Όλο κάτι με τρώει και θέλω να γράψω γι αυτό το άλμπουμ των 13th Floor Elevators, που θεωρώ (όχι μόνο εγώ φυσικά) πολύ σπουδαίο. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, καθώς 4-5 κομμάτια σου μένουν στην καλύτερη αφού το έχεις ακούσει αλλά μιλάμε για το 1966, θεέ! Δεν υφίσταται καν ψυχεδελική μουσική. Ούτε Σαν Φρανσίσκο, ούτε Καλοκαίρι της Αγάπης, ούτε καλά καλά Velvet Underground.
Κάτι λοιπόν το εξώφυλλο, που είναι ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στο είδος, κάτι το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το θρυλικό πλέον "You're Gonna Miss Me", κάτι η σχέση του frontman τους Roky Erickson με τους αγαπημένους μου Black Angels, συμπατριώτες των Elevators, από το Austin του Texas, όπου περιόδευσαν μαζί του το 2008, καθιστούν για μένα την μπάντα αυτή και το ντεμπούτο τους σημαντικά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, καθώς ο δίσκος έχει "ψωμί".
Ξεκινάει με "You're Gonna Miss Me", το hit των Elevators. Γκαράζ ακόρντα, πρώτη γνωριμία με τον ενοχλητικό θόρυβο που διατρέχει όλο το άλμπουμ, το electric jug (ηλεκτρική τσαγιέρα), υστερικά φωνητικά, ανήκουστα για 1966, κλασσικό και αγαπημένο κομμάτι. Και από κει ξεκινά το ταξίδι στους ψυχεδελικούς ήχους των Elevators με το απειλητικό "Roller Coaster". H φωνή του Erickson ερχόμενη από μακριά, μας αφηγείται την εμπειρία του ψυχεδελικού του ταξιδιού. Σε σημεία γίνεται πιο αγχωτικό, ο Erickson αρχίζει που και που τις κραυγές, το πιο τρελαμένο κομμάτι του δίσκου μακράν. Το electric jug δεν σταματά και αν δεν το αντέχεις προλαβαίνεις να κατέβεις απ' το roller coaster.
Επόμενο κομμάτι το "Splash". Πιο βατά καλιφορνέζικα πράγματα εδώ. Με βασικό hook του κομματιού το "'i'm hooome", και τις φωνητικές αρμονίες αλα Byrds, η ατμόσφαιρα χαλαρώνει λίγο, ακόμα και το electric jug δεν το ακούω πλέον.
Και μετά "Reverberation". Ξανά εδώ με απειλητική διάθεση, σε περίπτωση που χαλαρώσατε. Οι
δεύτερες σ' αυτό το κομμάτι είναι χρυσός. Το αγαπάω αυτό το κομμάτι, είναι πολύ ρυθμικό και ο τρόπος που τραγουδάει ο Erickson το "Reverberation" είναι πολύ εθιστικός. Ακολουθεί πάλι κάτι πιο folk , το "Don't Fall Down". Δεν μπορώ να πω η ένταση ξεθυμαίνει. Εκεί που μας βάζουν στην ψυχεδελική δίνη, μας πετάνε και κάτι πιο παραδοσιακό για να χαλαρώνουμε. Το όλο πράγμα φυσικά για τα δεδομένα της εποχής είναι ανήκουστο, μην το ξεχνάμε.
Μετά ακολουθεί το "Fire Engine".H μηχανή ξεκινάει και παίρνει μπρος, τα φωνητικά τελείως trip-ια για ακόμη μια φορά. Σ' αυτό το κομμάτι γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση ότι η μπάντα κρέμεται από μια κλωστή και είναι έτοιμη να καταρρεύσει, αλλά το όλο πράγμα συνεχίζει και δουλεύει. Αλλοπρόσαλλα φωνητικά, κιθάρες από δω και από κει, η ηλεκτρική τσαγιέρα να μη σταματάει, τι συμβαίνει τέλος πάντων;
Το υπόλοιπο του δίσκου συνεχίζει στα ίδια μοτίβα. Ξεχωρίζω το πιο σκοτεινό, "Kingdom of Heaven", που ακούστηκε και στην σειρά True Detective πριν κανα 2-3 χρόνια.
Ένα άλμπουμ που δεν θα το λιώσεις, καθώς μπορεί να γίνει λίγο κουραστικό αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον να ακούσεις το πρώτο εγχείρημα ψυχεδελικής ροκ μουσικής πριν καν εμφανιστεί ο όρος. Ένα άλμπουμ πολύ μπροστά απ' την εποχή του, προπομπός για ένα από τα μεγαλύτερα υποείδη της σύγχρονης ροκ (και όχι μόνο) μουσικής, που συνεχίζει να είναι επιδραστικό μετά από τόσα χρόνια.
Κάτι λοιπόν το εξώφυλλο, που είναι ότι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στο είδος, κάτι το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το θρυλικό πλέον "You're Gonna Miss Me", κάτι η σχέση του frontman τους Roky Erickson με τους αγαπημένους μου Black Angels, συμπατριώτες των Elevators, από το Austin του Texas, όπου περιόδευσαν μαζί του το 2008, καθιστούν για μένα την μπάντα αυτή και το ντεμπούτο τους σημαντικά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, καθώς ο δίσκος έχει "ψωμί".
Ξεκινάει με "You're Gonna Miss Me", το hit των Elevators. Γκαράζ ακόρντα, πρώτη γνωριμία με τον ενοχλητικό θόρυβο που διατρέχει όλο το άλμπουμ, το electric jug (ηλεκτρική τσαγιέρα), υστερικά φωνητικά, ανήκουστα για 1966, κλασσικό και αγαπημένο κομμάτι. Και από κει ξεκινά το ταξίδι στους ψυχεδελικούς ήχους των Elevators με το απειλητικό "Roller Coaster". H φωνή του Erickson ερχόμενη από μακριά, μας αφηγείται την εμπειρία του ψυχεδελικού του ταξιδιού. Σε σημεία γίνεται πιο αγχωτικό, ο Erickson αρχίζει που και που τις κραυγές, το πιο τρελαμένο κομμάτι του δίσκου μακράν. Το electric jug δεν σταματά και αν δεν το αντέχεις προλαβαίνεις να κατέβεις απ' το roller coaster.
Επόμενο κομμάτι το "Splash". Πιο βατά καλιφορνέζικα πράγματα εδώ. Με βασικό hook του κομματιού το "'i'm hooome", και τις φωνητικές αρμονίες αλα Byrds, η ατμόσφαιρα χαλαρώνει λίγο, ακόμα και το electric jug δεν το ακούω πλέον.
Και μετά "Reverberation". Ξανά εδώ με απειλητική διάθεση, σε περίπτωση που χαλαρώσατε. Οι
δεύτερες σ' αυτό το κομμάτι είναι χρυσός. Το αγαπάω αυτό το κομμάτι, είναι πολύ ρυθμικό και ο τρόπος που τραγουδάει ο Erickson το "Reverberation" είναι πολύ εθιστικός. Ακολουθεί πάλι κάτι πιο folk , το "Don't Fall Down". Δεν μπορώ να πω η ένταση ξεθυμαίνει. Εκεί που μας βάζουν στην ψυχεδελική δίνη, μας πετάνε και κάτι πιο παραδοσιακό για να χαλαρώνουμε. Το όλο πράγμα φυσικά για τα δεδομένα της εποχής είναι ανήκουστο, μην το ξεχνάμε.
Μετά ακολουθεί το "Fire Engine".H μηχανή ξεκινάει και παίρνει μπρος, τα φωνητικά τελείως trip-ια για ακόμη μια φορά. Σ' αυτό το κομμάτι γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση ότι η μπάντα κρέμεται από μια κλωστή και είναι έτοιμη να καταρρεύσει, αλλά το όλο πράγμα συνεχίζει και δουλεύει. Αλλοπρόσαλλα φωνητικά, κιθάρες από δω και από κει, η ηλεκτρική τσαγιέρα να μη σταματάει, τι συμβαίνει τέλος πάντων;
Το υπόλοιπο του δίσκου συνεχίζει στα ίδια μοτίβα. Ξεχωρίζω το πιο σκοτεινό, "Kingdom of Heaven", που ακούστηκε και στην σειρά True Detective πριν κανα 2-3 χρόνια.
Ένα άλμπουμ που δεν θα το λιώσεις, καθώς μπορεί να γίνει λίγο κουραστικό αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον να ακούσεις το πρώτο εγχείρημα ψυχεδελικής ροκ μουσικής πριν καν εμφανιστεί ο όρος. Ένα άλμπουμ πολύ μπροστά απ' την εποχή του, προπομπός για ένα από τα μεγαλύτερα υποείδη της σύγχρονης ροκ (και όχι μόνο) μουσικής, που συνεχίζει να είναι επιδραστικό μετά από τόσα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου