Παρακάτω δέκα κομμάτια που θα θυμάμαι από αυτή τη χρονιά...
1. Iggy Pop- Chocolate Drops
Περίμενα ένα πολύ καλό άλμπουμ όταν άκουσα για τον καινούργιο δίσκο του Iggy Pop και για το ποιοί μουσικοί θα τον πλαισίωναν ( Homme, Fertita, Helders) και ομολογώ ότι αποζημιώθηκα. Τα πρώτα δύο singles ήταν εξαιρετικά- το "Gardenia" και το "Break Into Your Heart"- αλλά θα επιλέξω το πιο στρωτό και πιο ποπ "Chocolate Drops", με την πολύχρωμη ενορχήστρωση του, την πιασάρικη μελωδία του και τα δεύτερα falsetto φωνητικά του, συν την εξαιρετική μπασογραμμή του. Οι στίχοι του Iggy εκφράζουν και σε αυτό τον κομμάτι την μετα-ποπ κατάθλιψη του καθώς βλέπουμε σιγά σιγά τους ροκ μουσικούς αυτής της εποχής να σβήνουν ένας ένας όπως και ο από κάτω κύριος...
https://www.youtube.com/watch?v=NIr0ztHV0Mc
2. David Bowie- Sue (Or In A Season Of Crime)
...ο οποίος άφησε αυτόν τον κόσμο τον Ιανουάριο του έτους που κλείνει, δύο μέρες μετά την κυκλοφορία του Blackstar, στο οποίο συνοδεύεται από τον "αιώνιο" συνεργάτη του Tony Visconti και από μια jazz μπάντα. Πειραματικό ροκ με μπόλικη τζαζ, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία στον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ο Bowie εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διαλέγω με δυσκολία το "Sue (Or In A Season Of Crime)" , για το εθιστικό drumming του, την hard rock κιθάρα του και τα σκοτεινά του σύνθια που μπαίνουν και γεμίζουν το κομμάτι μαζί με την γερασμένη ερμηνεία του Bowie.
https://www.youtube.com/watch?v=MOGPDAFTLQY
3.Savages- Evil
Φεμισνιστικό post-punk και οι ταχύτητες είναι πολύ ψηλά στο δεύτερο άλμπουμ των Savages, Adore Life. Παθιασμένη ερμηνεία από την Jenny Beth, την οποία πλαισιώνουν ιδανικά οι υπόλοιπες του συγκροτήματος, με το κομμάτι να κλιμακώνεται μέχρι να κορυφωθεί στο τέλος με την Beth να επαναλαμβάνει "Evil, evil, evil".
https://www.youtube.com/watch?v=90m9s9UmMmo
4. A Tribe Called Quest- We The People
Σίγουρα παράξενη επιλογή για μένα αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σ' αυτό το κομμάτι... Χωρίς να έχω ακούσει ακόμη το άλμπουμ, αυτό εδώ το κομμάτι σ' αρπάζει απ' το λαιμό από το πρώτο δευτερόλεπτο, με έναν αγχωτικό ρυθμό και με τις σειρήνες να σε αναστατώνουν. Στίχοι για την σημερινή παράνοια που ζούμε και κυρίως για τον ρατσισμό, αρκετά straightforward αλλά η μουσική και το πιασάρικο ρεφρέν σε κάνει να το ξεχάσεις. Σταθερή αξία οι Tribe και επίκαιροι όσο ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=eAoqWu6wmfI
5. Childish Gambino- Redbone
Ο Donald Glover σταματάει να ραπάρει και κυκλοφορεί έναν r&b- soul δίσκο (Awaken, My Love) με πολλά σύγχρονα στοιχεία, 80's, αρκετό φαλσέττο, πυκνή και γουστόζικη ενορχήστρωση. Σχεδόν prog σε κάποια σημεία αλλά εγώ επιλέξω το λιγότερο περιπετειώδες αλλά πιο groovy "Redbone". το πιο σέξυ κομμάτι του δίσκου, με τους cheesy ήχους από κιθάρες και σύνθια και την ερμηνεία να μας θυμίζει ότι ο Prince δεν πέθανε ποτέ...
https://www.youtube.com/watch?v=Kp7eSUU9oy8
6. Ray LaMontagne- Part One, Hey No Pressure
Blues rock ριφάκι πρώτης κατηγορίας, παραγωγή-γυαλί, "λαχανιασμένα" τα φωνητικά του LaMontagne, στακάτος ρυθμός και μια ψυχεδελίζουσα ατμόσφαιρα, σε έναν ούτως ή άλλως Floyd-ικο δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος.(Ouroboros)
https://www.youtube.com/watch?v=mQq-g6Bn3-o
7. Psychic Ills- Coca-Cola Blues
Γνήσια τέκνα των Brian Jonestown Massacre, ο φετινός τους δίσκος, Inner Journey Out, ήταν από τους αγαπημένους μου. Νωχελικός, σε παρασέρνει μέσα στην υποτονική ψυχεδέλεια του, με αρκετά country στοιχεία και slide κιθάρες στην μια του ώρα δεν γίνεται κουραστικός. Διαλέγω το 7λεπτο "Coca-Cola Blues", που χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο (σαν να ακούς για χιλιοστή φορά κόπια των BJM) καταφέρνει να με κερδίσει με τον υπνωτικό του ρυθμό και τον στίχο του "I don't wanna drink no coca-cola anymore". Άντε βγάλε άκρη...
https://www.youtube.com/watch?v=9fRWCTlEXas
8. The Last Shadow Puppets- Aviation
Κολλητικό το κιθαριστικό hook, καλογραμμένο ρεφρέν, ψευτοσουρεάλ στίχοι για κορίτσια από τον Turner, τα απαραίτητα έγχορδα σ' ένα απ' τα λίγα κομμάτια που έσωσαν τον φετινό δίσκο των Puppets, Everything You've Come To Expect.
https://www.youtube.com/watch?v=Fd1Xc6-6VVg
9. LP- Lost On You
Το ακόυσαμε στους εναλλακτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αρχικά, μετά πέρασε στους mainstream, ρεμίξ στα κλαμπ, το ακούσαμε και ζωντανά με την έλευση της LP στην Ελλάδα, ε όσο να ναι άφησε το στίγμα του το '16. Αλλά μπαίνει στην λίστα μου γιατί είναι ένα απλό γουστόζικο ποπ κομμάτι από αυτά που χρειάζεσαι, τετριμμένη θεματολογία αλλά όταν έχεις μια φωνή σαν της Pergolezzi που συνδυάζει τρομερές ικανότητες δίνοντας ταυτόχρονα τόσο συναίσθημα (σίγουρα ένα κομμάτι βγαλμένο απ ' την ψυχή της) το αποτέλεσμα είναι πέραν αμφιβολίας πάνω από άξιο λόγου.
https://www.youtube.com/watch?v=wDjeBNv6ip0
10. Nick Cave- Girl In Amber
Το Skeleton Tree η φετινή κυκλοφορία του Nick Cave, επισκιάστηκε από τον θάνατο του έφηβου ακόμη γιού του την περασμένη χρονιά. Ο δίσκος είναι σκοτεινός, πραγματεύεται τον θάνατο, τον αποχωρισμό, την μοναξιά και τον πόνο που προκύπτουν από την οριστική φυσική απουσία, πόσο μάλλον από την απουσία ενός παιδιού. Ο Warren Ellis ντύνει μοναδικά το πένθος του Cave, ο οποίος λιγομίλητος στέκεται μπροστά στον θάνατο, που του δείχνει τα πιο σκληρά του δόντια. Το "Girl In Amber" ξεχωρίζει για μένα, με τα σπαραξικάρδια δεύτερα φωνητικά και την πένθιμη εκφορά των στίχων του.
https://www.youtube.com/watch?v=xDR9ijzQbzY
Υ.Γ. Έκαψα υπερβολικά το A Moon Shaped Pool αυτή τη χρονιά και δεν του άξιζε...
1. Iggy Pop- Chocolate Drops
Περίμενα ένα πολύ καλό άλμπουμ όταν άκουσα για τον καινούργιο δίσκο του Iggy Pop και για το ποιοί μουσικοί θα τον πλαισίωναν ( Homme, Fertita, Helders) και ομολογώ ότι αποζημιώθηκα. Τα πρώτα δύο singles ήταν εξαιρετικά- το "Gardenia" και το "Break Into Your Heart"- αλλά θα επιλέξω το πιο στρωτό και πιο ποπ "Chocolate Drops", με την πολύχρωμη ενορχήστρωση του, την πιασάρικη μελωδία του και τα δεύτερα falsetto φωνητικά του, συν την εξαιρετική μπασογραμμή του. Οι στίχοι του Iggy εκφράζουν και σε αυτό τον κομμάτι την μετα-ποπ κατάθλιψη του καθώς βλέπουμε σιγά σιγά τους ροκ μουσικούς αυτής της εποχής να σβήνουν ένας ένας όπως και ο από κάτω κύριος...
https://www.youtube.com/watch?v=NIr0ztHV0Mc
2. David Bowie- Sue (Or In A Season Of Crime)
...ο οποίος άφησε αυτόν τον κόσμο τον Ιανουάριο του έτους που κλείνει, δύο μέρες μετά την κυκλοφορία του Blackstar, στο οποίο συνοδεύεται από τον "αιώνιο" συνεργάτη του Tony Visconti και από μια jazz μπάντα. Πειραματικό ροκ με μπόλικη τζαζ, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία στον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ο Bowie εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διαλέγω με δυσκολία το "Sue (Or In A Season Of Crime)" , για το εθιστικό drumming του, την hard rock κιθάρα του και τα σκοτεινά του σύνθια που μπαίνουν και γεμίζουν το κομμάτι μαζί με την γερασμένη ερμηνεία του Bowie.
https://www.youtube.com/watch?v=MOGPDAFTLQY
3.Savages- Evil
Φεμισνιστικό post-punk και οι ταχύτητες είναι πολύ ψηλά στο δεύτερο άλμπουμ των Savages, Adore Life. Παθιασμένη ερμηνεία από την Jenny Beth, την οποία πλαισιώνουν ιδανικά οι υπόλοιπες του συγκροτήματος, με το κομμάτι να κλιμακώνεται μέχρι να κορυφωθεί στο τέλος με την Beth να επαναλαμβάνει "Evil, evil, evil".
https://www.youtube.com/watch?v=90m9s9UmMmo
4. A Tribe Called Quest- We The People
Σίγουρα παράξενη επιλογή για μένα αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σ' αυτό το κομμάτι... Χωρίς να έχω ακούσει ακόμη το άλμπουμ, αυτό εδώ το κομμάτι σ' αρπάζει απ' το λαιμό από το πρώτο δευτερόλεπτο, με έναν αγχωτικό ρυθμό και με τις σειρήνες να σε αναστατώνουν. Στίχοι για την σημερινή παράνοια που ζούμε και κυρίως για τον ρατσισμό, αρκετά straightforward αλλά η μουσική και το πιασάρικο ρεφρέν σε κάνει να το ξεχάσεις. Σταθερή αξία οι Tribe και επίκαιροι όσο ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=eAoqWu6wmfI
5. Childish Gambino- Redbone
Ο Donald Glover σταματάει να ραπάρει και κυκλοφορεί έναν r&b- soul δίσκο (Awaken, My Love) με πολλά σύγχρονα στοιχεία, 80's, αρκετό φαλσέττο, πυκνή και γουστόζικη ενορχήστρωση. Σχεδόν prog σε κάποια σημεία αλλά εγώ επιλέξω το λιγότερο περιπετειώδες αλλά πιο groovy "Redbone". το πιο σέξυ κομμάτι του δίσκου, με τους cheesy ήχους από κιθάρες και σύνθια και την ερμηνεία να μας θυμίζει ότι ο Prince δεν πέθανε ποτέ...
https://www.youtube.com/watch?v=Kp7eSUU9oy8
6. Ray LaMontagne- Part One, Hey No Pressure
Blues rock ριφάκι πρώτης κατηγορίας, παραγωγή-γυαλί, "λαχανιασμένα" τα φωνητικά του LaMontagne, στακάτος ρυθμός και μια ψυχεδελίζουσα ατμόσφαιρα, σε έναν ούτως ή άλλως Floyd-ικο δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος.(Ouroboros)
https://www.youtube.com/watch?v=mQq-g6Bn3-o
7. Psychic Ills- Coca-Cola Blues
Γνήσια τέκνα των Brian Jonestown Massacre, ο φετινός τους δίσκος, Inner Journey Out, ήταν από τους αγαπημένους μου. Νωχελικός, σε παρασέρνει μέσα στην υποτονική ψυχεδέλεια του, με αρκετά country στοιχεία και slide κιθάρες στην μια του ώρα δεν γίνεται κουραστικός. Διαλέγω το 7λεπτο "Coca-Cola Blues", που χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο (σαν να ακούς για χιλιοστή φορά κόπια των BJM) καταφέρνει να με κερδίσει με τον υπνωτικό του ρυθμό και τον στίχο του "I don't wanna drink no coca-cola anymore". Άντε βγάλε άκρη...
https://www.youtube.com/watch?v=9fRWCTlEXas
8. The Last Shadow Puppets- Aviation
Κολλητικό το κιθαριστικό hook, καλογραμμένο ρεφρέν, ψευτοσουρεάλ στίχοι για κορίτσια από τον Turner, τα απαραίτητα έγχορδα σ' ένα απ' τα λίγα κομμάτια που έσωσαν τον φετινό δίσκο των Puppets, Everything You've Come To Expect.
https://www.youtube.com/watch?v=Fd1Xc6-6VVg
9. LP- Lost On You
Το ακόυσαμε στους εναλλακτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αρχικά, μετά πέρασε στους mainstream, ρεμίξ στα κλαμπ, το ακούσαμε και ζωντανά με την έλευση της LP στην Ελλάδα, ε όσο να ναι άφησε το στίγμα του το '16. Αλλά μπαίνει στην λίστα μου γιατί είναι ένα απλό γουστόζικο ποπ κομμάτι από αυτά που χρειάζεσαι, τετριμμένη θεματολογία αλλά όταν έχεις μια φωνή σαν της Pergolezzi που συνδυάζει τρομερές ικανότητες δίνοντας ταυτόχρονα τόσο συναίσθημα (σίγουρα ένα κομμάτι βγαλμένο απ ' την ψυχή της) το αποτέλεσμα είναι πέραν αμφιβολίας πάνω από άξιο λόγου.
https://www.youtube.com/watch?v=wDjeBNv6ip0
10. Nick Cave- Girl In Amber
Το Skeleton Tree η φετινή κυκλοφορία του Nick Cave, επισκιάστηκε από τον θάνατο του έφηβου ακόμη γιού του την περασμένη χρονιά. Ο δίσκος είναι σκοτεινός, πραγματεύεται τον θάνατο, τον αποχωρισμό, την μοναξιά και τον πόνο που προκύπτουν από την οριστική φυσική απουσία, πόσο μάλλον από την απουσία ενός παιδιού. Ο Warren Ellis ντύνει μοναδικά το πένθος του Cave, ο οποίος λιγομίλητος στέκεται μπροστά στον θάνατο, που του δείχνει τα πιο σκληρά του δόντια. Το "Girl In Amber" ξεχωρίζει για μένα, με τα σπαραξικάρδια δεύτερα φωνητικά και την πένθιμη εκφορά των στίχων του.
https://www.youtube.com/watch?v=xDR9ijzQbzY
Υ.Γ. Έκαψα υπερβολικά το A Moon Shaped Pool αυτή τη χρονιά και δεν του άξιζε...
