Μπορείς να κάνεις μια λίστα με τα καλύτερα σόλο κιθάρας, αρκεί να ορίσεις τα κριτήρια. Μπορείς να κάνεις μια πλήρως υποκειμενική λίστα, με καθάρα προσωπικά κριτήρια, μια λίστα με τα πιο επιδραστικά ή με αυτά που εμφανίζονται πιο πολύ στις λίστες των μουσικών περιοδικών, κοινώς τα πιο αναγνωρισμένα. Μπορείς να κάνεις γενικά πολλές λίστες. Εγώ επέλεξα να κάνω μια λίστα φουλ υποκειμενική, με κριτήριο το ποιά σόλο με συγκίνησαν στα εφηβικά μου χρόνια, με ενέπνευσαν να πιάσω κιθάρα και να ασχοληθώ πιο σοβαρά μαζί της. Μπορεί να μην έμαθα να παίζω σαν τον Randy Rhoads και να έμεινα πιο πολύ στον ρυθμό αλλά η έμπνευση που μου (σου) δίνει ένα κιθαριστικό σόλο είναι ανεκτίμητη όπως και η μαγεία που προσφέρει το όργανο. Και μιλάμε πάντα για την ηλεκτρική κιθάρα, αυτό το τεχνολογικό θαύμα του 20ου αιώνα, που χρωμάτισε με άπειρα χρώματα την μουσική του προηγούμενου αιώνα και συνεχίζει να το κάνει πιο ταπεινά πλέον και στη νέα χιλιετία. Πάμε να τα δούμε...
No.1 Guns N' Roses - "Sweet Child O' Mine"
Ε εντάξει, τι να πεις τώρα για ένα από τα πιο εμβληματικά σόλο (και τραγούδια) στην ιστορία της rock. O Slash φουλ ψαρωτικός, ειδικά στα μάτια του έφηβου εαυτού μου, είχε ένα attitude τύπου "είμαι ο καλύτερος και πιο κουλ κιθαρίστας ever", ειδικά στο βίντεο κλιπ του "November Rain" (βασικά σε κάθε κλιπ των Guns N' Roses: τoν βάζανε να παίξει έξω από εκκλήσίες, σε γκρεμούς, να ανασταίνεται, μέχρι και στην θάλασσα περπάτησε). Όπως και να 'χει το συγκεκριμένο σόλο είναι ένα αριστούργημα με φοβερό build-up και τη μπάντα να συνοδεύει εξαιρετικά τον καπελοφόρο κιθαρίστα. Αρκεί να βγάλεις απ' το μυαλό σου ότι το έχεις ακούσει ένα εκατομμύριο φορές και να το απολαύσεις σαν να είναι η πρώτη φορά.
No.2 Ozzy Osbourne - "Mr. Crowley"
Κλασικό και αυτό. Ο κιθαρίστας που αναβίωσε την καριέρα του Ozzy μετά τους Sabbath αλλά "έφυγε" μικρός. Αδιανόητος κιθαρίστας για τα δεδομένα της εποχής με πολύ φρέσκια ματιά στον τότε σκληρό ήχο. Σε ένα heavy metal που τότε γεννιόταν σιγά σιγά, ο Randy Rhoads με τα riffs, τα νεοκλασικά του περάσματα και τα τεχνικά του σόλο ήταν ένας από αυτούς που έβαλλαν το λιθαράκι (μπορεί και κοτρόνα ολόκληρη) στον σκληρό κιθαριστκό ήχο.
Στο "Mr. Crowley" παίζει δύο απίστευτα σόλο που για μένα ξεπερνάνε το σόλο του "Crazy Train" και εν τέλει κερδίζει τη θέση του σ' αυτή τη λίστα.
No. 3 Yngwie Malmsteen- "Far Beyond The Sun"
Ε τώρα τι να πεις γι' αυτόν τον άρρωστο τύπο (και με την καλή και με την κακή έννοια). Κανένας δεν τον χωνεύει για τον χαρακτήρα του, τον έχουνε πει ποζερά, shredder χωρίς ψυχή, δεν ξέρω και 'γω τι άλλο. Δεν ξέρω τι λέτε εγώ πάντως στο Λύκειο είχα κάνει τσισάκια με το Rising Force και δη με το συγκεκριμένο κομμάτι και βίντεο. Δεν υπήρχε καλύτερος στο μυαλό μου για αρκετό καιρό...
No.4 Deep Purple - "Child In Time"
Μεγάλη τρέλα μ' αυτό το κομμάτι. Το κορυφαίο rock κομμάτι για μένα εκείνα τα αθώα χρόνια. Απίστευτη δομή, χτίσιμο, ριφς, κραυγές από τον Gillan μέχρι εκεί που δεν πάει, για να φτάσουμε στο επικό σόλο του Ritchie Blackmore (τον μπαμπά του Yngwie) και μετά ξανά χαλάρωση, χτίσιμο και κραυγές. Η πιο γρήγορη και φασαριόζικη μπάντα της εποχής δοκίμασαν τα όρια της rock μουσικής και με το "Child In Time" έφτασαν εκεί που λίγες μπάντες είχαν φτάσει ως τότε. Και αυτό το σόλο, αχ το σόλο...
No.5 Steve Vai - "For The Love Of God"
Ακόμη ένας ποζεράς, παιχταράς, χωρίς ψυχή (ούτε καν). Παιχταράς, cool όσο δεν πάει, διαβασμένος, κιθαρισταράς, ο Steve Vai είναι στην κορυφή και μόνο αυτό το κομμάτι να μας είχε προσφέρει. Ποιος είπε ότι δεν έχει ψυχή; Ποιος είπε ότι ψυχή έχουν μόνο τα blues;
No.6 - Extreme - "Play With Me"
Nunno Bettencourt. Nunno fuckin' Bettencourt! Μπάντα του οι Extreme όπως και το παίξιμο του. Είχα να διαλέξω μεταξύ αυτού και του "Get The Funk Out", αλλά εδώ ο τύπος -για μένα ο πιο άξιος συνεχιστής του Eddie Van Halen που πήγε τη φάση ένα βήμα παραπέρα- πέρα από τα τις κλασικές τεχνικές shredding, την απίστευτη τεχνική κα το γουστόζικο παίξιμο βαράει και έναν Mozart! Ναι, Mozart. Ακούστε και θα σας πέσει το σαγόνι. Ο τύπος ήταν- και είναι- τέρας!
No.7 Van Halen - "Eruption"
Ο Θεός της εφηβείας μου! Ο Θεός για χιλιάδες που έχουν πιάσει την εξάχορδη. Τα υπόλοιπα περιττά...
No.8 Eric Johnson - "Cliffs Of Dover"
Τρελό κομμάτι αυτό. Ένα από τα αριστουργήματα της ηλεκτρικής κιθάρας, το ανακάλυψα όπως πολλοί άλλοι της γενιάς μου, από το Guitar Hero. Στο GH έβγαινε το κομμάτι να το παίξεις, στην κανονική ηλεκτρική δεν θα έλεγα ότι βγαίνει... Απίστευτος κιθαρίστας ο Eric Johnson, πήρε τα blues και τις πεντατονικές και τα πήγε τελείως αλλού. Και τα είχε όλα. Τεχνική, συναίσθημα, ξεχωριστό ήχο, εξαιρετική σύνθεση και ουσία. Iconic που λέμε και στο χωριό.
No.9 Gary Moore - "Walking By Myself"
Ο Gary Moore. Τι να πρωτοπούμε για τον Gary Moore. Θα μπορούσαν να μπουν κανα δυό - τρία σόλο εδώ αλλά αυτό που με τρέλανε στην εφηβεία μου ήταν αυτό το σόλο. Απόλυτος ήχος (για την ακρίβεια ο ήχος που ονειρευόμουν ότι θα έχω κάποια μέρα), επιθετικό παίξιμο γεμάτο πάθος, ακραία bends και μπόλικη ιρλανδική τρέλα, που παρόλο που ήταν αριστερόχειρας έμαθε να παίζει κιθάρα σαν δεξιόχειρας. Για τέτοια τρέλα μιλάμε...
No. 10 UFO - "Rock Bottom"
19 χρονών ο Michael Schenker σ' αυτό το άλμπουμ (το Phenomenon). Και παίζει μερικά απ' τα καλύτερα σόλο που θα ακούσεις από rock κιθαρίστα. Ένας από τους guitar heroes της εφηβείας μου, με απίστευτη αίσθηση της μελωδίας, που όσο περνάνε τα χρόνια ανεβαίνει όλο και πιο πολύ στα μάτια μου, παρότι δεν ακούω πλέον τόσο συχνά το hard rock των UFO. Εδώ το σόλο είναι από μόνο του μια σύνθεση, από τις κορυφαίες στιγμές της ηλεκτρικής κιθάρας, ενώ αξίζει να ακούσετε και την εκτέλεση από το Strangers In The Night για περισσότερες συγκινήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου