Μ' άρεσε μπορώ να πω ο νέος δίσκος του Iggy. Μ' άρεσε η παραγωγή του Josh, και ας θυμίζει πολύ το τελευταίο των QOTSA (αλμπουμάρα!), μ' άρεσαν οι Bowie πινελιές, μ' άρεσε στιχουργικά, όπου ο Iggy μας θυμίζει ότι σιγά σιγά αργοσβήνει όλη η pop όπως την ήξερε σε μια post-pop καταθλιπτική εποχή.
Μπορεί να μην ροκάρει όσο θα θελα αυτός ο δίσκος, αλλά έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως το πρώτο που κυκλοφόρησε σε single από τον δίσκο, το εξαιρετικό "Gardenia". Σέξι όσο πρέπει, ένα κράμα μεταξύ Bowie και Arctic Monkeys, και με τον Iggy κλέβει την παράσταση με τους στίχους του περιγράφοντας την Gardenia ("your hourglass ass"). Πολύ καλό και το "Break Into Your Heart" με το κολλητικό ρεφρέν του και τις desert-rock κιθάρες του Fertita και του Homme.
Επίσης πολύ καλό το "American Valhala" κυρίως στιχουργικά, με τον Iggy να αναρωτιέται για την ζωή μετά θάνατον και για το ποιόν πρέπει να σκοτώσει για να φτάσει εκεί, έχοντας πλέον μόνο το όνομα του. (take it easy Iggy!)
Αγαπημένο και το "Sunday" με πολύ ωραίες κιθάρες, ξανά οι Bowie επιρροές στο προσκήνιο και μια πολύ ωραία και πιασάρικη μελωδία στο ρεφρέν που συνοδεύεται με ξυλόφωνο. Το κομμάτι κλείνει σαν βαλσάκι με τα έγχορδα να κυριαρχούν και όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν.
Επίσης υπάρχει το "Vulture" που έχει μια western αίσθηση, αλλά δεν με τρελαίνει, και κάποια άλλα όχι τόσο καλά που θα λέγα ότι εξαιτίας τους το άλμπουμ κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, αλλά κάποια κομμάτια είναι αρκετά καλά, όπως π.χ. το mid-tempo "Chocolate Drops" με τα backing vocals που θυμίζουν AM τα κουδουνάκια, τα πιάνα που το κάνουν σχεδόν indie. Πολύ όμορφο, ειδικά αν σας αρέσει αυτή η πιο mainstream πτυχή του rock.
Άμα έβαζα και βαθμούς θα του έβαζα ένα εφταράκι, και νομίζω πως θα το ξανακούσω αρκετά μέσα στη χρονιά, αποχαιρετώντας και εγώ μαζί με τον Iggy,την εποχή απ' όπου προέρχεται η αγαπημένη μας μουσική...
Μπορεί να μην ροκάρει όσο θα θελα αυτός ο δίσκος, αλλά έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως το πρώτο που κυκλοφόρησε σε single από τον δίσκο, το εξαιρετικό "Gardenia". Σέξι όσο πρέπει, ένα κράμα μεταξύ Bowie και Arctic Monkeys, και με τον Iggy κλέβει την παράσταση με τους στίχους του περιγράφοντας την Gardenia ("your hourglass ass"). Πολύ καλό και το "Break Into Your Heart" με το κολλητικό ρεφρέν του και τις desert-rock κιθάρες του Fertita και του Homme.
Επίσης πολύ καλό το "American Valhala" κυρίως στιχουργικά, με τον Iggy να αναρωτιέται για την ζωή μετά θάνατον και για το ποιόν πρέπει να σκοτώσει για να φτάσει εκεί, έχοντας πλέον μόνο το όνομα του. (take it easy Iggy!)
Αγαπημένο και το "Sunday" με πολύ ωραίες κιθάρες, ξανά οι Bowie επιρροές στο προσκήνιο και μια πολύ ωραία και πιασάρικη μελωδία στο ρεφρέν που συνοδεύεται με ξυλόφωνο. Το κομμάτι κλείνει σαν βαλσάκι με τα έγχορδα να κυριαρχούν και όλα τα άλλα όργανα να σωπαίνουν.
Επίσης υπάρχει το "Vulture" που έχει μια western αίσθηση, αλλά δεν με τρελαίνει, και κάποια άλλα όχι τόσο καλά που θα λέγα ότι εξαιτίας τους το άλμπουμ κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, αλλά κάποια κομμάτια είναι αρκετά καλά, όπως π.χ. το mid-tempo "Chocolate Drops" με τα backing vocals που θυμίζουν AM τα κουδουνάκια, τα πιάνα που το κάνουν σχεδόν indie. Πολύ όμορφο, ειδικά αν σας αρέσει αυτή η πιο mainstream πτυχή του rock.
Άμα έβαζα και βαθμούς θα του έβαζα ένα εφταράκι, και νομίζω πως θα το ξανακούσω αρκετά μέσα στη χρονιά, αποχαιρετώντας και εγώ μαζί με τον Iggy,την εποχή απ' όπου προέρχεται η αγαπημένη μας μουσική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου