Τις προάλλες είδα στο youtube κάποια βιντεάκια από τηλεοπτικές εμφανίσεις των Small Faces, στα 60's και πραγματικά είχα ξεχάσει πόσο καλή μπάντα ήταν. Από τους πρώτους mod rockers, ήταν ενεργοί για μόλις 4 χρόνια (1965-1969), και παρ' όλα αυτά έκαναν μεγάλη αίσθηση εκείνα τα χρόνια κυρίως λόγω του Steve Marriott (1947-1991) τον οποίο συνήθως ξεχνάμε όταν μιλάμε για τις καλύτερες φωνές στη ροκ μουσική. Ο Marriott συνέχισε ύστερα στους Humble Pie και οι υπόλοιποι έγιναν απλά οι Faces με την προσθήκη των Ronnie Wood και Rod Stewart, με τους οποίους έκανε μια εξαιρετική ακουστική διασκευή στο "For Your Love" των Yardbirds.
Πέρα όμως από τη φωνή του και το πόσο δεμένοι ήταν οι Small Faces, μου έκανε εντύπωση και το ότι ο Marriott ήταν ένας πολύ αξιόλογος τραγουδοποιός, απόδειξη του οποίου αποτελεί το κορυφαίο "Tin Soldier". Εκεί που το κομμάτι ξεκινάει με τέσσερα κλασσικά ακόρντα τα οποία είναι αρκετά σε σύγχρονους επιτυχημένους ροκ τραγουδοποιούς ( βλ. Jack White) ο Marriott εμπλουτίζει το κομμάτι με ακόρντα από εκεί που δεν το περιμένεις, τα ντραμς και το μπάσο είναι απίστευτα δεμένα και τα καταπληκτικά πλήκτρα του McLagan και το ρεφρέν είναι εξαιρετικό με τα γυναικεία φωνητικά. Καλά μην μιλήσω για τα φωνητικά του ίδιου του Marriott... Ένα rhythm and blues κομμάτι στον πυρήνα του αλλά με ψυχεδελικές πινελιές που επηρέασε όλη την μετέπειτα brit-pop σκηνή, από τον Paul Weller μέχρι τον Noel Gallagher. Πραγματικά τέτοια κομμάτια με κάνουν να σκέφτομαι τη ρήση "They don't make them like that anymore", το οποίο πλέον στη ροκ θέλουμε ή όχι είναι αναπόφευκτο όταν μιλάμε για πραγματικά καλά τραγούδια...
Πέρα όμως από τη φωνή του και το πόσο δεμένοι ήταν οι Small Faces, μου έκανε εντύπωση και το ότι ο Marriott ήταν ένας πολύ αξιόλογος τραγουδοποιός, απόδειξη του οποίου αποτελεί το κορυφαίο "Tin Soldier". Εκεί που το κομμάτι ξεκινάει με τέσσερα κλασσικά ακόρντα τα οποία είναι αρκετά σε σύγχρονους επιτυχημένους ροκ τραγουδοποιούς ( βλ. Jack White) ο Marriott εμπλουτίζει το κομμάτι με ακόρντα από εκεί που δεν το περιμένεις, τα ντραμς και το μπάσο είναι απίστευτα δεμένα και τα καταπληκτικά πλήκτρα του McLagan και το ρεφρέν είναι εξαιρετικό με τα γυναικεία φωνητικά. Καλά μην μιλήσω για τα φωνητικά του ίδιου του Marriott... Ένα rhythm and blues κομμάτι στον πυρήνα του αλλά με ψυχεδελικές πινελιές που επηρέασε όλη την μετέπειτα brit-pop σκηνή, από τον Paul Weller μέχρι τον Noel Gallagher. Πραγματικά τέτοια κομμάτια με κάνουν να σκέφτομαι τη ρήση "They don't make them like that anymore", το οποίο πλέον στη ροκ θέλουμε ή όχι είναι αναπόφευκτο όταν μιλάμε για πραγματικά καλά τραγούδια...