περσόνας του Pink είναι αξιοθαύμαστη και με άγγιξε όπως έγινε άλλωστε και με τόσο κόσμο που το λατρεύει.

 Ανατρέχοντας στα προσωπικά τραύματα του Waters από το παρελθόν του, μέχρι την πλήρη απομόνωση του από τους ανθρώπους την εποχή του The Wall, το άλμπουμ πιάνει ένα συναισθηματικό peak, ειδικά μετά το "Young Lust", κυρίως με τα κομμάτια "One of my Turns", "Don't Leave me Now", "Vera", "Hey You" και "Nobody Home", όπου πραγματικά έμεινα καθηλωμένος. Ο Waters καταφέρνει και συγκινεί χωρίς καν να έχει γράψει ουσιαστικά ολοκληρωμένα κομμάτια, εξομολογώντας απλά, συναισθήματα και καταστάσεις που έχει βιώσει και ακόμη και αν η ερμηνεία του δεν είναι μουσικά άρτια, όπως πχ. στο "Vera"όπου πραγματικά ο τρόπος που τα ερμηνεύει είναι συγκινητικός. Γι αυτό άλλωστε το Wall έπιασε και "πιάνει" και εμένα. 

Σίγουρα οι Floyd είναι πολλά παραπάνω από αυτό το άλμπουμ, το οποίο παρ' όλα αυτά έχει τον τρόπο να σου χτυπήσει ευαίσθητες χορδές όπως κανένα άλλο.

"Hey you, out there in the cold

Getting lonely, getting old

Can you feel me?

Hey you, standing in the aisles

With itchy feet and fading smiles

Can you feel me?

Hey you, don't help them to bury the light

Don't give in without a fight"

Ο Neil Young, η Αλαμπάμα και η Κου-Κλουξ-Κλαν

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 όταν και ο Neil Young κυκλοφόρησε τα πρώτα του άλμπουμ και άρχισε σιγά σιγά να καθιερώνεται σαν μεγάλος καλλιτέχνης της αμερικάνικης ροκ μουσικής, έγραψε μεταξύ άλλων και δύο τραγούδια στα οποία θεματοποιούσε τον αμερικάνικο νότο και μόνο που δεν τον κολάκευε. Στο τραγούδι "Southern Man" (από τον δίσκο After The Gold Rush, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 1970), ο Young προσωποποιεί τον αμερικάνικο νότο και τον ρωτάει, (σχεδόν τον παρακαλάει) πότε θα ξεπληρώσει όσα χρωστάει στους Αφροαμερικάνους "Southern man when will you pay them back?" και για πόσο καιρό θα συνεχίσει να τους εκμεταλλεύεται, να τους κακομεταχειρίζεται και να χτίζει τις περιουσίες του εις βάρος τους:

 "I saw cotton and I saw black

Tall white mansions and little shacks.
Southern man when will you pay them back?
I heard screamin' and bullwhips cracking
How long? How long?"

Επίσης σ' αυτό το κομμάτι αναφέρεται και μια πρακτική που χρησιμοποιούσε η Κου-Κλουξ-Κλαν, το κάψιμο μεγάλων ξύλινων σταυρών που χρησιμοποιούσαν για εκφοβισμό εναντίον των Αφροαμερικάνων μεταξύ άλλων κάνοντας έτσι εντονότερη την εικόνα που φτιάχνει στο κομμάτι ο Neil Young για τον άνθρωπο του νότου. Ακόμη αναφέρεται και σε φόνους και σε βασανιστήρια εναντίον τους:

"Now your crosses are burning fast
Southern man"

"I've seen your black man comin' round
Swear by God I'm gonna cut him down!
I heard screamin' and bullwhips cracking
How long? How long?"

Δύο χρόνια μετά, στο "Alabama" (από το επιτυχημένο εμπορικά Harvest που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του '72) ο Young ασχολείται με το ίδιο θέμα και απευθύνεται στην συγκεκριμένη πολιτεία των ΗΠΑ. Το ύφος του γίνεται πιο κατηγορηματικό σ' αυτό το κομμάτι και η ερμηνεία του πιο θυμωμένη (όπως και το κομμάτι που είναι ένα από τα πιο "σκληρά" του δίσκου). Οι στίχοι αναφέρονται ξανά στην κακομεταχείριση των Αφροαμερικάνων και στο μπάντζο που συνεχίζει να παίζει αμέριμνο παρά τις θηριωδείες που εκτυλίσσονται σ' αυτή την πολιτεία την οποία καταδικάζει πλήρως μέσα απ' τους στίχους του.

"Oh Alabama
Banjos playing through the broken glass
Windows down in Alabama.
See the old folks tied in white ropes
Hear the banjo.
Don't it take you down home?"

Αφού την παρομοιάζει με μια Κάντιλακ που έχει τον ένα της τροχό μέσα στο χαντάκι και το άλλο στον δρόμο,

"Alabama, you got the weight on your shoulders

That's breaking your back.
Your Cadillac has got a wheel in the ditch
And a wheel on the track"

Την απαξιώνει πλήρως στο τέλος του κομματιού αποκαλώντας την κατάσταση που επικρατεί εκεί ερείπιο και λέει πως όλα αυτά γίνονται με την βοήθεια όλης της χώρας:

"I come to you and see all this ruin
What are you doing Alabama?
You got the rest of the union to help you along
What's going wrong?"

Τελικά τα δύο αυτά τραγούδια που παρουσίαζαν την Αλαμπάμα και τον αμερικάνικο νότο με τόσο αρνητικό τρόπο, ώθησαν τους μπροστάρηδες του southern rock και του αμερικάνικου νότου  Lynyrd Skynyrd, να γράψουν το ιστορικό κομμάτι "Sweet Home Alabama" (ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του '73, από το άλμπουμ Second Helping) ως απάντηση σ' αυτά τα δύο τραγούδια του Καναδού Young.

Ο Young αναφέρεται ευθέως στους στίχους του κομματιού και η απάντηση τους στον τραγουδοποιό είναι ξεκάθαρη. Σαν άνθρωποι του Νότου δεν τον χρειάζονται ούτως ή άλλως ανάμεσα τους ακόμη και αν αυτός την κατηγορεί.

"Well, I heard Mister Young sing about her

Well, I heard ol' Neil put her down
Well, I hope Neil Young will remember
A Southern man don't need him around anyhow"

Στην αυτοβιογραφία του που γράφτηκε το 2012, ο Young είπε ότι χρειαζόταν αυτή η απάντηση από τους Skynyrd, καθώς η στάση του ήταν ισοπεδωτική για την Αλαμπάμα και ότι πολύ εύκολα θα μπορούσαν να παρερμηνευτούν οι στίχοι του, τους οποίους δεν είχε φιλοσοφίσει τόσο πολύ ούτε περίμενε το αντίκτυπο που θα είχαν.

Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει πολύ ψωμί, καθώς οι αναφορές του στον τότε κυβερνήτη της Αλαμπάμα, George Wallace και στην πόλη Birmingham, κατέστησαν το κομμάτι αρκετά αμφιλεγόμενο για ακροατές και κριτικούς, ενώ υπάρχει αναφορά και στο σκάνδαλο του Watergate που είχε ταράξει την Αμερική εκείνα τα χρόνια. 

"In Birmingham, they love the governor (boo boo boo)
Now we all did what we could do
Now Watergate does not bother me
Does your conscience bother you?
Tell the truth"

Το κομμάτι φαίνεται να είναι ειρωνικό απέναντι στον Wallace, ο οποίος ήταν υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού, κάτι που επιβεβαιώνει και ο Van Zant (στιχουργός και τραγουδιστής του συγκροτήματος) που φαίνεται και από τα δεύτερα φωνητικά (boo, boo. boo). 

Επίσης η επιλογή της πόλης Birmingham δεν είναι τυχαία, καθώς το 1963, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και συγκεκριμένα για την κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού, με αρχηγό τον Martin Luther King, Jr. εκτυλίχθηκαν τα πιο βίαια ίσως σκηνικά στην ιστορία του ακτιβιστικού αυτού κινήματος. Η αστυνομία της πόλης άφησε ελεύθερα σκυλιά να επιτεθούν στους διαδηλωτές (μεταξύ των οποίων υπήρχαν και γυναικόπαιδα) ενώ τους επιτέθηκαν και με κανόνια νερού υψηλής πίεσης. Μερικές εβδομάδες αργότερα άνθρωποι της Κου-Κλουξ-Κλαν ανατίναξαν εκκλησία αφροαμερικάνων σκοτώνοντας τέσσερα μικρά κορίτσια...