Οι "Πίσω Σελίδες" του Dylan και του Σαββόπουλου

Μεγάλο και πολύ σημαντικό το "My Back Pages" του Bob Dylan για την pop/ rock μουσική ιστορία όπως και για τον γράφοντα. Το κομμάτι είναι ουσιαστικά ένας εσωτερικός μονόλογος του διάσημου τραγουδοποιού που αμφισβητεί ότι ήξερε μέχρι τότε σε ιδεολογικό επίπεδο και αφήνοντας σιγά σιγά τα τραγούδια διαμαρτυρίας και το folk κίνημα, στρέφεται σε πιο προσωπικά τραγούδια ομολογώντας νεότερος απ' ότι παλιότερα ("I was so much older then / I'm younger than that now"). Από στιχουργικής πλευράς είναι ένα εξαιρετικό ποίημα, με τον Dylan να αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά master με τις λέξεις (θα τους παραθέσω στο τέλος του κειμένου για να κρίνετε και από μόνοι σας). Συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Another Side of Bob Dylan του 1964 ενώ η πιο γνωστή του διασκευή είναι αυτή των Byrds τρία χρόνια μετά, στον δίσκο Younger Than Yesterday, με τις δωδεκάχορδες κιθάρες του συγκροτήματος και τις καταπληκτικές φωνητικές του αρμονίες να απογειώνουν το κομμάτι.

Και ερχόμαστε 2 χρόνια μετά την εκτέλεση των Byrds, στην Ελλάδα, όπου στον δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου Το Περιβόλι του Τρελλού συμπεριλαμβάνεται το τραγούδι "Οι Πίσω Μου Σελίδες". Ο Σαββόπουλος έχει κατηγορηθεί πολλάκις απ' τους επικριτές του για το ότι έχει κλέψει κατά κόρον τον Bob Dylan. Όμως στην περίπτωση του τραγουδιού αυτού, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα πέρα από το "δάνειο" του τίτλου απ' τον Νιόνιο. Το κομμάτι στέκει σαν μια ανεξάρτητη δημιουργία, στο οποίο ο πρωταγωνιστής μιλάει για τις πίσω του σελίδες οι οποίες φεύγουν "σαν τρελές μέσα στην μπόρα" και τις αφήνει να πλανηθούν "μεσ' τις ξένες τις καρδιές". Δεν τις αμφισβητεί όπως ο Dylan, ο οποίος θέλει να τις ξεφορτωθεί σε ένα κομβικό κομμάτι της προσωπικής του πορείας. Ο Σαββόπουλος τις αφήνει να πλανηθούν και από κει κι έπειτα παρατηρεί τα νέα παιδία που αφήνουν "των γονιών τους τις φωλιές", την ευαίσθητη αθλήτρια και τις εκατομμύρια μηχανές που τυρρανάνε τις ζωές μας. Δηλαδή ο Σαββόπουλος στρέφεται προς τα έξω, στην κοινωνία εκεί όπου κατευθύνονται και οι "πίσω του σελίδες", ενώ ο Dylan παραμένει στο προσωπικό αμφισβητώντας ότι είχε μάθει από την κοινωνία, από το σχολείο και από τους μέχρι τότε συντρόφους του.

Για το τέλος αφήνω την πρώτη εκτέλεση του Bob και παραθέτω και τους εξαιρετικούς στίχους:

Bob Dylan - My Back Pages 

Crimson flames tied through my ears, rollin' high and mighty traps
Pounced with fire on flaming roads using ideas as my maps
"We'll meet on edges, soon, " said I, proud 'neath heated brow
Ah, but I was so much older then, I'm younger than that now

 

Half-wracked prejudice leaped forth, "rip down all hate, " I screamed
Lies that life is black and white spoke from my skull, I dreamed
Romantic facts of musketeers foundationed deep, somehow
Ah, but I was so much older then, I'm younger than that now

 

Girls' faces formed the forward path from phony jealousy
To memorizing politics of ancient history
Flung down by corpse evangelists, unthought of, though somehow
Ah, but I was so much older then. I'm younger than that now

 

A self-ordained professor's tongue too serious to fool
Spouted out that liberty is just equality in school
"Equality, " I spoke the word as if a wedding vow
Ah, but I was so much older then, I'm younger than that now

 

In a soldier's stance, I aimed my hand at the mongrel dogs who teach
Fearing not that I'd become my enemy in the instant that I preach
My existence led by confusion boats, mutiny from stern to bow
Ah, but I was so much older then, I'm younger than that now

 

Yes, my guard stood hard when abstract threats too noble to neglect
Deceived me into thinking I had something to protect
Good and bad, I define these terms quite clear, no doubt, somehow
Ah, but I was so much older then I'm younger than that now

 

 

Όταν η ποίηση παράγει hits!

Φοιτητής της Φιλοσοφικής πριν κάτι χρόνια, έψαχνα ποιήματα για κάποια εργασία σχετική με την ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα. Είχα ανοίξει διάφορες ανθολογίες με κορυφαία ποιήματα της ελληνικής γλώσσας και κάποια στιγμή αρχίζω και διαβάζω κάτι πολύ γνώριμο. "Μέσα στη βουή του δρόμου, ήταν να βρω το όνειρο μου". Ώπα! Αυτό κάπου το ξέρω... Και φτάνω πιο κάτω: "Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο/ σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα" και αρχίζω να το λέω τραγουδιστά. Και λέω "τι λές ρε;" Κοιτάω ξανά ποιητή: Μήτσος Παπανικολάου, κοιτάω χρονολογία: 1927!

Ναι κυριές και κύριοι, η γνωστή επιτυχία των Domenica, για όσους δεν το ήξεραν, πριν μελοποιηθεί ήταν ένα ποίημα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα!

Ο ποιητής Μήτσος Παπανικολάου (1900- 1943) ήταν ότι πιο κοντινό θα βρεις στην Ελλάδα σε καταραμένο ποιητή. Αυτοκαταστροφικός, εξαρτημένος από ουσίες, με εισαγωγές σε ψυχιατρικές κλινικές και ένας πρόωρος θάνατος από υπερβολική δόση. Προφανώς θαύμαζε τους αντίστοιχους καταραμένους ποιητές εκ Γαλλίας (Ρεμπώ, Μποντλέρ και τα σχετικά), ενώ δεν θα μπορόύσε να μην έχει επηρεαστεί από τον σύγχρονο του Κώστα Καρυωτάκη. Δεν θα σταθώ στα βιογραφικά του καθώς δεν είναι δύσκολο να τα βρείτε στο διαδίκτυο, αλλά θα σταθώ στο ότι ο τύπος έγραψε ένα ποίημα 100 χρόνια πριν και αυτό έγινε επιτυχία χωρίς να ακούγεται παρωχημένο ούτε στο ελάχιστο. Υπεύθυνοι γι αυτό οι Domenica, καθώς η μελοποίηση ενός ποιήματος και μάλιστα με τόσο πετυχημένο τρόπο είναι ένα από τα πιο δύσκολα- κατά τη γνώμη μου- εγχειρήματα που μπορεί να φέρει σε πέρας ένας συνθέτης- τραγουδοποιός στην ελληνική γλώσσα.

"Τι προτιμάς καρδούλα μου, δεσμό ή τρίτη δέσμη;"

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, για μένα (όπως και για πολλούς άλλους), είναι ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς των τελευταίων 30 χρόνων στην χώρα μας. Έχει γράψει πολλά τραγούδια, άλλα πιο εσωτερικά, άλλα πιο ανάλαφρα, άλλα πιο φιλοσοφικά, άλλα πιο ψυχαναλυτικά ενώ το χιούμορ και η εφευρετικότητα δεν απουσιάζουν απ' τον στίχο του. Η ευχέρεια που έχει με την ελληνική γλώσσα είναι εμφανέστατη ενώ η πυκνότητα της γραφής του δεν τον αποτρέπει από το να είναι πολύ εύστοχος και άμεσος. Πέρα απ' όλα αυτά, ο Δεληβοριάς πολλές φορές έχει αποδειχθεί μεγάλο troll! 

Για του λόγου το αληθές στον δίσκο του Η Ζωή Μόνο Έτσι Είναι Ωραία... συναντάμε το κομμάτι "Τριτοδεσμίτισσα"το οποίο εκτίμησα δεόντως όντας μαθητής θεωρητικής κατεύθυνσης στο σχολείο (η παλιά τρίτη δέσμη δηλαδή). Ο πρωταγωνιστής μας θέλει να ρίξει μια κοπέλα η οποία προφανώς είναι τριτοδεσμίτισσα και θέλει να περάσει στις Πανελλήνιες. Η κοπέλα έχει καεί στο διάβασμα και οι προσπάθειες του αγοριού να τη ρίξει πέφτουν πάνω σε ρητά φιλοσόφων και λατινικά κείμενα:

" Κι όλο σε παίρνουμε στο σπίτι και δεν απαντάς ποτέ/
τι αποστηθίζεις τα ρητά του Μοντεσκιέ"

" σου λέμε μια γλυκιά κουβέντα κι άλλο τίποτα δεν λες/
μόνο “Cartago civitas delenda est”"

" στης αγκαλιάς μου έλα πάλι το κρυφό αναγνωστικό/
κι ασ’ τον μπαμπά σου να σε θέλει νομικό"

Το κομμάτι συνδυάζει πολύ έξυπνα την τρίτη δέσμη με την άνθο- δέσμη ("Θα ‘ρθω στο σπίτι σου αύριο κρατώντας ανθοδέσμη/ μήπως μου πεις τι προτιμάς καρδούλα μου / δεσμό ή τρίτη δέσμη;") και αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις είναι που κάνει το κομμάτι troll, έξυπνο, χιουμοριστικό και εύστοχο όσον αφορά το κάψιμο που σου προκαλούν οι Πανελλήνιες.

Ο πρωταγωνιστής καταλήγει προτρέποντας την κοπέλα να αφήσει τις εκθέσεις και να γράψει "δυό λέξεις μόνο" ("μη γράψεις κι άλλην έκθεση αγάπη μου / γράψε δυο λέξεις μόνο"). Πάντως όπως το ακούω το στόρι για χυλόπιτα το κόβω...

10 σόλο κιθάρας που με τρέλαναν στη εφηβεία μου

Μπορείς να κάνεις μια λίστα με τα καλύτερα σόλο κιθάρας, αρκεί να ορίσεις τα κριτήρια. Μπορείς να κάνεις μια πλήρως υποκειμενική λίστα, με καθάρα προσωπικά κριτήρια, μια λίστα με τα πιο επιδραστικά ή με αυτά που εμφανίζονται πιο πολύ στις λίστες των μουσικών περιοδικών, κοινώς τα πιο αναγνωρισμένα. Μπορείς να κάνεις γενικά πολλές λίστες. Εγώ επέλεξα να κάνω μια λίστα φουλ υποκειμενική, με κριτήριο το ποιά σόλο με συγκίνησαν στα εφηβικά μου χρόνια, με ενέπνευσαν να πιάσω κιθάρα και να ασχοληθώ πιο σοβαρά μαζί της. Μπορεί να μην έμαθα να παίζω σαν τον Randy Rhoads και να έμεινα πιο πολύ στον ρυθμό αλλά η έμπνευση που μου (σου) δίνει ένα κιθαριστικό σόλο είναι ανεκτίμητη όπως και η μαγεία που προσφέρει το όργανο. Και μιλάμε πάντα για την ηλεκτρική κιθάρα, αυτό το τεχνολογικό θαύμα του 20ου αιώνα, που χρωμάτισε με άπειρα χρώματα την μουσική του προηγούμενου αιώνα και συνεχίζει να το κάνει πιο ταπεινά πλέον και στη νέα χιλιετία. Πάμε να τα δούμε...

No.1 Guns N' Roses - "Sweet Child O' Mine"

Ε εντάξει, τι να πεις τώρα για ένα από τα πιο εμβληματικά σόλο (και τραγούδια) στην ιστορία της rock. O Slash φουλ ψαρωτικός, ειδικά στα μάτια του έφηβου εαυτού μου, είχε ένα attitude τύπου "είμαι ο καλύτερος και πιο κουλ κιθαρίστας ever", ειδικά στο βίντεο κλιπ του "November Rain" (βασικά σε κάθε κλιπ των Guns N' Roses: τoν βάζανε να παίξει έξω από εκκλήσίες, σε γκρεμούς, να ανασταίνεται, μέχρι και στην θάλασσα περπάτησε). Όπως και να 'χει το συγκεκριμένο σόλο είναι ένα αριστούργημα με φοβερό build-up και τη μπάντα να συνοδεύει εξαιρετικά τον καπελοφόρο κιθαρίστα. Αρκεί να βγάλεις απ' το μυαλό σου ότι το έχεις ακούσει ένα εκατομμύριο φορές και να το απολαύσεις σαν να είναι η πρώτη φορά.

 

 

No.2  Ozzy Osbourne - "Mr. Crowley"

Κλασικό και αυτό. Ο κιθαρίστας που αναβίωσε την καριέρα του Ozzy μετά τους Sabbath αλλά "έφυγε" μικρός. Αδιανόητος κιθαρίστας για τα δεδομένα της εποχής με πολύ φρέσκια ματιά στον τότε σκληρό ήχο. Σε ένα heavy metal που τότε γεννιόταν σιγά σιγά, ο Randy Rhoads με τα riffs, τα νεοκλασικά του περάσματα και τα τεχνικά του σόλο ήταν ένας από αυτούς που έβαλλαν το λιθαράκι (μπορεί και κοτρόνα ολόκληρη) στον σκληρό κιθαριστκό ήχο. 

Στο "Mr. Crowley" παίζει δύο απίστευτα σόλο που για μένα ξεπερνάνε το σόλο του "Crazy Train" και εν τέλει κερδίζει τη θέση του σ' αυτή τη λίστα.

 

No. 3 Yngwie Malmsteen- "Far Beyond The Sun"

Ε τώρα τι να πεις γι' αυτόν τον άρρωστο τύπο (και με την καλή και με την κακή έννοια). Κανένας δεν τον χωνεύει για τον χαρακτήρα του, τον έχουνε πει ποζερά, shredder χωρίς ψυχή, δεν ξέρω και 'γω τι άλλο. Δεν ξέρω τι λέτε εγώ πάντως στο Λύκειο είχα κάνει τσισάκια με το Rising Force και δη με το συγκεκριμένο κομμάτι και βίντεο. Δεν υπήρχε καλύτερος στο μυαλό μου για αρκετό καιρό...

 

 

No.4 Deep Purple - "Child In Time"

Μεγάλη τρέλα μ' αυτό το κομμάτι. Το κορυφαίο rock κομμάτι για μένα εκείνα τα αθώα χρόνια. Απίστευτη δομή, χτίσιμο, ριφς, κραυγές από τον Gillan μέχρι εκεί που δεν πάει, για να φτάσουμε στο επικό σόλο του Ritchie Blackmore (τον μπαμπά του Yngwie) και μετά ξανά χαλάρωση, χτίσιμο και κραυγές. Η πιο γρήγορη και φασαριόζικη μπάντα της εποχής δοκίμασαν τα όρια της rock μουσικής και με το "Child In Time" έφτασαν εκεί που λίγες μπάντες είχαν φτάσει ως τότε. Και αυτό το σόλο, αχ το σόλο... 

 

No.5 Steve Vai - "For The Love Of God"

Ακόμη ένας ποζεράς, παιχταράς, χωρίς ψυχή (ούτε καν). Παιχταράς, cool όσο δεν πάει, διαβασμένος, κιθαρισταράς, ο Steve Vai είναι στην κορυφή και μόνο αυτό το κομμάτι να μας είχε προσφέρει. Ποιος είπε ότι δεν έχει ψυχή; Ποιος είπε ότι ψυχή έχουν μόνο τα blues; 

 

No.6 - Extreme - "Play With Me"

Nunno Bettencourt. Nunno fuckin' Bettencourt! Μπάντα του οι Extreme όπως και το παίξιμο του. Είχα να διαλέξω μεταξύ αυτού και του "Get The Funk Out", αλλά εδώ ο τύπος -για μένα ο πιο άξιος συνεχιστής του Eddie Van Halen που πήγε τη φάση ένα βήμα παραπέρα- πέρα από τα τις κλασικές τεχνικές shredding, την απίστευτη τεχνική κα το γουστόζικο παίξιμο βαράει και έναν Mozart! Ναι, Mozart. Ακούστε και θα σας πέσει το σαγόνι. Ο τύπος ήταν- και είναι- τέρας! 

 

No.7 Van Halen - "Eruption"

Ο Θεός της εφηβείας μου! Ο Θεός για χιλιάδες που έχουν πιάσει την εξάχορδη. Τα υπόλοιπα περιττά...

No.8 Eric Johnson - "Cliffs Of Dover"

Τρελό κομμάτι αυτό. Ένα από τα αριστουργήματα της ηλεκτρικής κιθάρας, το ανακάλυψα όπως πολλοί άλλοι της γενιάς μου, από το Guitar Hero. Στο GH έβγαινε το κομμάτι να το παίξεις, στην κανονική ηλεκτρική δεν θα έλεγα ότι βγαίνει... Απίστευτος κιθαρίστας ο Eric Johnson, πήρε τα blues και τις πεντατονικές και τα πήγε τελείως αλλού. Και τα είχε όλα. Τεχνική, συναίσθημα, ξεχωριστό ήχο, εξαιρετική σύνθεση και ουσία. Iconic που λέμε και στο χωριό.

 

No.9 Gary Moore - "Walking By Myself"

Ο Gary Moore. Τι να πρωτοπούμε για τον Gary Moore. Θα μπορούσαν να μπουν κανα δυό - τρία σόλο εδώ αλλά αυτό που με τρέλανε στην εφηβεία μου ήταν αυτό το σόλο. Απόλυτος ήχος (για την ακρίβεια ο ήχος που ονειρευόμουν ότι θα έχω κάποια μέρα), επιθετικό παίξιμο γεμάτο πάθος, ακραία bends και μπόλικη ιρλανδική τρέλα, που παρόλο που ήταν αριστερόχειρας έμαθε να παίζει κιθάρα σαν δεξιόχειρας. Για τέτοια τρέλα μιλάμε... 

 

No. 10 UFO - "Rock Bottom"

19 χρονών ο Michael Schenker σ' αυτό το άλμπουμ (το Phenomenon). Και παίζει μερικά απ' τα καλύτερα σόλο που θα ακούσεις από rock κιθαρίστα. Ένας από τους guitar heroes της εφηβείας μου, με απίστευτη αίσθηση της μελωδίας, που όσο περνάνε τα χρόνια ανεβαίνει όλο και πιο πολύ στα μάτια μου, παρότι δεν ακούω πλέον τόσο συχνά το hard rock των UFO. Εδώ το σόλο είναι από μόνο του μια σύνθεση, από τις κορυφαίες στιγμές της ηλεκτρικής κιθάρας, ενώ αξίζει να ακούσετε και την εκτέλεση από το Strangers In The Night για περισσότερες συγκινήσεις.

 

Η γλυκιά Ruby του Cat Stevens

Παιδί ενός Eλληνοκύπριου και μιας Σουηδέζας, ο Cat Stevens, που γεννήθηκε ως Στέφανος Δημήτριος Γεωργίου στο Λονδίνο το 1948, είναι ένα από τα σημαντικότερα ονόματα τραγουδιστών- τραγουδοποιών στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 παράτησε το όνομα Cat Stevens και τη μουσική βιομηχανία έπειτα από ένα συμβάν που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή του, άλλαξε το όνομα του σε Yusuf Islam και στράφηκε στον Ισλαμισμό και τις φιλανθρωπίες.

Παρά την κρίση ταυτότητας που είχε κατά την διάρκεια της ζωής ο αγαπημένος τραγουδοποιός όπως θα παρατηρήσατε, ο Yusuf/ Cat Stevens γνώριζε πάντα ότι είχε ελληνικό αίμα στις φλέβες και όταν ήταν ακόμη στα ντουζένια του και έγραφε επιτυχίες όπως το "Wild World", το "Peace Train" και το "Moonshadow", έγραψε και ένα μικρό συμπαθητικό τραγουδάκι με το οποίο τίμησε την ελληνική καταγωγή του. Το 1971 λοιπόν στο πέμπτο του άλμπουμ, το οποίο είναι και ένα από τα καλύτερα της καριέρας του, το Teaser and the Firecat, περιέχεται το κομμάτι "Rubylove".

Το κομμάτι αρχικά είναι σε ρυθμό καλαματιανού (7/8 για τους μουσικούς) και το κύριο όργανο του κομματιού είναι το αγαπητό μας μπουζούκι, με τον Cat να ξεκινάει να τραγουδάει για τη γλυκιά του Ruby στα Αγγλικά.

Όμως το ελληνικό στοιχείο δεν μένει μόνο στο μουσικό κομμάτι. Μετά το πρώτο λεπτό του κομματιού ο Cat Stevens ξεκινάει και τραγουδάει στα ελληνικά (!) τους παρακάτω στίχους.

"Ρούμπι Γλυκια

Έλα ξανά

Έλα ξανά κοντά μου

Έλα πρωί, με την αυγή 

Συ σαι σαν ηλιαχτίδα

Ρούμπι μου μικρή"                                                                                                                      

Τολμώ να πω ότι την πρώτη φορά που το άκουσα, όσο υποψιασμένος και αν ήμουν γνωρίζοντας την καταγωγή του, ξαφνιάστηκα! Ελπίζω να ξαφνιαστείτε και σεις...

 

Όταν η Νίνα φώναζε "Δύναμη"

Το single που κυκλοφόρησε ο Hozier το 2018, το "Nina Cried Power", αποτελεί φόρο τιμής σε μουσικούς που ήταν και είναι κατά τη διάρκεια της καριέρας τους υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμμετείχαν στο λεγόμενο civil rights movement που αναδείχθηκε τη δεκαετία του 1960 στην Αμερική με πολιτικές φιγούρες όπως ο Martin Luther King. Ο τίτλος αναφέρεται στην Nina Simone και στο κομμάτι της "Sinnerman" στο οποίο ακούμε να επαναλαμβάνει πολλές φορές τη λέξη "power". ("Power has been cried by those stronger than me /Straight into the face that tells you to rattle your chains /If you love bein' free"). Η Nina Simone ήταν διάσημη πέρα από το απίστευτο μουσικό ταλέντο της και σαν ακτιβίστρια και το έργο της χαρακτηρίζεται από μια τεράστια ψυχική δύναμη, στην οποία αναφέρεται και ο Hozier.

Το κομμάτι είναι ένας ύμνος αφιερωμένος σ' αυτούς τους ανθρώπους αλλά και στην ανθρώπινη δύναμη και ελευθερία εν γένει. Οι καλλιτέχνες που αναφέρονται στο κομμάτι (εκτός από τη Nina Simone φυσικά) είναι οι Woody Guthrie, Billie Holiday, James Brown, Curtis Mayfield, BB King, Marvin Gaye, Pete Seeger, Patti LaBelle Bob Dylan, John Lennon, Joni Mitchell και η Mavis Staples με την οποία μοιράζεται τα φωνητικά ο Hozier στο κομμάτι. Μάλιστα η τελευταία ήταν πολύ κοντά στο κίνηματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στον ίδιο τον Martin Luther King, καθώς ήταν στενός φίλος του πατέρα της, ενώ το οικογενειακό της συγκρότημα οι Staples Singers ταυτίστηκαν με το κίνημα τραγουδώντας διασκευές κομματιών με κοινωνικό μήνυμα, όπως το "A Hard Rain's Gonna Fall" του Dylan και το "For What It's Worth" του Stephen Stills.

Ο Καζαντζίδης στην Βαλτιμόρη

 Το The Wire, θεωρείται μια από τις κορυφαίες τηλέοπτικες σειρές της τελευταίας εικοσαετίας, και μια  απ' τις κορυφαίες γενικότερα για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν εδώ.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι στην δεύτερη σεζόν ανακατεύονται και κάποιοι Έλληνες που συνδέονται με το κύκλωμα ναρκωτικών στην Βαλτιμόρη. Με τα σπαστά τους Ελληνικά δεν μας πείθουν και πολύ εμάς που τη μιλάμε τη γλώσσα, ενώ ο αρχιμαφιόζος είναι γνωστός σαν "The Greek". Πίνει ελληνικό καφέ, ακούει ελληνικά τραγούδια αλλά μάλλον όλα αυτά γίνονται για κάλυψη, καθώς η ελληνική του ταυτότητα αμφισβητείται και μέσα στην ίδια τη σειρά (προφανώς! Ο Μπάγεβιτς τα μιλάει καλύτερα!).

Οι συντελεστές της σειράς αποφάσισαν λόγω του ελληνικού χρώματος που πήρε η δεύτερη σεζόν, να ντύσουν το τέλος του 11ου επεισοδίου με το κομμάτι "Έφυγε έφυγε" σε ερμηνεία Στέλιου Καζαντζίδη. Το κομμάτι είναι γραμμένο από τον Βασίλη Βασιλειάδη και τον Πυθαγόρα (μουσική και στίχους αντίστοιχα) και συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Στέλιος Καζαντζίδης που κυκλοφόρησε το 1968.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω το απόσπασμα παρακάτω: